“Ik jankte mn ogen uit mn kop bij elke film, serie of wat er ook op tv kwam maar ik jankte nog harder toen mijn gehaktballen mislukt waren”

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik ongeveer 4 weken zwanger. Erg pril dus nog. Maar dat hield ons niet tegen, we vertelden het meteen tegen alle oma's en opa's, tantes en ooms. Met 6 weken wist iedereen die ons lief was dat ik zwanger was! Ik kon het niet voor me houden en ondanks je "normaal" wacht tot je de 12 weken bent gepasseerd had ik daar lak aan. Als het fout zou gaan wilde ik dat iedereen me kon steunen in plaats van dat niemand het überhaupt wist dat ik zwanger was.

Met 6 weken zwangerschap hadden we de babykamer al klaar. Verklaar me voor gek maar ik ben een echte regelmiep en als ik iets in mijn hoofd heb zitten, zit het niet in mijn kont laten we maar zeggen 😜 ik zat vaak op de babykamer en fantaseerde over hoe hij zou zijn (we kregen een jongen)hoe de zwangerschap zou lopen en of ik veel kwaaltjes zou krijgen. Dit ging al snel gepaard met piekeren en angst. Af en toe verloor ik mezelf in de gruwelijke gedachten die door mijn hoofd speelden. In mijn familie hebben alle vrouwen (minstens) 1 kindje verloren, sommige voldragen, sommige een miskraam en mijn oma verloor haar kindje met 3 weken oud. In mijn gedachtes zat een of ander spinsel dat ik dubbel de kans had om een kindje te verliezen omdat het in de familie voor komt én omdat Rick zijn eerste kindje verloren is. Ik kon mezelf hier helemaal gek mee maken en dacht dan ik ben pas 10 weken zwanger ik moet er nog 30 wat moet dat nog worden...

Ik praatte er niet over omdat ik bang was dat ik andere bang zou maken en het dan op mezelf af zou roepen alsof het dan sowieso zou gebeuren. Klinklare onzin natuurlijk.

Omdat ik ptss heb kreeg extra gesprekken bij de GGZ en hier vertelde ik uiteindelijk over mijn angsten. Mijn behandelaar en gyneacoloog hebben contact met elkaar opgenomen en daar uit bleek de beste oplossing om mij gerust te stellen met extra echo's, en dit deed me goed! Elke 2 weken mocht ik langs komen om te kijken naar ons kleine vriendje. Ik had de pech dat mijn placenta aan de voorkant lag dus ik voelde de hele zwangerschap bijna geen beweging. Als ik dat wel had gevoeld had ik me waarschijnlijk ook minder druk gemaakt.

Ik voelde me goed, had een fijne zwangerschap en straalde van top tot teen. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn en genoot er echt van, van het feit dat ik een klein mensje in mijn buik had. Wel had ik af en toe wat last van mijn hormonen maar hé, wie niet?! Ik jankte mn ogen uit mn kop bij elke film, serie of wat er ook op tv kwam maar ik jankte nog harder toen mijn gehaktballen mislukt waren, ik zat als een klein kind bij Rick op schoot te snikken dat ik ze zo vies vond. Tja, je kan maar ergens verdrietig om zijn..