"Ik durfde de oproep niet te beantwoorden"

Corona bleef maar aanhouden, maar de dienst fertiliteit was terug actief, er waren opnieuw behandelingen mogelijk, dus we gingen er terug voor!

Deze keer startten we met Elonva 150 en Orgalutran, dit zou een korter traject zijn en we zouden voor kwaliteit in plaats van kwantiteit gaan qua bevruchte eicellen, zei onze nieuwe dokter. Ik was een low transponder.

Gelijk kreeg ik terug angsten, ik staarde mij vooral blind op het aantal pogingen die we vergoed zouden krijgen, wat als het weer niet lukte?

Maar daar had je dan mijn man. Hij zag het altijd positief in en kon mijn negatieve gedacht steeds weer tot rust brengen.

Enkele dagen voor de dag van de pick up moesten we beiden een coronatest afleggen, om vervolgens in isolatie te moeten.

Nu was het tijd voor de eicelaspiratie. Pfff, wat haatte ik die verdoving, zo fel prikken om daarna helemaal van de wereld te zijn.

Wat verdwaasd werd ik wakker en wat vertelden ze mij nu? Er waren maar liefst 7 eicelletjes waarvan 6 volgroeide.

Op dag 3 kregen we telefoon: er zijn 5 eicelletjes succesvol bevrucht en van uitstekende kwaliteit.

De dag van de terugplaatsing werd m'n enthousiasme al wat getemperd, want mijn man mocht hierbij niet aanwezig zijn wegens de covid pandemie, waardoor het allemaal wat dubbel aanvoelde.

"Mevrouw, we gaan vandaag 1 embryo terug plaatsen", waarop ik nog antwoordde om er twee terug te plaatsen.

"Nee nee, gaan we nog niet doen, misschien de volgende keer, als die er komt."

Nog eens snel een controle of ze de juiste wel genomen hadden en daar gingen we.

De overige embryo's werden ingevroren op dag 5. Er hebben twee embryo's die vijfde dag gehaald.

Die zijn hopelijk voor later.

Vanaf dit ogenblik volgden 10 lange dagen wachten, pfff, alweer die pijnen... Was het nu van die Utrogestan?

Of gingen mijn regels weer doorkomen? Mijn man zei nog "nee nee, volgens mij is het zover".

Bloedafnamen, nog steeds geen regels, hmmmm... "ze zullen wat later komen", dacht ik bij mezelf.

Op het werk kreeg ik telefoon. Fertiliteit?

En daar stond ik dan plots aan de grond genageld, ik durfde de oproep niet beantwoorden, angst om opnieuw "Sorry mevrouw" te horen aan de andere kant van de lijn.

Ik vertelde dit tegen mijn man, waarop hij reageerde "meen je dat?"... Hij besloot zelf terug te bellen, maar er was niemand meer aanwezig...

De dag erna belde mijn man, en wat had ik gezegd? Ik had gelijk, we bleken in verwachting te zijn, mijn waarden waren super goed!

"Ongelooflijk, wij zijn zwanger!"

Volgende bloedafname, alle waarden bleken nog steeds heel goed te zijn.

Het was eraan te merken, wat was ik moe en ziek.

Hondjes 's morgens uitlaten, stond gelijk aan een potje overgeven, zo misselijk. Maar hey, ik zou mama worden!

Ondertussen kreeg ik het nieuws dat mijn baas naar een andere site zou overstappen, "groot nieuws maar zwijgen eh Kelly", zei m'n baas.

Waarop ik reageerde: "Oei, ik heb eigenlijk ook wel heel groot nieuws, dat dan nu heel wat minder goed gaat uitdraaien voor jullie, ik ben namelijk 5 weken zwanger."

Maar hey, ook nog zwijgen. Ik geef dit pas door als we heel zeker zijn.

Hij was uiteraard blij voor ons, maar zat toch al met de handen in het haar, wie zou ons vervangen?

Dan kwam de eerste echo, nu werd het "echt", er zat een klein levend wezentje in mij dat groeide.

Mijn man kreeg zelfs een vlieg in zijn oog toen hij het hartje zag en hoorde kloppen. Traantjes van geluk!

Hoe onwezenlijk, hoe mooi, maar zonder zorgen waren we nog steeds niet.

Volgende echo, nekplooi werd gemeten, alles oké.

Pfff wachten op die nipt test, zo zenuwslopend, mijn man grapte nog dat ik niet geniepig mocht kijken.

Wat kan een week lang duren seg, elk uur zat ik te kijken of de resultaten er nog niet waren.

Ik reed naar huis, stak mijn sleutel in de deur en ja hoor, bericht: de resultaten. Niets geniepig kijken, haha.

We openden het bericht, geen genetische afwijkingen en we zouden een jongentje krijgen.

SUPER GELUKKIG! 

Een jongen, oei laat dat nu juist het geslacht zijn waar we het niet eens geraakten over welke naam we zouden kiezen.

"Vanaf nu, kleine jongen doop ik jou Moosje!"

Wat vanaf dat moment vooral fijn was, we konden gewoonweg zeggen dat we mama en papa zouden worden, wat waren we op en top gelukkig.

Gedaan met die vervelende, ongetwijfeld goed bedoelde vragen zoals "Zeg, wanneer is het bij jullie zover?"

En mag ik eerlijk zeggen, dit was voor mij de ergste vraag ooit, je weet nooit hoe lang mensen al proberen om zwanger te geraken.

Voor zover we wisten, zou het misschien zelfs gewoon niet lukken.

Soms als ze het wel wisten, kreeg je een neerbuigend antwoord, zoals "Niet treuren als 't niet lukt, had ik alles geweten wat ik nu weet, ik had nooit kinderen genomen". DA'S GOED VOOR JOU, MAAR WIJ WILLEN DIT KIND WEL!

Zo, nu was het ook tijd om het op het werk te vertellen.

Na het gesprek schrok ik wel even, ze waren super blij.

Maar per direct werkverwijdering, te veel geluidsoverlast voor de baby.

Oohh nee had ik onze baby in gevaar gebracht? Ik wou altijd maar wachten met het te vertellen tot ik zeker was van alles.

Na de eerste schok, kwamen ze met het idee van aangepast werk te voorzien, dus vanaf toen werd het vooral bureau werk en zo mijn team aansturen.

Maar rust, roest zeggen ze niet voor niets.

Zittend werk, helemaal niets voor mij hoor.

Echo 20 weken, alles top. Eindelijk kon ik beginnen genieten, wat was ik zo fier op mijn buikje.

Ja, dat slapen werd al heel wat minder, last van mijn luchtwegen. En dat zwangerschapskussen, wat vervloekte ik dat ding.

De 32 weken echo, de normaal gesproken zo leuke babydate, werd stil, heel stil... Ik keek naar mijn man, hij keek naar mij.

De dokter zag een asymmetrie in de hartkamertjes, wat?

We werden onmiddellijk naar UZ Leuven doorgestuurd voor een extra echo.

Vervolgens mochten we met knikkende knietjes bij de prof komen, waar helaas bevestigd werd wat onze gynaecoloog vermoedde.

Hij gaf ons een uitleg in verstaanbare taal, maakte een schets, alle woorden vlogen gewoon langs mij door.

Ik hoorde dat er 60/70 % kans is op een operatie meteen na de geboorte.

Maar we moesten vooral onthouden dat we sowieso met een GEZONDE ZOON naar huis zouden gaan. Hij onderstreepte het zelfs, de kindercardioloog had er alle vertrouwen in.

Zodoende wilde hij dat wij er ook vertrouwen in hadden.

"In mijn buik ben je 100% veilig", dus we probeerden verder van de zwangerschap te genieten.

We mochten kiezen of we de bevalling in ons lokaal ziekenhuis zouden laten gebeuren, om vervolgens ons mannetje met de ambulance te laten overbrengen naar UZ Leuven, waarna ik dan achteraf met mijn man naar dit ziekenhuis zou kunnen komen, of alles onmiddellijk in UZ Leuven laten plaatsvinden.

Maar dit zagen we beiden niet zitten, als er iets mis was wilden we gewoon direct de prof in onze omgeving hebben.

Iets later stopte ik toch met werken, mentaal lukte het mij minder en minder, ik sliep rotslecht, mijn bloeddruk begon gevaarlijk hoog te worden en toen ik op een gegeven moment mijn paard van de grond moest krijgen omdat hij koliek kreeg, en dood kon gaan. Ben ik wakker geschud.

Nu werd het toch tijd om naar mijn man te luisteren en thuis te blijven.

Mijn collega had ik ondertussen ook opgeleid en klaargestoomd, dus ik kon met een gerust gevoel thuis blijven. En bellen of mailen konden ze ook steeds.

Vervolgens, de kinderkamer in orde brengen, elke dag had ik wel nieuwe ideetjes, wat heeft mijn man afgezien...

Met elke echo werden we meer en meer verliefd op jou, mijn bloeddruk bleef hoog, en daar kwamen de harde buiken en het maagzuur, bekken-instabiliteit, enz... maar het maagzuur, dat vond ik veruit het ergste hoor.

Maar oohhh die babydates, wiebelende beentjes, soms gekruist in kleermakerszit, je op je duimpje zien zuigen, die oogjes die open gingen, hoe schattig kon je zijn?

Je groeit goed, komt goed bij, jij wordt een sterke kerel!

Hoe graag konden wij je nu al zien?

Zo gezegd zo gedaan, de kinderkamer was klaar, en we hadden de mooiste naam gekozen.

Een naam waar we beiden direct van wisten ja dit wordt het. Uit de serie waar we gewoon verslaafd aan waren. Die man was alles wat we wilde, dat jij ging worden. Eerlijk, respectvol, vriendelijk, een vriend voor het leven en een echte krijger!

En dan toch, eindelijk maar mijn zwangerschap tas klaar gemaakt, want hoewel ik hier zo naar uitkeek, boezemde me het ook wat angst in en stelde ik dit steeds maar weer uit!

Terug naar de gynaecoloog, want die bloeddruk toch eh! "Ga toch maar eens aan de monitor hangen, nog eens voelen aan die buik", auwww, dat vond ik toch niet zo leuk hoor.

De monitor was oké, ondanks de vele harde buiken, maar ik mocht toch naar huis.

Een dag later, rond 13u30 schrok ik wakker, ik had me even wat neergelegd voor een dutje, maar wat was dat? Mijn water brak, het bleef maar stromen, wat vies dacht ik nog.

Onze hondjes liepen zenuwachtig achter mij aan, niet wetende wat er ging gebeuren. Maar ik was tot mijn verbazing ijzig kalm.

Mijn man was net een half uur vertrokken naar zijn werk toen ik hem belde: "keer maar terug naar huis, het gaat beginnen".

ZO SPANNEND!

Laatste kans SALE

Shop nu de leukste items met nog hogere kortingen!

Profiteer van 15% extra korting op SALE fashion items voor newborn, baby, kind én mama.

> Bekijk hier