Ik heb me heel de zwangerschap schuldig gevoeld ten opzichte van Ivar

Dat Thomas en ik graag een tweede kindje wilden, stond al snel vast. Het moest voor ons niet lang duren; onze wens was dat Ivar maximum anderhalf jaar oud zou zijn als ons tweede kindje geboren werd. Het zou pittig worden, zowel tijdens de zwangerschap als erna, maar dat zou gewoon een kwestie van even doorbijten zijn. We willen dat de kindjes veel aan elkaar zouden hebben. Gelukkig was ik snel weer zwanger en ging zo onze wens in vervulling: een zusje of broertje voor onze liefste Ivar.

Toen ik rond de feestdagen constant misselijk was en niks binnen hield, was ik enorm vermoeid. Ik voelde me ellendig en had weinig fut om met Ivar bezig te zijn, met hem te spelen en voor hem te zorgen. Het ging zo snel bergaf en mijn energie was volledig op. Ik kon Ivar niet meer optillen… Ik was bang dat ik hem zou laten vallen dus liet ik Thomas alles doen. Toen ik enkele dagen later een eerste keer in het ziekenhuis belandde, voelde ik mij enorm ongelukkig en schuldig. Ivar hing in die periode namelijk heel fel aan mij, echt een mama-fase. Hij had mij nodig en ik kon er niet zijn.

Half februari, een maand na mijn tweede opname en ongeveer 17 weken zwanger, belandde Ivar zelf in het ziekenhuis omwille van een luchtweginfectie. Ik was nog niet 100% de oude en de recente ziekenhuisopnames hadden er voor gezorgd dat ik niet bij hem wou blijven. Daarom bleef Thomas bij hem. Ik ging de dag nadien werken, terwijl Ivar daar lag… Toen voelde ik mij echt een slechte mama. Omdat ik het even gehad had, liet ik hem daar achter en ging ik werken. Thomas was daar, dat wist ik wel, maar mijn schuldgevoel nam de bovenhand. De nachten dat Ivar en Thomas in het ziekenhuis waren, huilde ik mezelf in slaap. Zo ongelukkig was ik, voor hem. Amper twee weken later moest Ivar nóg eens opgenomen worden. Toen bleef ik wel weer bij hem. Nog steeds uitgeput van alles, deed ik mijn uiterste best om voor hem te zorgen. Niet gemakkelijk, maar het lukte. Gelukkig was het hierna even gedaan met de opnames.

Ik kreeg het naarmate mijn buik groeide lastiger om met hem bezig te zijn in de mate dat hij mij nodig had. Hij maakte vaak duidelijk dat hij wou spelen. Ivar zat dan ook net op het punt in zijn ontwikkeling dat hij zich wou optrekken om te staan en te stappen. Hij trok zich al langere tijd recht aan alles wat vast- én losstaat. Met de nodige valpartijen vandien. Ook stapte hij al goed aan de hand, soms zonder. Of hij dacht het te kunnen. Ik wou hem goed in de gaten kunnen houden, maar dat was zo moeilijk! Ik had heel veel last van mijn rug en bekken dat ik veel in de zetel zat en lag. Ik was weinig met hem bezig omdat het gewoon niet lukte. Ik was elke keer zo opgelucht dat ik hem weer naar de onthaalmama kon brengen. Maar telkens hij een uurtje daar was, kwam het schuldgevoel weer de kop op steken. Hoe kon ik hem wegbrengen terwijl ik gewoon thuis zat? Wat me dan weer troostte, was de wetenschap dat hij het leuk had daar. Lekker spelen met de andere kindjes en veel aandacht krijgen… Dat troostte mij, maar toch knaagde het. Ik miste hem, en mezelf nog meer. Ik wou zo graag mama zijn, maar dit was zo moeilijk…

Net toen we dachten dat Ivar zijn gezondheid erop vooruit ging, werd hij weer opgenomen omwille van zijn luchtwegen. Ik was op dat moment ongeveer 36 weken in verwachting. Er was net een hittegolf. Ik kon van het vocht in mijn benen en voeten niet lang rechtstaan en rondwandelen. Toch vroeg Ivar of ik hem wou pakken om met hem rondwandelen. Alleen zo werd hij rustig. Als ik ging zitten met hem in mijn armen, begon hij te wenen. Wandelde ik weer rond, kalmeerde hij. Ik had zoveel pijn in mijn voeten. Ik kon niet meer. Ik ging zitten, met hem op mijn schoot. Daar zaten we dan, allebei te wenen. Ivar omdat hij zich ellendig voelde en moe was en ik omdat ik moe was en me een slechte mama voelde.

Ik was ongeveer 39 weken zwanger toen Ivar weer in het ziekenhuis terechtkwam met een longontsteking. We besloten dat ik bij hem zou blijven, dan was ik op de goede plek als ik zou moeten bevallen. Deze opname was de heftigste van ze allemaal. De eerste nacht lag ik eindelijk te slapen nadat ik Ivar urenlang getroost had… Rond 2 uur werd ik wakker van een pijnlijk gevoel. Ik herkende het gevoel… het waren weeën. Omdat ze vrij regelmatig en snel na elkaar kwamen, belde ik de verpleging. Toen werd Ivar wakker. Hij raakte helemaal in paniek bij het zien van de verpleegkundigen en de dokter en begon ontroostbaar te huilen. Ik nam hem op om hem te troosten. Ik kon hem door de pijn niet langer vasthouden dus gaf ik hem aan de verpleegkundige. De assistent gynaecologie werd erbij gehaald met de monitor en bevestigde dat het weeën waren, maar dat het moeilijk te zeggen was of de arbeid ook effectief begonnen was. Daarom zei ze dat ik mee moest naar de afdeling verloskunde, drie verdiepingen lager. Ik kon Ivar toch niet achterlaten? Ik wou gewoon dat er voor hem gezorgd werd, hij had het veel harder nodig. Ik belde Thomas om 4u ‘s morgens om mij te komen aflossen zodat ik op de andere afdeling gemonitord kon worden. Na een dik half uur aan de monitor, viel ik in slaap. Twee uur later werd ik pas wakker. Hoe dan? En Ivar lag boven op pediatrie… Ik wou naar hem toe… Blijkbaar had de vroedvrouw van de nacht aan de volgende shift laten weten dat ze mij even moesten laten slapen. Heel lief van hun, maar ik was zó blij dat ik weer naar Ivar toe mocht!

De laatste dag van de opname belde mijn mama om te laten weten dat we Ivar best naar hun brachten, zodat ik nog even kon rusten voor de baby kwam. Ik besloot hem toch een nacht thuis te houden, dicht bij ons. De dag nadien brachten we hem, met een heel dubbel gevoel, toch naar mijn ouders. Onderweg naar huis voelde ik mij zo slecht. Net uit het ziekenhuis en weer weg van mij. Ik kon hem toch gewoon thuis houden? Maar het was hoe dan ook afgesproken dat Ivar naar hun ging als ik moest bevallen…

Ik leerde dat je niet voor een ander kan zorgen als je niet voor jezelf zorgt. Die schuldgevoelens horen erbij, hoe graag je je kind(eren) ook ziet...

Nu Sigi er is, komt Ivar veel naar mij toe als ik met haar bezig ben. Hij wil knuffelen of gewoon tegen mij zitten. Hij duwt zijn zusje niet weg, maar komt er gewoon bij zitten. Dat is zó leuk! Ik deel met veel liefde en plezier mijn aandacht voor de kindjes.

Ik ben terug de mama die ik wou zijn, met dubbel zoveel liefde.