‘Ik beval nog liever 10x achter elkaar’

Het leukste verjaardagscadeau dit jaar (27/3/21) was de positieve zwangerschapstest die ik die ochtend (en middag en avond) in handen had; het was gelukt, ik was gewoon zwanger! 

10 april had ik wat bloedverlies, schrikken, maar na Okke z’n zwangerschap wist ik dat dit er bij kon horen. Het bloeden bleef aanhouden en het bleef niet bij af en toe een druppeltje. Op 14/4 heb ik dan toch maar de verloskundige gebeld en het verhaal uitgelegd. De assistente gaf aan; dit klinkt niet als een miskraam, het hoort vast een beetje bij jou, kijk het maar aan en we zien elkaar de 21e voor de intake.    3 dagen later (17/4) had ik menstruatie achtige krampen en verloor ik heel wat bloed, stolsels en ook stukken weefsel. Ik belde na het weekend (19/4) met de verloskundige hierover en hoopte dat ik langs mocht komen om het toch zeker te weten. De assistente gaf aan dat het inderdaad als een miskraam klonk, maar controle niet nodig was. De intake en echo werden geannuleerd en bij terugkerende buikpijn/kramp, aanhoudend bloedverlies of koorts moest ik bellen en anders zagen we elkaar bij een nieuwe zwangerschap. 

Ik zat in zak en as een tijdje, maar na praten met vriendinnen en familie kon ik het een plekje geven, deze leuke verrassing ging niet door, maar er komt ooit nog wel een 3e wondertje! 

Het bloeden nam langzaam  af en 24/4 was het zo goed als gestopt, de zwangerschapstest die ik deed deze dag was nog wel heel erg overtuigend positief, maar ik wist dat dit nog wel weken kon duren. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk er af zijn zodat we aan de ‘volgende ronde’ konden beginnen.

Op koningsdag (27/4) begon het bloeden weer iets en een dag later ook met krampen die op en af kwamen. Na lang twijfelen, want ik voelde mij een zeurende patiënt, toch de verloskundige gebeld woensdag 28/4 (ik had dit keer niet de assistente, want ik belde op de spoedlijn gezien ze gesloten waren). Ze vond wel echt dat ik gezien moest worden want dit verhaal was toch een beetje gek; opnieuw bloedverlies en kramp, maar het kon volgens haar ook een gewone menstruatie zijn (??). Maandagochtend had ze nog een plekje (5 dagen later dus) ondertussen mocht ik pcm tegen de kramp nemen en bellen als klachten erger werden. Mijn krampen verdwenen met de pcm naar de achtergrond en de volgende dag waren ze helemaal weg, wat vage buikpijn en het bloedverlies bleef wel. Het bloed was niet extreem veel, maar het sijpelde lekker door zegmaar, het was ook helder rood, dat was dan wel vreemd. De verloskundige die de echo maakte maandag (3/5) had zich niet ingelezen, want zij dacht dat ik even ter geruststelling langs kwam om de baby te zien, maar na wat uitleg van mijn kant opende ze mijn dossier. Ze maakte ze een uitwendige echo en gaf inderdaad aan dat mn baarmoeder leeg was. Ze vond het wel vreemd dat het bloeden aanhield en het ‘vers’ bloed was, maar het zou wel gauw afnemen nu, het waren vast restjes. Ze hoopte mij snel weer te zien met een nieuwe zwangerschap. 

Ergens was ik opgelucht; geen restjes te zien waarvoor narcose nodig is, want daar heb ik trauma’s aan over gehouden na Okke z’n geboorte, wel super irritant dat het bloeden maar door bleef gaan.. Ik wilde ook niet de lastige patiënt zijn die 5x belt terwijl ze niet een zwanger was, dus ik had afgesproken met mijzelf het aan te zien en hetanders wel op mijn werk nog eens na te vragen (ik ben doktersassistente in een huisartsenpraktijk).

Vrijdag 7/5 waren we aan het borrelen thuis met chips en stokbroodjes. Lux was boven een ‘optreden’ aan het geven voor haar knuffels en ik wilde even bij haar kijken. Eenmaal boven kreeg ik van het ene op andere moment intense buikpijn, een soort kramp/druk, alsof je heel nodig naar het toilet moet, trillend van de pijn ging ik maar zitten, maar er gebeurde niks, ik kon ook niks, en de pijn leek met de seconde erger te worden..  Ik liep letterlijk krom van de pijn nog even naar Lux en ging toen naar beneden; ik vertelde Thijs dat ik even moest liggen op de bank, ik heb zo’n buikpijn... Ik wist niet waar ik het zoeken moest; staan, liggen, lopen, weer naar het toilet, niets hielp, wat een pijn, ik kon niet rechtop op de bank zitten, dat gaf zo’n druk van binnen. Ik lag verkrampt in foetushouding op de bank te trillen van de pijn, ik wilde wachten tot het vanzelf weg trok.. Na een halfuur dacht Thijs daar -gelukkig- anders over. Hij bracht Okke ook boven, zei dat ik 112 moest bellen en hij belde een vriendin als oppas voor de kinderen, zij kwam er op haar sokken aan rennen en had meteen door dat dit niet goed was. Eigenwijs dat ik ben had ik niet 112 gebeld, maar de huisartsenpost. Ik had de 7 wachtenden voor mij netjes afgewacht en kreeg kermend en puffend van de pijn eindelijk iemand aan de lijn. Ik werd serieus genomen gelukkig, Thijs nam halverwege het gesprek over, want ik kon niet meer praten, hij vertelde dat we er meteen aan kwamen, hij wilde nergens meer op wachten. Vraag mij niet hoe, maar ik ben de auto in gestrompeld en half liggend reed thijs mij met volle snelheid naar de huisartsenpost. Daar aangekomen was er wat onduidelijkheid of ik mij wel had aangemeld en moest ik wachten ik de wachtkamer en later in een ander kamertje zonder bed, want het was druk. Hangend op een stoel en nog steeds kermend van de pijn wachtte ik hier. Een kwartier later mocht ik een deurtje verder naar een kamer met een onderzoeksbank en ging hier dubbelgeslagen, verkrampt en kermend van de pijn liggen. Er kwam een arts in opleiding die wat onzeker mij probeerde te onderzoeken, hij ging overleggen met de gynaecoloog want ik had een miskraam gehad en temperatuur was verhoogd (dûh want ik was veel inspanning aan het leveren omdat ik niet stil kon liggen van de pijn). Na een halfuur kwam hij terug en vertelde dat ik moest beginnen met antibiotica en de dag erop moest komen voor een echo, HOE DAN dacht ik, hoe ga ik de nacht doorkomen zo?! De ‘echte’ huisarts kwam nog even kijken en gaf meteen aan dat ik zeker niet naar huis ging, maar naar de spoedeisende hulp en regelde een spuit diclofenac voor mij. Wat een held die man!

Inmiddels was het een uur of 22.00 en ik mocht weer een deurtje verder naar de spoedeisende hulp, al strompelend ging ik daar op een ander bedje verder met kreunen, zuchten en huilen van de pijn, nog steeds verkrampt liggend op mijn zij met mijn nagels in de bank. De verpleegkundige gaf aan dat ze mij morfine wilde geven, want zo kon niemand mij onderzoeken en inmiddels had ik al 2,5uur deze pijn dus ik kon niet meer. Ik bleef maar herhalen ‘Ik beval nog liever 10x achter elkaar dan dit’.

Ik kreeg een infuus met vocht en pcm en een morfine tabletje welke de scherpe kantjes er af haalde. Door de morfine kon ik af en toe tussen het zuchten door wat grapjes met Thijs maken, want ik vond het zo zielig voor hem...

Er werd een po-stoel binnen gereden, of ik toch nog wilde proberen te plassen.. Thijs hield mij vast en op die stoel ging het mis, ik viel flauw, was helemaal van de kaart toen ik wakker werd en moest gigantisch overgeven. Ik werd met mn broek op mn enkels op bed gelegd onder een dekentje, het kon mij niks meer schelen allemaal, ik was zo naar en half van de wereld. Om 23:15 had de gynaecoloog een plek voor mij op de poli voor een inwendige echo, met bed en al werd ik binnen gereden, ze herkende mij; ik weet de casus nog zei ze, de bevalling van Okke! Ze maakte ze een inwendige echo en gaf aan dat ze het niet op een gedraaide eierstok of een gescheurde baarmoederlitteken leek, maar ze zag wel wat bloed in mn buikholte waarvan ze niet wist waar het vandaan kwam en hoeveel het precies was. Er moest een CT worden gemaakt om dit vast te stellen.

Aangekomen bij de CT gaf de maker van de CT aan dat ze mij wat contrastvloeistof wilde inspuiten, dan was het beeld duidelijker. De eerste keer ging mis en liet het mijn infuus knappen, hierna liep het wel, maar wat een hel. Mn lichaam werd helemaal warm en ik kreeg een vieze smaak in mijn mond (ik was nog steeds zo misselijk na het po-stoel-avontuur), ik probeerde zo stil mogelijk te liggen, maar op het moment dat ik uit de tunnel werd geschoven moest ik wederom overgeven, het zat écht overal..

Nadat alles weer een beetje schoon was gemaakt en ik de kamer werd uitgereden kwam de gynaecoloog er al bellend aan lopen. Ze hing op en kwam naar mij toe lopen; dat was de radioloog, je hebt een interne bloeding, waarschijnlijk door een geknapte eileider, ik ga een team uit bed bellen, want we moeten je NU opereren! Ook gaf ze aan dat ze misschien één of zelfs beide eierstokken moest verwijderen en in het ergste geval (ook) mijn baarmoeder. Dat kwam wel even binnen, de gevreesde narcose tot daar aan toe, maar mijn eierstokken en baarmoeder?!

Na een halfuur (het was inmiddels 1.00u) werd ik de OK binnengereden, alle mensen waren zo lief, ergens voelde ik mij schuldig dat ze voor mij hun bed uit moesten komen, dus ze mochten best chagrijnig doen tegen mij, maar niets was minder waar.

Met een hoge hartslag en super veel spanning werd ik in slaap gebracht en werd ik 2uur later op de IC wakker. Helemaal trillend en overstuur, mn keel deed pijn en mn buik was wat gevoelig, maar ik had lang niet meer zoveel pijn als voor de operatie. Ik kreeg een raketje en werd rustig en om 4.00u lag ik op mijn kamertje, alleen. Gelukkig had de verpleegkundige mijn telefoon naast mij gelegd, want ik kon door de adrenaline nog even niet slapen, ik stuurde een korte samenvatting van mijn belevenis in de vriendinnen app om mn verhaal toch een beetje kwijt te kunnen, ik gokte dat Thijs naar huis/bed was gegaan en toen ben ik zelf ook maar wat gaan slapen. 

Een aantal uurtjes later was ik wakker en besefte mij dat ik helemaal niet precies wist wat ze hadden gedaan tijdens de operatie, ik had de gynaecoloog niet gesproken hierover. Nog een aantal uur later kwam er een andere gynaecoloog bij mij langs en vertelde dat mijn rechter eileider verwijderd was, deze was gesprongen door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en hierdoor zat er dus bloed (maar liefst 1,5L!)  in mn buikholte. 

Het is en blijft allemaal een beetje onduidelijk hoe dit heeft kunnen gebeuren en of het voorkomen had kunnen worden.. De gynaecoloog was erg verbaasd te horen dat de verloskundige(n) mij zo behandeld hadden, ik had langs moeten komen bij mijn eerste telefoontje en had doorgestuurd moeten worden bij een lege baarmoeder maar wel helder rood bloedverlies. Dan hadden we ook antwoord op de vraag gekregen; was het 1 embryo die deze ellende veroorzaakte of waren het er 2, waarvan 1 een mn baarmoeder zat (de miskraam) en de ander in mn eileider (de buitenbaarmoederlijke zwangerschap)..

 Het ergst vind ik nog wel dat mijn lichaam mij wederom in de steek heeft gelaten ofzo, alleen een miskraam is voldoende, of alleen een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die gewoon vroeg was ontdekt was ook al genoeg drama geweest, maar nee het moest weer spectaculair voor extra trauma, want dat had ik nog niet genoeg na Okke zijn bevalling ;)