Ik was zwanger en nu niet meer

Kun je missen wat nooit zichtbaar, wat nooit zag de zon? Kun je missen wat geen later maar wel met begin begon? Kun je missen wat geen waar werd, enkel wens bleef dat moment? Een lege buik, vol met de droom van een kind dat je niet kent.

Ik heb het altijd geweten; ik wilde mama worden en graag had ik, net zoals mijn moeder én haar moeder, 3 dochters gehad. Maar al snel werd duidelijk dat die droom niet voor mij was weggelegd.

Begin 2020 werd ik voor het eerst mama van ons fantastisch zoontje, Noah. En hoewel ik er vroeger steeds van droomde een echte meisjesmama te mogen worden, voel ik me helemaal in de wieg gelegd voor de rol als jongensmama. Bij de NIP-test maakte het resultaat van het geslacht me dan ook al helemaal niet uit en gaf ik voorrang aan de gezondheid van ons kind. 10 vingers, 10 tenen en alles wat hij nodig had om sterk in de wereld te staan, was wat telde en nu nog steeds.

Van één naar twee

17 maanden na Noahs komst, durfde ik de anticonceptiepil opnieuw aan de kant schuiven. Zonder haast en druk zouden we proberen zwanger te worden. Maar dat stoppen, daar had ik deze keer wel wat moeite mee. Mijn vriend was er al langer klaar voor maar mijn hoofd tolde van de gedachte hoeveel een tweede kindje onze levens opnieuw zou veranderen. Net nu we als gezin van drie een goed ritme gevonden hebben en Noah steeds groter en minder hulpeloos wordt, zouden we dat helemaal terug omgooien. De stap van één naar twee kinderen leek in mijn ogen zoveel groter dan van geen naar één.

Wetende dat de tijd genadeloos verder tikt, ik intussen tram drie ben opgestapt en we er ruim zes maanden over deden om de eerste keer zwanger te worden, waren argumenten die me overtuigden om eind juli 2021 opnieuw te stoppen met anticonceptie.

Zwanger

Het weekend van 15 augustus werd ik zwanger. Meteen na mijn onttrekkingsbloeding en zonder erover te moeten nadenken of te berekenen wanneer mijn eisprong zou plaatsvinden. De week erop kreeg ik al een sterk vermoeden dat op 30 augustus bevestigd werd door een positieve zwangerschapstest. Ik was 5 weken ver. De dag erna ging ik langs bij de huisarts. De resultaten van mijn bloedafname waren gunstig en ook het HCG-gehalte in mijn lichaam was ruim voldoende om deze zwangerschap goed in te zetten.

Net zoals in m'n eerste zwangerschap, leek ik ook nu gespaard gebleven van de ergste kwaaltjes. Naast gespannen borsten en extreme vermoeidheid, had ik weinig tot geen last van zwangerschapssymptomen en juist dát boezemde me alweer de nodige angst in. Ondanks er medisch gezien geen enkele reden was om rekening te houden met een eventueel miskraam, bleef het feit dat zoveel vrouwen er ooit meer te maken krijgen, nazinderen in m'n hoofd. Net zoals tijdens mijn eerste zwangerschap, zou ik ook nu de eerste drie maanden met een bang hartje afwachten om vervolgens de overige 6 maanden ten volle te gaan genieten.

7 mei 2022 is de uitgerekende datum waarop ik voor de tweede keer mama zou worden, maar deze keer overkwam het ook mij.

Miskraam

Tijdens ons eerste bezoek aan de gynaecoloog op maandag 20 september 2021, kregen we te horen dat de grootte en afmetingen van het vruchtje in m'n buik niet overeenkwamen met de uitgerekende termijn. Ik was 7,3 weken zwanger, maar het vruchtje in m'n buik groeide niet meer mee. Verschillende keren hebben we mijn eisprong opnieuw berekend om telkens tot de conclusie te komen dat onze berekening klopte. Rond 5 weken zwangerschap is ons kindje gestopt met groeien. Ik werd meteen overspoeld door teleurstelling en bevestiging. Bevestiging van het vreemde gevoel dat ik al twee weken met me meedroeg. Sinds de dag dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had, voelde ik dat er iets 'anders' was aan deze zwangerschap. Tuurlijk zijn geen twee zwangerschappen dezelfde, maar mijn gevoel gaf aan dat er iets niet juist was. We waren beiden helemaal in de wolken, maar ik had steeds het gevoel dat ik mezelf moest overtuigen van het feit dat ik zo snel zwanger geworden ben. Alle puzzelstukjes, zorgen en vragen waar ik de voorbije twee weken mee speelde, vielen op z'n plek. Mijn gevoel was niet vreemd, het had gelijk. Dat moedergevoel waarop ik de voorbije 21 maanden rotsvast heb kunnen vertrouwen, liet me ook deze keer niet in de steek.

De dag na ons bezoek aan de gynaecoloog waren alle - ookal waren het er niet zoveel - zwangerschapssymtomen verdwenen als sneeuw voor de zon. Alsof mijn hoofd en lichaam het nodig hadden te horen dat deze zwangerschap er niet kon zijn. Woensdag 22 september is mijn lichaam beginnen bloeden en donderdag 23 september ben ik ons vruchtje verloren. Mijn lichaam heeft dit vruchtje 2,5 weken langer gedragen dan nodig was. Waarom? Omdat ik het eerst moest horen? Of was mijn lichaam zelf nog niet klaar om afscheid te nemen?

Gezien mijn miskraam spontaan startte, waren er geen medische ingrepen nodig. Lichamelijk heb ik dan ook snel hersteld en lijkt mijn lichaam deze zwangerschap alweer "vergeten". Mijn eerstvolgende cyclus duurde 31 dagen. Iets langer dan normaal, maar zeker ook niet abnormaal. Daar waar ik vroeger nooit uitgesproken lichamelijke klachten had in aanloop van mijn menstruatie, had ik nu wel het gevoel dat mijn lichaam 'in de war was' en me opnieuw signalen van een eventuele zwangerschap uitstuurde. 

Daar waar ik fysiek heel snel hersteld ben, voel ik dat het mentaal nog niet de juiste plek heeft gekregen. Even heb ik getwijfeld mijn verhaal te delen, maar waarom doen alsof er niets is geweest? We waren trots op deze zwangerschap en waren gelukkig. Nu nog steeds, maar anders. We zouden voor de tweede keer mama en papa worden en Noah voor de eerste keer grote broer en dat hadden we hem enorm gegund.

Mijn verhaal delen met de buitenwereld, professionals, familie, vrienden en volgers op social media, heeft me een groot stuk geholpen in het accepteren ervan, maar het weerhoudt me niet mezelf elke dag opnieuw dezelfde waarom-vragen te stellen. Gedachten dwalen nog regelmatig af en de angst voor hoe een eventuele volgende zwangerschap verlopen zal, houdt me bezig. Ik geloof dat dit alles met een reden gebeurt, dewelke het ook mag zijn.

Ik krijg via Instagram heel wat berichtjes van ouders die een gelijkaardig verlies (hebben) moeten verwerken. De verhalen die ik van jullie tot op de dag van vandaag mag lezen, raken me diep. Ik heb dan ook de (slechte) gewoonte mijn verdriet te vergelijken met dat van een ander. Ik ben er me van bewust dat er ouders zijn waarbij het leven zwaardere klappen heeft uitgedeeld. Toch mag ieder verdriet er zijn, hoe groot of hoe klein het ook is. Ieder draagt een rugzak met zich mee, de ene al zwaarder dan de andere.

Hoewel ik dat nooit eerder deed, zal ik een zwangerschap nooit meer zien als vanzelfsprekend. Want vanzelfsprekend, is niets..

Liefs,

Evelien

mama van Noah