Ik verloor mijn moeder tijdens mijn zwangerschap

In april 2019, 1 maand na het overlijden van mijn zus, kreeg mijn moeder de diagnose acute myeloïde leukemie. Het was niet de ergste variant, maar wel de variant die direct daarop volgde. Kans op genezing was alleen mogelijk middels een stamceltransplantatie. 

Geen tijd om te rouwen om het verlies van onze zus, dochter en beste vriendin, maar de strijd aangaan om mijn moeder wel in ons leven te houden. Het ziekenhuis in Maastricht gaf haar enkele maanden, want een stamceldonor was niet te vinden. Mijn moeder had te veel antistoffen om een geschikte donor te kunnen vinden. 

We vroegen een second opinion aan in UMC Utrecht. Al bij het eerste gesprek was er een nieuw medicijn voorhanden om de ziekte te onderdrukken, maar beter nog er was een donormatch gevonden en een stamceltransplantatie was mogelijk. 

Eind 2019 werd mijn moeder opgenomen in het UMC Utrecht en na een paar heftige kuren om de leukemie volledig onderdrukt te krijgen, volgde op 6 januari 2020 de stamceltransplantatie. Het was een mooie dag. De cellen werden toegediend en het wachten begon. Lange dagen van wachten volgden. 

Mijn moeder deed het goed, heel goed. Ze was sterk en overwon diverse ontstekingen in haar lichaam. Ze klom er bovenop. Ze ging zelfs weer naar een feestje en begon weer zelf auto te rijden. Ik kon weer met haar winkelen en ze durfde de kleinkinderen langzaam maar zeker weer te knuffelen. 

In de tussentijd kwam corona en mijn man en ik zaten in een fertiliteitstraject om zwanger te worden. In november 2020 bleek ik in verwachting te zijn van een drieling. Een zware en risicovolle zwangerschap. Dat was vanaf het begin duidelijk. Mijn moeder was dolblij. Ze keek uit naar de komst van de drie. 

Maar in februari van 2021 slaat het noodlot toe. Na een controle in het ziekenhuis blijkt de leukemie terug. Een klap in ons gezicht. Genezing is niet meer mogelijk. Ze gaan chemo proberen om haar wat tijd te geven en mijn moeder wordt opnieuw in Utrecht opgenomen. Alleen haar zus mag om de dag 2 uurtjes bij haar op bezoek ivm corona. Mijn moeder heeft het zwaar. Alleen op een kamertje van de afdeling hematologie. Nauwelijks bezoek, nauwelijks aanspraak, maar ze doet het. Haar motivatie; Ik wil de drieling ontmoeten. 

Op 5 maart, 3 weken na opname komt de allesvernietigende uitslag dat de leukemie het lichaam overneemt. Ze is niet meer te redden en ze geven haar een week. Mijn moeder komt naar huis (Limburg).

Nog 1 week met mijn moeder. Een week die we als familie samen hebben doorgebracht. Verhalen vertellen, films kijken, nog heel even babykleertjes shoppen, een mini babyshower en een 3D echo van de jongens. Het was duidelijk dat mijn moeder onze drieling nooit zou gaan ontmoeten. Ik wilde dat mijn moeder de jongens nog een keer zou kunnen zien. In overleg met het Zuyderland ziekenhuis mocht ik diezelfde dag nog komen voor een 3D echo. Mijn moeder die binnen enkele dagen enorm verzwakt was mocht via videobellen mee kijken met de echo, zodat ze toch nog even heel dicht bij ze kon zijn. Wat een fijn moment. 

Hoe gek het ook klinkt, het was een fijne week. We stonden dichter bij elkaar dan ooit. Op 12 maart 2021, precies 1 week na de boodschap is mijn moeder ingeslapen. De kinderen en kleinkinderen waren alles voor haar. Het idee dat ze onze jongens nooit heeft mogen ontmoeten doet pijn, maar ik probeer erop te vertrouwen dat ze erbij is, in welke vorm dan ook.