'Ik kan je meteen uit de droom helpen'

10 november 2020. We weten inmiddels al een kleine maand dat ik zwanger ben maar vandaag was 'de dag' onze eerste echo. De afgelopen 4 weken hebben gevoeld als 4 jaar en ook deze dag kruipt voorbij aangezien we moeten wachten tot vanmiddag 15:00 uur. 

Maar eindelijk is het moment dan toch daar. Zenuwachtig zijn we allebei wel, we hopen echt heel erg dat het goed is en dat het hartje klopt. De afgelopen weken was ik iedere keer nerveus als ik naar het toilet moest, bang om bloed te zien en als ik iets van kramp voelde (wat normaal is in de eerste weken) was ik bang dat het misschien niet goed ging aflopen. Alhoewel ik zelf gelukkig nooit een miskraam heb hoeven ervaren weet ik dat zwanger worden en zwanger blijven voor lang niet iedereen vanzelfsprekend is. 

Eenmaal binnen bij de verloskundigenpraktijk mogen we bijna meteen doorlopen en geeft de verloskundige aan dat we eerst de echo gaan maken om te kijken hoe het ervoor staat. 

Als ik eenmaal goed en wel op de stoel lig en mijn partner op het bankje ernaast legt ze uit wat ze gaat doen en waar de echo voor is. Ze noemt een aantal dingen op onderwijl ze alles gereed maakt en de gel op mijn buik spuit, ze gaat kijken of het op de goede plek zit, of het hartje klopt, hoever ik ben en een beetje lachend zegt ze 'en even kijken hoeveel het er zijn'. Hierop reageert mijn partner direct met 'vooral dat het er 1 is is belangrijk'. Exact op het moment dat hij op de verloskundige reageert zet ze het echo apparaat op mijn buik en ik zie het meteen.. Ik geloof dat de verloskundige een beetje schrok en het ook direct zag want ze haalt meteen het apparaat van mijn buik, neemt een zucht en zet hem er weer op om meteen te zeggen 'Ik kan je meteen uit de droom helpen, gefeliciteerd het zijn er twee'. 

'Stilte' 

Ik die direct in een hysterische lachbui schiet en een soort van gil 'HET ZIJN ER TWEE' en mijn partner die eerst nog zegt dat ik normaal moet doen om vervolgens niks meer te zeggen en een beetje wit wegtrekt. 

Er zitten twee baby's in mijn buik met prachtige kloppende hartjes en ik ben iets meer dan 8 weken zwanger. OH MIJN GOD! Ik kan het haast niet geloven.. 

Na de echo moeten we nog even wachten op het gesprek dat na de echo zou volgen en ik bel heel snel mijn moeder want ik MOET dit aan iemand vertellen. Die reageert in shock maar is direct ook heel blij en zegt 'Ik ga papa bellen'. Dat is het einde van ons gesprek van nog geen 20 seconden want we moeten de kamer weer in. Hier hebben we nog een gesprek over onze gezondheid, eventuele ziektes in onze families en hoe het verloop van mijn zwangerschap nu ik een meerling verwacht zal gaan verlopen. Ik sla alles maar voor de helft op want het enige wat ik denk is mijn hemel, twee.. De verloskundige heeft dit geloof ik wel een beetje in de gaten en geeft aan dat we haar mogen bellen als we nog vragen hebben. Mijn partner heeft helemaal niks gezegd en loopt verdoofd naar buiten. Daar bellen we onze goede vrienden die ook in verwachting zijn en vervolgens rijden we door naar zijn ouders waar we zouden eten. 

Het duurt een dag of twee voor ook mijn partner een beetje bijtrekt en zegt dat het heel bijzonders is en dat hij het toch ook wel leuk vind maar echt even in shock was. Wat ik uiteraard begrijp maar ik ben blij om te horen dat hij blij is! 

Ikzelf heb geen broers of zussen en naarmate ik ouder word vind ik dit steeds meer jammer. Mijn kindje krijgt een broertje of zusje stuur ik naar mijn moeder, hoe bijzonder! Want ja, ook wij waren het erover eens dat we eigenlijk maar 1 kindje zouden willen. 

Wat ik me op dit moment nog niet zo realiseer is dat een tweelingzwangerschap best veel risico's met zich meebrengt. We hebben heel veel controles, ziekenhuisbezoeken en helaas ook verblijven voor de boeg.