Ik werd zwanger in een zorginstelling

Dit is mijn eerste blog, dus ik ga beginnen bij het begin. Maar het begin is niet leuk, en ik schaam me er zelfs een beetje voor. Er zijn maar heel weinig mensen die dit weten maar de eerste 30 weken van mijn zwangerschap zat ik in een jeugdinstelling. Let op, in deze blog bespreek ik moeilijke onderwerpen. 

Ik heb vroeger als kind veel meegemaakt, teveel denk ik. Ik heb een lieve moeder die mij altijd een stabiele en veilige thuisbasis heeft kunnen geven, maar helaas was de wereld daar omheen niet zo veilig. In deze blog ga ik niet verder in op wat er allemaal is gebeurt, dat vind ik voor nu te heftig. 

Toen ik 18 jaar oud was ben ik naar een kliniek gegaan, daar heb ik 2 maanden mijn best gedaan om van mijn verslaving af te komen en aan mijn gedrag te werken. Ik stopte met de drugs en kreeg medicatie om rustiger te worden. Toen ik uit de kliniek kwam wilde ik graag op mezelf wonen. Ik vond een kamer in het dorpje Beek. achteraf een stomme beslissing. Ik had helemaal niks of niemand daar. Ik werd ongelukkig, stopte met mijn studie en toen er op een avond iets naars gebeurde knapte er iets. Ik werd verward door de politie van de autoweg gehaald. Ik ben na dit incident nooit meer terug gegaan naar die kamer in Beek. Na weer een tijdje bij mijn moeder (en haar nieuwe vriend) te hebben gewoond ben ik op kamers gegaan in Nijmegen. Deze keer met hulp, iedereen die in dat huis woonde kreeg ambulante begeleiding. Ik was een stuk gelukkiger in deze woning maar psychisch ging het nog steeds erg slecht. Ik stopte met studie nummer zoveel en kreeg een uitgebreid diagnostisch onderzoek in het Radboud ziekenhuis. Ik kreeg problemen met eten, niet zozeer een eetstoornis maar door alle medicatie (voor ADHD) die ik kreeg had ik amper nog zin in eten. Ik leefde een beetje op yoghurt in knijpzakjes en een handje chips of een boterham. Ik werd met de dag magerder en ik kreeg last van dissociaties en paniek aanvallen. Ik werd bijna 3x per week opgenomen op de gesloten afdeling van het psychiatrisch ziekenhuis. Ik heb daar ongeveer 10 maanden gewoond. De zorginstelling gaf aan dat ze de zorg voor mij niet meer aankonden dus ik belande weer thuis bij mijn moeder. 

Een tijdje later vonden we een zorginstelling waar 24/7 begeleiding aanwezig was, dus ik pakte mijn spullen en verhuisde naar Arnhem. Ik raakte mezelf die zomer totaal kwijt, ik was een boze, opstandige puber en mijn gewicht was gevaarlijk laag. Ik dronk sonde voeding uit flesjes om in leven te blijven. Ik beschadigde mezelf en ik had constant last van mijn verleden. Maar er was niks of niemand die mij kon helpen. telkens kreeg ik te horen dat ik te complex was. Ik moest elke dag vechten, tegen mezelf. Ik deed geen dingen meer die me gelukkig maakte. Elke dag ging het een beetje slechter. Ik leefde niet meer, ik was alleen maar bezig met overleven. 

En toen kwam daar die dag, de dag dat ik ongesteld zou moeten worden, maar ik het niet werd. Ik wist direct dat er iets niet klopte, en gaf dit toen ook aan bij de begeleiders daar. Die zich in eerste instantie niet zo heel druk maakten want ik was zó mager dat het ook heel goed mogelijk was dat mijn menstruatie uit zou blijven. Toch kocht ik een test, na 2 seconden was het al duidelijk, hartstikke zwanger. Ik viel bijna flauw en moest echt even gaan zitten. Ik voelde niks en alles tegelijkertijd. De zwangerschap was niet gepland en het verhaal daaromheen is ook niet fijn. Ik kan daar nu niks over delen want ik wil de privacy van Maan ook kunnen waarborgen. Maar goed, er is dus geen vader inbeeld. 

Hoe mijn zwangerschap verder verliep vertel ik jullie in mijn volgde blog!