Ik bleek chronisch ziek in mijn zwangerschap

Tja, waar moet ik beginnen?

Vorig jaar Augustus kwamen ik en mijn vriend er achter dat we in verwachting waren van een klein meisje. Het was wat onverwachts maar we waren ontzettend blij met deze zwangerschap. Voor mij de 3e zwangerschap, voor hem de 1e. 

De dag na de positieve test vertrokken wij samen met de 2 jongens (2 & 4) naar Mallorca, voor een heerlijke vakantie samen. Als snel merkte ik daar dat ik me niet helemaal lekker voelde, maar ja.. dat kan tenslotte bij een zwangerschap horen. Eenmaal thuis ging het “niet lekker voelen” als snel over in ontzettend beroerd worden. Ik kon niets meer verdragen en was elk uur van de dag extreem misselijk, dit leidde tot verschillende opnames met een vocht infuus, medicatie tegen de misselijkheid en een diagnose HG (extreme zwangerschaps misselijkheid). 

Vanaf toen ging werken niet meer, energie tekort en de misselijkheid vraten me op. Daarnaast was het nog extra pittig door de 2 andere kleintjes, die net zo goed hun aandacht verdienen. Al snel nam mijn vriend de zorg voor hun over en kon ik me richting op mijn eigen herstel. Rond een week of 18 van mijn zwangerschap sloeg de misselijkheid ineens om in een zware buikpijn met aanvallen waarbij ik telkens bijna flauwviel van de pijn. Op dat moment zijn wij doorverwezen naar het ziekenhuis voor onderzoek. Niet wetende dat hierna een nog zwaardere tijd zou volgen .. Na een paar bezoeken aan de spoed is besloten dat het ziekenhuis mij wilde opnemen voor verder onderzoek. De pijn was inmiddels onverdraaglijk en dagelijks aanwezig. Daar lig je dan, in een ziekenhuisbed met je 2 kleine kindjes thuis en je vriend die alle zorgen op zich moet nemen. Ik voelde me ellendig, boos en verdrietig maar vooral machteloos .. 

Door dat de pijn onverdraaglijk werd, besloot het ziekenhuis al snel over te gaan op een zware pijnstiller namelijk; morfine. Toen ik dit hoorde moest ik even een paar keer slikken, want dit is alles behalve gewenst in een zwangerschap. Maar aan de andere kant kon mijn lichaam de pijn niet meer aan en viel ik steeds meer af. Na veel tranen toch besloten voor de morfine pomp te gaan en zo hopelijk wat meer rust in mijn lijf te krijgen. De arts kwam de dag er na op bezoek aan bed, om te kijken hoe het met mij ging. Er werd besloten dat een maag onderzoek en mri scan wenselijk was, om uit te sluiten of er geen maagzweer of darmhernia aanwezig was en daarnaast werd er gelijk een sonde geplaatst, omdat eten haast niet meer ging door de pijn in mijn buik. Ook dit gaf mij mentaal een harde klap, want wie wil er nou ook nog eens heel ziek uitzien door dat er een slangetje via je neus loopt? Maar goed.. voeding is belangrijk ook voor de kleine meid in mijn buik. 

Uit het maagonderzoek kwam niks, al had ik dit ook wel verwacht gezien ik niet het idee had dat de pijn vanuit mijn maag kwam, maar echt vanuit mijn darmen. Ik werd vanuit de uitslaapkamer terug gereden naar mijn bed en zag daar mijn vriend zitten die op mij zat te wachten. Als snel vloeide de tranen over mijn wang, ik voelde me lelijk, ziek en schuldig. Stelde ik me dan toch gewoon aan? De dag er na besloot de arts toch om nog voor een darm onderzoek te gaan, iets waar ik ontzettend tegen op zag. Ook daar kwam niks uit.. maar hoe kan dat nou? Hoe kan een mens het uitgillen van de pijn zonder dat hier een verklaring voor is? De wanhoop werd alleen maar erger..

Na een aantal dagen opnamen en hoge medicatie, is er vanuit het chirurgisch team toch besloten om een kijk operatie uit te voeren in mijn buik. Ze wilde zeker weten dat er niks over het hoofd werd gezien, maar daarnaast nam dit ook risico’s met zich mee. Tijdens het gesprek met de chirurg vertelde hij mij dat het mogelijk was de kleine te verliezen, en gezien ik beneden de levensvatbaarheid zouden ze dan niks meer kunnen betekenen voor haar. Dit is natuurlijk het meest vreselijke wat je als moeder kan horen.. maar ik wist dat een operatie nodig was om mij uiteindelijk beter te kunnen krijgen. Tijdens de dag van de operatie kwam de gynaecoloog op de verkoever kamer langs om een echo te maken, dit zou hij nogmaals herhalen na de operatie. De gynaecoloog sprak wel zijn vertrouwen uit dat dit goed ging komen, de kleine meid deed het goed in mijn buik en de chirurgen waren echte vak mannen. Dit gaf mij iets meer hoop, en ik ging iets geruster de operatie in. 

Na het uitslapen kreeg ik al snel de uitslag: nou mevrouw .. positief en negatief nieuws. Wij hebben niks kunnen vinden op een uitgezet darmpakket na. Ik begon te huilen, niet vanuit blijdschap maar vanuit boosheid en verdriet. Hoe kon ik dit mijn ongeboren dochtertje in mijn buik allemaal aandoen? De gynaecoloog volgde snel, en maakte een nieuwe echo. Gelukkig.. alles was goed, wat een ontzettende opluchting!