5 jaar geleden
I think I'm ready, for something new
Wanneer weet je het nou zeker? Dat je er ''klaar voor bent''. Wist je het altijd al? Komt er een dag dat je wakker wordt en je 't gewoon weet? Ik vroeg mij dit vaak af... Zou die dag überhaupt wel voor mij komen? Lees mee hoe de omslag bij mij kwam...
Jaimy heeft het nooit onder stoelen of banken geschoven, hij was zo een gevalletje; ''geboren papa''. Hij heeft niet veel ambities, is snel tevreden en is blij als ik dat ook ben. Wel heeft hij altijd al één diep gewortelde wens.
Papa worden. (Voel je de druk?).
Ik, de introverte, onzekere realist, was nog niet meteen overtuigd van onze ouderschapskwaliteiten. Ik deelde de wens om ”ooit” mama te worden. Maar moest voor mijn gevoel nog behoorlijk wat soul searching en ervaringen opdoen alvorens ik hier klaar voor zou zijn. Ik verbaasde mij altijd over hoe ”makkelijk” Jaimy hier over dacht en had het gevoel de tegenhanger te moeten zijn. Hoe kon iemand nou zo overtuigd zijn het écht te willen? Ik was er duidelijk nog niet klaar voor. Achteraf is Jaim ook wel blij dat ik niet direct overstag ging, en dat dit ook hem de kans gaf, om wat karaktertrekjes bij te schaven om een goede papa te worden.
Zo reisden, feestten, genoten, werkten en spaarden we ons een slag in de rondte de eerste 5 jaar van onze 20ies. Als afsluiter van onze drie maanden Azië vroeg Jaim mij ten huwelijk. Ik hield van ons leven en de vrijheid. Maar de turbulentie en intensiviteit ervan begon me soms een beetje te veel te worden. Het jaar voor onze bruiloft begon ik dit steeds meer te merken. Ik was continue nerveus, was ’s nachts alleen maar aan het malen en dingen die ik voorheen met gemak deed, kostte me de grootse moeite. Een vervelende en blijkbaar onverwerkte agressie incident dat ik mee maakte op mijn werk, stak tijdens een agressietraining, uit het niets ineens de kop op. Dit was de druppel, of misschien wel juist de onderliggende oorzaak. Wie zal het zeggen maar het maakte dat ik diep ging, pas op de plaats moest en flink met mijzelf aan de sloeg moest. Ik ben blij dat ik mijzelf dit gunde. Ik wist dat er iets zat waar ik aan moest werken voor ik met zekerheid kon zeggen; ik ben er klaar voor. We trouwden op de Malediven, gingen op huwelijksreis naar de Filipijnen en gaven nog een groot feest bij terugkomst. En toen…. was ik moe. Moe van ons leven zoals het was, moe van het nastreven van onhaalbare perfectie en moe van het onderhouden van betekenisloze vriendschappen. Moe, maar wel sinds lange tijd ontspannen. Ik had het overzicht weer. Van de giften van de bruiloft kochten we het mooiste trouwcadeau ooit; Buddy. Ons leven werd heerlijk burgerlijk en het werd me met de dag duidelijker. Ik ben er klaar voor (denk ik)!
Toen ik dit nieuws een paar weken later (je moet het wel écht zeker weten he?!) met Jaim deelde kon hij zijn geluk niet op, hij heeft 100 keer gevraagd of ik het wel zeker wist. Maar ik kon nergens anders meer aan denken en eindelijk begreep ik de mensen die ons voor waren gegaan, dus ja ik wist het zeker! We besloten nog een ”afsluit”feestje te geven met mijn 26e verjaardag. Daarna zouden we het niet zo zeer gaan proberen maar ook niet meer voorkomen. Ik stopte met roken, we gingen op de gezonde tour en we hoopten misschien met een jaar aan ons grootste avontuur te mogen beginnen. Wist ik veel dat mijn laatste menstruatie direct die na mijn verjaardag zou zijn…