Ik doe mee met Moeders voor Moeders

Ondertussen is het ruim 2 weken geleden dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. 

Hoe bizar is dat, om na 1 zelfinseminatie poging zwanger te zijn. In mijn vorige blog schreef ik dan ook dat ik gezegend ben om zo vruchtbaar te zijn, want het gaat lang niet bij iedereen zo vanzelf. Dat heb ik helaas al meerdere keren bij vrienden en familie meegemaakt. 

Vrouwen die niet vanzelf (snel) zwanger kunnen worden hebben vaak een hormoonbehandeling nodig. Ik weet niet exact hoe het in elkaar steekt, maar Moeders voor Moeders zamelt urine van zwangere vrouwen in om van het HCG hormoon in de urine medicatie te maken. Lijkt een vies verhaal, maar ik gun het iedereen die het wil om zo'n klein wondertje in hun armen te houden en heb me dus weer aangemeld, net zoals ik bij mijn zoontje heb gedaan. 

Het gaat op dit moment een beetje anders dan bij mijn zoontje. Waar er 4 jaar geleden gezellig bij mij thuis gekletst werd onder het genot van een kopje thee, was het nu, vanwege corona, een telefonische intake. Het is even niet anders. Ik heb heerlijk zitten kletsen met de gezellige dame aan de andere kant van de lijn en zo'n 3 kwartier later stond ze zelfs op de stoep met een cadeautje voor de kleine en wat meer informatie. 

Omdat ik afgelopen donderdag 6 weken zwanger was, mocht ik die dag gelijk ook beginnen. De eerste potten zijn dan ook al gevuld en gaan komende donderdag mee met de chauffeur.

Mama's die niet zo vanzelfsprekend zwanger worden: deze is voor jullie 😘