Ik luisterde niet naar mijn lichaam tijdens de zwangerschap en kreeg bloedingen

Toen eindelijk de angst en paniek was gezakt (lees hiervoor mijn vorige blog) en wij een kloppend hartje hadden gezien keek ik uit naar de termijn echo zodat wij aan iedereen de zwangerschap bekend konden maken. Ik was wel bang dat het alsnog fout kon gaan, maar hield goede hoop. Je leest toch ook vaak de verhalen dat het mis gaat.

Maar toen kreeg ik bij de 9 weken bloedverlies. Ik was op het werk toen ik het bloedverlies zag. Mijn hartslag schoot gelijk omhoog want ik schrok hier enorm van. Ik appte Melvin dat ik de verloskundige ging bellen. Ik mocht diezelfde ochtend nog komen voor een echo. Ik leek heel rustig met de situatie om te gaan, maar van binnen gingen mijn gevoelens alle kanten op en was ik bang. Bang om geen kloppend hartje te zien.

Eenmaal bij de verloskundige was het bloedverlies gestopt en kregen wij een kloppend hartje te zien. Pfff wat een opluchting. De oorzaak van het bloedverlies was niet duidelijk. Dat kan in het begin van de zwangerschap verschillende oorzaken hebben. Ik ging weer terug aan het werk, terug naar de orde van de dag.

De weken erna bleef het rustig. Ik had bloed laten prikken voor de NIPT-test. De 20 weken echo hadden we gehad. Alles was in orde. Maar 5 dagen na de 20 weken echo had ik weer licht bloedverlies. Het leek ook weer snel te stoppen en ik had de volgende dag een controle afspraak staan bij de verloskundige. Dus ik besloot het maar even af te wachten. De volgende dag bleek alles in orde te zijn met onze kleine meid. Achteraf had ik gewoon moeten bellen, want ik had die nacht geen oog dicht gedaan. De onzekerheid was zo groot. Zeker omdat ik de baby nog helemaal niet voelde schoppen omdat mijn placenta voor lag. Dus ik had niets om mij aan vast te houden dat het goed ging met de baby.

Amper 3 weken later kreeg ik in de avond buikpijn, ik was bijna 24 weken zwanger. Maar ik had gelukkig geen bloedverlies. Misschien wat verkeerds gegeten? Ik ben maar op bed gaan liggen, maar de buikpijn bleef aanhouden. Het voelde alsof er spanning op mijn buik stond. Alles is nieuw in de eerste zwangerschap dus het kwam niet in mij op dat dit misschien harde buiken konden zijn. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen.

De volgende ochtend bleef mijn buik wat gevoelig, maar de klachten waren al veel minder. Toch maar even overleggen met de verloskundige. Voordat ik de verloskundige belde heb ik eerst zelf wat onderzoeken op het werk gedaan zoals controle op blaasontsteking en bloeddruk. Daar kwam niets uit. Van de verloskundige mocht ik het afwachten. Ik voelde de baby bewegen en de klachten werden minder.

Weer een week later bloedverlies. En fors ook. Helderrood en stolsels. Dit kan niet goed zijn bij 25 weken zwangerschap. Melvin kwam direct naar huis. Ik heb de verloskundige gebeld en zij kwam meteen mijn kant uit. Gelukkig een goed kloppend hartje, maar het bloedverlies bleef aanhouden. Dus wij werden doorgestuurd voor een check-up in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. De gynaecoloog wilde wat onderzoeken doen. Ze wilde een kweek inzetten op infecties. Een echo maken om ernstige oorzaken zoals placenta loslating uit te sluiten. Bij mij begon de onzekerheid steeds meer op te spelen. Elke keer die bloedingen, maar telkens werd er geen oorzaak gevonden. Ik was met name ook erg onzeker over de cellen van de baarmoedermond. Ik had namelijk de afgelopen 4 jaar al een afwijkend uitstrijkje doordat het HPV virus aanwezig was. Ik was bang dat deze cellen misschien kwaadaardig waren geworden en ik daardoor dus elke keer bloedingen had. Maar om dit zeker te weten zouden ze een uitstrijkje moeten maken. Dit raden ze af tijdens een zwangerschap omdat het de kans op vroeggeboorte vergroot. En aangezien ik geregeld al harde buiken had leek dit geen optie. Die onzekerheid vond ik vreselijk. Het voelt alsof je lichaam je in de steek laat. Maar ook het genieten van de zwangerschap werd daardoor ontnomen voor mijn gevoel.

Ik werkte op dat moment nog altijd fulltime en volgde ook nog een opleiding. In het huishouden kon ik niets doen zonder dat ik harde buiken kreeg. Het was druk op het werk, ik wilde alles goed achter laten voor in mijn verlof. Dus ik ging maar door. Ik wilde met 36 weken pas met verlof gaan. Maar de harde buiken kwamen steeds vaker en werden soms ook pijnlijk. Ik zat geregeld in het ziekenhuis voor een minder leven consult, pijnlijke harde buiken of bloedverlies. Ik kreeg enorm op mijn donder van de verloskundige. Dit kon zo niet langer doorgaan, ik moest echt minder gaan werken.

Ook door minder te werken werden de klachten niet minder. De zwangerschap was zwaar, de onzekerheid was slopend. Ook op psychisch vlak merkte ik dat het niet lekker ging. De angst en paniek nam weer toe. Ik zag tegen de bevalling op. Ik was bang dat ik geen goede band zou krijgen met ons meisje. En als ik zo door bleef gaan, werd de kans op een vroeggeboorte ook erg groot. Ik was pas 28 weken zwanger. Het was genoeg geweest. Tijd om naar mijn lichaam te gaan luisteren. Want dit heb ik gedurende mijn zwangerschap amper gedaan, terwijl dit zo vaak tegen mij is gezegd. Ik ben op dat moment de ziektewet in gegaan en vanaf 34 weken zou mijn verlof in gaan. Mijn opleiding werd on hold gezet en ik moest rust gaan nemen. Ik stond onder strenge controle bij de gynaecoloog.

Het laatste trimester heb ik rustiger aan gedaan. De harde buiken bleven wel heel erg. Maar de bloedingen namen af. Als ik een paar weken geen bloedingen meer zou hebben mocht de verloskundige de zorg terug overnemen en de bevalling doen i.p.v. de gynaecoloog.

De weken verstreken. Ik bracht ze voornamelijk op de bank door met kerstfilms (ook al was het pas eind oktober/begin november)

Met 37 weken en 4 dagen braken mijn vliezen. Ik had er alle vertrouwen in. Ik was niet meer bang voor de bevalling. En ik keek er enorm naar uit om ons meisje te ontmoeten. Licht aan het einde van de tunnel. Zo voelde het op dat moment. Maar niet wetende dat wij daarna in een enorm zwart gat zouden gaan vallen……