Ik heb mijn eicel gedoneerd!

De vrouw aan wie ik mijn eicel heb gedoneerd heb ik ‘-vrouw-’ genoemd, haar echtgenoot heet in mijn verhaal ‘-man-’.

In 2019 zat ik met –vrouw- aan tafel. Onze beide dochters zijn even oud (op dat moment 2,5) en ze vertelde dat ze heel graag een tweede kindje wilde, maar omdat ze vervroegd in de overgang was lukte dit niet meer.

-Vrouw- en –man- waren van plan om eind van dat jaar naar Spanje af te reizen om daar het traject in te gaan (omdat je in Spanje blijkbaar anoniem een eicel mag doneren en hier niet).

De kosten lagen tussen de € 5000,- en € 15000,-. Inderdaad een flinke hoop geld en mijn eerste reactie was dan ook ‘dan neem je toch een ei van mij?!’. Ik had op dat moment namelijk geen ander doel voor ogen met mijn eicellen en ze verdwenen toch elke maand tezamen met mijn baarmoederslijmvlies in een lapje Libresse in de prullenbak.

Ik hoefde er absoluut geen geld voor. Doneren zou ik doen uit de goedheid van mijn hart en als ik daar een ander zó gelukkig mee kon maken dan maakte dat mij nog veel gelukkiger. Daarnaast weet ik hoe het voelt om graag nog een tweede kindje te willen, maar omdat ik destijds wist dat mijn ex vreemd ging en de relatie geen stand zou houden heb ik het naast me neer gelegd. En toen ik na maanden eindelijk de moed had verzameld om de relatie te verbreken heb ik voor mezelf de keuze gemaakt dat ik het bij mijn dochter Nora zou laten.

Uiteraard hebben –vrouw-, -man- en ik nog een aantal keren over de eiceldonatie gesproken en heb ik er goed over nagedacht. Dit is een beslissing die je niet zomaar maakt. –Vrouw- staat ver genoeg van mij af zodat ik niet elke dag of week met ‘mijn’ kind wordt geconfronteerd, maar dichtbij genoeg voor de gun-factor. We hebben ook afgesproken dat het hun kind is, maar dat het wel een speciaal plekje krijgt in mijn hart en dat Nora en ik hem zo vaak als we willen mogen opzoeken.

Om even te vertellen hoe het tot nu toe is gegaan, we spreken ongeveer eens in de 3 maanden af bij hun of bij mij en dan doen we leuke dingen met elkaar.. een dagje naar de dierentuin met alle kinderen of een wandeling door het bos of de stad, maar ook een dagje bankhangen met een Frozen film op de tv.

Voordat je het traject voor eiceldonatie ingaat moet je eerst een psychologische test en een medische test doorstaan en je bloed moet afgenomen worden. Ik werkte op dat moment in de psychiatrie en had veel gespecialiseerde mensen om mij heen met wie ik zeer goed kon praten. Allen wisten ze dat ik dit traject inging en allen hebben ze me vanaf dag 1 gesteund en aangemoedigd. Het traject is psychisch best zwaar, maar mijn collega’s maakten echt tijd voor me om erover te praten. Ze hielden rekening met me als ik even niet lekker in mijn vel zat of boden aan me naar huis te brengen als ik buikpijn had.

De medische test was spannend omdat ik in het verleden een paar keer ben geopereerd vanwege een voorstadium van baarmoederhalskanker. En ook al was mijn moeder in 2017 hersteld van darmkanker, het bleek allemaal geen probleem te zijn. Mijn hele medische geschiedenis is doorgespit en ik heb alle vragen zo eerlijk mogelijk beantwoord, blijkbaar vonden ze dat kanker niet genoeg in de familie voorkwam om het traject te annuleren.

Nog even naar het lab geweest om ik-weet-niet-hoeveel bloedbuisjes te laten vullen door een stagiair die mijn bloedvat maar niet kon vinden en met een blauw arm en een pleister op het gaatje waar het bloed uiteindelijk uit kwam ben ik half november naar huis gestuurd om te wachten op de uitslag. En die kwam op 25 november 2019! Ik kreeg via WhatsApp een bericht dat we in aanmerking kwamen voor het traject.

Op 2 januari hadden we een afspraak met een arts die tot in detail vertelde wat ons te wachten stond. Dat was erg fijn, want op internet is er bar weinig te vinden over dit onderwerp (en zeker voor degene die doneert). We konden onze duizenden vragen zo op hem afspuwen en hij gaf op alles een even bevredigend antwoord.

De volgende afspraak werd gemaakt. Op 3 januari 2020 moest ik naar de prikpoli om een lesje prikken te krijgen. Dit lijkt zo simpel (is het ook) maar je moet wel even een drempel over om jezelf ‘eventjes’ te prikken met een naald die zo groot lijkt dat je er bang van wordt.

Er werd een uur voor uitgetrokken en dat uur heb ik helemaal besteed. Zodra ik klaar was met deze afspraak werd ik naar de ziekenhuisapotheek gestuurd en kreeg ik een koelbox met medicijnen mee naar huis. Vanaf die avond moest ik elke dag mezelf injecteren met Decapeptyl en vanaf de tweede week moest ik er ook nog een spuit Gonal-F naast zetten. Dat is om mijn eicellen sneller te laten rijpen en groter te laten worden.

Vanaf dag 24 moest ik elke ochtend naar het ziekenhuis om een inwendige echo te laten maken zodat ze konden zien of de eicel groot genoeg was om te oogsten. En op 30 januari kreeg ik ook echt akkoord om te stoppen met de spuiten Decapeptyl en Gonal-F. Ik moest die avond de laatste spuit zetten: Choriongonadotrofine, maar in de volksmond ook wel Pregnyl genoemd.

Hier moest ik even voor zitten om het in elkaar te knutselen. Met 2 eenheden poeder en 1 eenheid water wat op een speciale manier moest worden gemixt.. en de arts had het een maand geleden wel uitgelegd, maar ik was natuurlijk alweer vergeten hoe het precies moest.

Ik heb uiteindelijk de poli in het ziekenhuis gebeld en na een kort scheikundelesje de spuit klaargemaakt en mezelf geïnjecteerd met de prik die ongeveer 3x zo groot was als die andere 2.

30 januari 2020 om 23:00 uur zat het grootste gedeelte erop.

Op 1 februari werd ik door –man- en –vrouw- thuis opgehaald en ging ik met mijn zetpil en een tabletje diclofenac richting het UMC. Daar aangekomen mocht ik de zetpil inbrengen en moesten we een uur wachten tot we werden geholpen. Ik werd uiteindelijk vlak voor de lunch opgeroepen en mocht me van mijn onderkleding ontdoen en plaatsnemen op een kraambed met mijn benen in de welbekende steigers. De stagiairs stonden op de achtergrond mee te kijken, de spotlights gingen aan, camera werd in de juiste stand gezet en de echo apparatuur werd op mijn buik geplaatst. Nog even wat morfine in mijn arm en de show kon beginnen.

Met een hele lange naald gingen ze in mijn eitjes prikken en dat ging niet altijd helemaal goed. Alsof je met je vork een erwt van je bord probeert te prikken en je erwt schiet weg. Nou was mijn erwt een eicel van zoveel centimeter groot en die vork was een grote zuig-prik die de binnenkant van mijn eicel opzoog. ...au ...in het kwadraat ..au².. en dat acht keer. Het is denk ik ook lastig om op een zwart-wit scherm te zien wat je met je handen doet. De morfine en diclofenac kwamen qua werking bij lange na niet in de buurt waar de pijn zat, maar ach, het duurde maar 5 minuten of zo.

Na afloop moest ik minimaal een uur bijkomen. Niet omdat het niet goed met me ging, maar ik mocht gewoon echt niet eerder weg. Intussen mocht –man- zijn werk doen in een apart kamertje -waar overigens niet eens pornobladen liggen- (ik was altijd benieuwd hoe zo’n kamertje er nou uitzag) en nog geen 3 minuten later (mannen...) werden zijn zaadcellen en mijn eicellen naar het lab gebracht.

De uitslag kwam verrassend snel. Al na 1 uur kregen we te horen dat er goede embryo’s uit zijn gekomen. Het bleken er uiteindelijk 5 (van de 6) te zijn en eentje werd op 4 februari 2020 bij –vrouw- geplaatst. De andere 4 werden ingevroren.

Pas 2 weken later, op 18 februari, mocht –vrouw- haar eerste zwangerschapstest doen en zodra ze wakker was rende ze naar het toilet om op het staafje te plassen. Uiteraard werd ik als eerste op de hoogte gebracht. Ze was zwanger!

De zwangerschap verliep in eerste instantie prima. –Vrouw- was de eerste maanden behoorlijk misselijk, maar vanaf de 12 weken kon ze lekker genieten. Na een paar maanden kreeg –vrouw- een hoge bloeddruk en moest ze in bed blijven liggen. We appten een eind heen en op een bepaald moment vroeg –vrouw- of ik een naam wilde bedenken om mij op deze manier te kunnen bedanken voor alles wat ik voor ze heb gedaan (wat geef je iemand die een eicel wilt doneren). Ontroerd als ik was kwam ik als eerste met de namen Bert en Emil (zo heet mijn vader). Ik zei dat Nora ook is vernoemd naar haar oma’s en dat het wel tof zou zijn als ‘mijn’ zoon ook vernoemd zou worden naar mijn vader.

Ik werd uiteindelijk op 2 oktober 2020 gebeld door –vrouw- met het nieuws dat wij samen mama zijn geworden van –zoon-. Helaas had zij zwangerschapsvergiftiging gekregen en is de baby met spoed gehaald. Gelukkig was het een gezonde jongen met een prachtige lengte en gewicht. Zijn tweede naam is Emil geworden.

Hoe gaat het nu? Nou zoals ik eerder al zei zien we elkaar ongeveer elke 3 maanden. –Zoon- is een geweldig lief ventje, groeit en eet goed. Nora heb ik vanaf dag 1 betrokken bij het hele proces en uitgelegd wat ik ging doen (het prikken zelf heeft ze nooit gezien). We zijn samen op kraamvisite geweest en Nora heeft –zoon- toen nog even mogen vasthouden en een fles gegeven. Ze mag hem gewoon haar broertje noemen (ja.. ook van –man- en –vrouw-). En ook –zoon- zal in de toekomst te horen krijgen dat hij door middel van een eiceldonatie het geluk heeft gehad om in zo’n fantastisch gezin geboren te worden. Verder gaan we er heel gewoon mee om. De familie woont ver weg dus we zijn simpelweg niet eens in de gelegenheid om ‘eventjes’ bij elkaar een bakkie te doen. En ondanks dat deze jongen een heel speciaal plekje heeft in mijn hart heb ik er niet meer gevoelens bij dan nodig. Hij heeft een fantastische moeder en een hele lieve vader. Hij groeit op in een stabiel gezin met een ongelofelijk  lieve en grote zus. Meer dan dit wens ik ook niet.

-Man-, -vrouw- en ik praten nog regelmatig over onze gevoelens naar elkaar en –zoon- en we zijn allemaal uiterst tevreden over hoe het loopt. De psycholoog heeft nadrukkelijk gezegd dat we hier echt regelmatig over moeten praten dus dat doen we ook netjes. Dit om te voorkomen dat ik misschien meer verwacht of zij misschien minder contact willen.

Mocht het contact toch op de een of andere manier verwateren dan heeft –zoon- het recht om ergens rond zijn 12e of 14e contact te zoeken met het donorregister om erachter te komen dat 50% van zijn DNA van mij afkomt. Ik was voorafgaand aan het hele proces natuurlijk wel verplicht om een donorcontract in te vullen en te ondertekenen. 

Ik hoop dat mijn ervaring anderen over de streep kan trekken om toch eens na te denken wat dit voor de ontvanger betekent. Sta eens stil bij hoeveel moeite sommige vrouwen moeten doen om kinderen te krijgen en hoeveel geld dat ze kost. Ivf-behandelingen, IUI-behandelingen en weet ik veel wat er nog meer bestaat. Relaties die het zwaar te verduren hebben of soms zelfs sneuvelen. De trajecten zijn voor hun erg zwaar en de teleurstelling als het niet is gelukt is niet eens in woorden uit te drukken.En ja, het traject is voor de donor psychische ook best zwaar, maar het duurt maar 1 maand!! En wat is nu 1 maand een beetje down voelen voor zoveel geluk en rijkdom voor iemand die zo'n grote wens heeft?Ik denk dat het doneren zelf mij bijna net zo gelukkig heeft gemaakt als de ontvanger van mijn eicel.