Ik mag niet zwanger zijn van mijn baas deel 3

Ik begin mijn dag rustig maar o zo misselijk.  Probeer zoveel mogelijk gember thee te drinken en probeer kleine stukjes brood te eten. Maar van thee ga je plassen, pff stom! Nu moet ik alweer voor de zoveelste keer plassen. Iedere keer neem ik mijn telefoon mee. Ik blijf maar naar mijn echo afbeelding kijken, wat ben je toch mooi! Hopelijk heeft mijn baas niet door dat ik zoveel op het toilet zit.

Eerder deze week ben ik al met mijn vriend naar onze ouders geweest. Gelukkig waren ze allemaal enthousiast en dat was dus een pak van mijn hart. Ik wist ergens wel dat niemand het raar of erg zou vinden, maar toch... ik kan mij nog steeds niet opgewekt voelen zoals je dat moet voelen als je net ontdekt zwanger te zijn. En ik weet dondergoed hoe dit komt.. Mijn baas..

Goed, terug van het toilet en proberen te concentreren op mijn werk, had mij al voorgenomen om na de lunch het tegen mijn baas te vertellen. Gelukkig zijn beide collega's op de afdeling niet aanwezig, maakt de drempel wat minder hoog. Totdat zij al naar mij toe komt om mij zo te willen spreken. Ze zou mij roepen als ze zover was.

Ik begin zenuwachtig met mijn vriend te appen. We hadden namelijk de week ervoor een afspraak gehad bij de hypotheker om na te gaan of we een redelijke hypotheek konden krijgen voor een koopwoning. We zien het al helemaal in het water vallen. De tranen stonden al in mijn ogen voordat ik haar goed en wel gesproken had.

Ze roept en ik ga bij haar in het kantoor zitten. "  Zo, gaat alles goed?" Waarop ik eigenlijk niks kan zeggen, zeg ik automatisch ja. " ik wilde het met je hebben over je werk. Ik merk namelijk dat je de laatste tijd stil bent en terggetrokken, Klopt dat?" Ik beaam wat ze zegt. " ondanks dat je je werk goed doet, merk ik dat er wat is" ook dit beaam ik. Ik begin te huilen en mijn verhaal uit te leggen" ik ben nu 10 weken zwanger, ik weet dat dit besproken is tijdens de sollicitatie,  maar zag dit ook niet aankomen, het spijt me". Ze kijkt me aan en glimlacht. " het is inderdaad een slechte timing, maar betekent niet dat je kind niet welkom hoeft te zijn, zelf heb ik geen kinderen en heb daar toen voor gekozen. Nooit spijt van gehad." En ze kijkt me nog steeds lachend aan, krijg geen hoogte van haar. " Maar toch past het niet goed in ons bedrijf en zal om die reden je laten gaan, je zit in je proeftijd en werkt vanuit het uitzendbureau dus vandaag is dan ook je laatste dag". Ik ben met stomheid geslagen." Ik deed mijn werk toch goed ?" vraag ik haar met tranen in mij ogen. " Ja dat deed je, maar ik wil niet dat je na 6 maanden weggaat en daarna parttime terug komt. Dan kan ik nu net zo goed iemand anders inwerken die wel langer kan blijven. En om daar zeker van de zijn zal ik hoogstwaarschijnlijk een man aannemen." Ik staar haar met een kille blik aan,  ik weet niet wat ik hoor. Ik sta op en zij ook, ze wilt naar mij toe lopen om een hand te geven of iets wat er op lijkt. Ik sla deze weg, ik ben woest, verdrietig, gekwetst , gediscrimineerd,  verslagen en bovenal zwanger. De hormonen nemen de overhand, ik loop naar mijn bureau, pak mijn tas en jas en loop zou gauw ik kan naar mijn auto. Niemand gedag gezegd en niet meer achterom gekeken..

Onderweg naar huis 2 keer gestopt. Ik kon mij niet mee concentreren op de weg, mijn vriend nog maar een keer gebeld.. weer niet gelukt, weer een baan naar de klote! Weer geen hypotheek,  en dus geen huis. Eenmaal thuis stort ik in, ben moe en uitgeblust. Die avond bij het plassen een scherpe pijn en bloed.. O nee het zal toch niet?? Gelijk verloskundige gebeld, die stelde mij gerust maar wilde dat ik de volgende dag even een echo liet maken ...Wordt vervolgd.