​Hyperemesis Gravidarum je bent genadeloos.

30 weken zwanger, 75% gehad. Nog altijd in gevecht tegen uitdroging. 

Intussen 30 weken zwanger. Al bijna een half jaar elke dag misselijk en overgeven. Afgelopen 4 weken, weer 3 opnames in het ziekenhuis gehad, ivm uitdroging.
Ik ben uiteraard heel gelukkig dat ik een baby krijg. Dat ze goed groeit, krijg extra echo’s daarvoor. Ze doet het prima.

Schrikken, haar hartslag slaat regelmatig over. 

Wel extra controle’s via CTG’s (hartfilmpjes) omdat haar hartslag overslaat/daalt. Het kan onrijpheid van het hartje zijn, dat is niet ernstig. Maar in enkele gevallen is het toch een afwijking die niet via de echo gezien kan worden. We hebben een uitgebreide echo gehad, van een specialist in het AMC, voor hartafwijkingen. Deze echo was goed.
Het lijkt er intussen op dat het alleen voorkomt, wanneer ik uitgedroogd raak, of ben. Zaak dus om dat te voorkomen. Wat een hele grote strijd is.

Wekelijkse controles & gevoel van geïsoleerd leven.

Ik heb elke week controle. Lig hele dagen op bed/bank. Heb gewoon geen leven meer. Lang leve sociaal media, en dat ik dat redelijk kan verdragen. Films of series kijken, maakt me vaak alleen misselijker. Net zoals wanneer ik even creatief wil zijn. Te veel concentreren, veroorzaakt ook weer overgeven. Mentaal is het best zwaar!

Af en toe krijg ik opeens een lief kaartje in de brievenbus van iemand die aan me denkt. Ik kan niet uitleggen hoe goed me dat doet! Net zoals enkele van mijn vriendinnen die soms toch even langs komen bij mij. Voor de rest is het heel isolerend. En mis ik mijn leven. Mis ik ook vele contacten.

Ik mis het om te werken, baby inkopen kunnen doen, lekker ergens wat te drinken/eten met mensen. Ik mis het zelfs om huishouden te doen. Zelfs dat is vaak te veel inspanning. Soms lukt iets kleins. 

Gevecht tegen de uitdroging.

Het is elke dag dorst hebben. Maar niet normaal kunnen drinken. Als ik het goed doe, komt er een liter in. Het liefste zou ik water drinken, maar dat kan ik niet verdragen. Het voelt alsof het een hete dag is, je veel gedaan hebt en zo een paar glazen achterover kunt slaan. Die dorst. Elke dag. Maar zelfs een te grote slok nemen, wat ik wel is doe, veroorzaakt direct overgeven. Dus niet toegeven aan de dorst. Kleine slokjes van wat ik wel kan drinken. Om het maar binnen te houden. 

Het is elke keer weer overgeven. Elke keer weer je lichaam wat zo hard werkt, om alles eruit te krijgen. Of niks, om niks eruit te krijgen, wat dus gal word. Wat veel pijn doet. En me al een gekneusde rib heeft gegeven. Het doet pijn en het is naar. De ene dag geef ik vaker over dan de andere. Als het weer te vaak word, moet ik nog beter tellen wat ik binnenhoud. Opletten of ik niet uitgedroogd raak.

En als je uitgedroogd raakt, voel je, je helemaal naar. Volgens de dokter is het normaal dat ik juist dan verwarde en depressieve gedachtes krijg (die ik anders niet op die manier heb!) komt door het uitdrogen dus. Je lichaam geeft gewoon een error aan, lijkt het. “Er moet vocht in!” en de HG, besluit dat het vocht er toch weer uit moet. Het enige wat dan nog helpt is infuus. Daar heb ik nu al zo vaak aangelegen in opnames met nachtjes slapen, en in dagopnames, om erger te voorkomen.

Infuus prikken is ook geen grap als je uitgedroogd bent. Dat doet pijn, en val er vaak bijna van flauw. Nee deze zwangerschap is geen roze wolk. Het is overleven. Letterlijk. Ondanks 4 soorten medicatie, blijf ik aan de gang. 

Monsters bestaan niet zeggen ze, nou HG is een van de grootste monsters die ik ben tegen gekomen.

Emoties

Ik huil niet snel, maar na het overgeven op sommige dagen toch wel. Ik voel mij er eenzaam door. Dit is nu al een half jaar aan de gang. Dag in dag uit. Die enkele keren dat ik weg ben geweest, waren niet makkelijk. Wel grote lichtpuntjes (!) maar resulteerde elke keer in dagen erna extreem overgeven, en weer een opname.

We hebben ons meisje wel 3D mogen zien. Al via de echo bij de specialist voor haar hartje. “Schrik niet, maar kijk jullie dochter” Het beeld was opeens in 3D. Ik kon alleen zeggen “wat is ze mooi”. Mijn vriend ook.
Over hem gesproken, hij is trouwens geweldig. Hij doet praktisch, alles naast zijn baan. En hij is er voor mij! Door hem blijven mijn gedachtes positief over de baby, en kunnen we fantaseren over de toekomst. Die ik kan blijven zien, dankzij zijn liefde. Hij is echt mijn grote steun en toeverlaat en sleept me hier letterlijk doorheen. 

Ook mijn grote dochter is super lief! Ze moet zo veel zelfstandig doen en ziet me echt minder. Maar als ze er is, is ze geweldig ze lijkt het prima op te pakken. Wat hou ik van me meisje. En straks nog zo een pracht kind erbij.

Ook zijn er meiden via een steungroep op Facebook, die ook HG hebben net als ik. En februari moeders net als mij. Ze zijn geweldig. Ik kan en mag mezelf uiten, en word begrepen, met halve woorden. 

Zwanger zijn is niet leuk op deze manier, het is enkel overleven. Nog 10 weken tot de uitgerekende datum. 10 weken, nog zo ziek zijn is lang. Heel lang. Ik vind het echt heel zwaar. Ook al ben ik echt heel blij dat ze komt, en vooral ook dat ze nog veilig binnen zit. Ondanks alles! 

Gelukkig willen ze wel mee denken over inleiden, wanneer ik voorbij de 37 weken ben gaan we bekijken wat het beste is voor de baby, en mijzelf. Omdat ik, ook volgens hun, wel echt heel ziek ben. 

En we gaan weer verder... Volhouden, voor dat prachtige meisje wat in me groeit. 

* Hoop dat iemand het leest die het zelf mee maakt en zich niet zo alleen voelt hierdoor. Hoop dat iemand het leest die misschien iemand kent, of in de toekomst leert kennen, die het heeft en daardoor meer begrip kan opbrengen. Want hoor nog te vaak over onbegrip, van omstanders. Van uit mezelf weinig, enkel mensen die verder van me af staan. Maar via anderen hoor ik dat naasten en zelfs soms een behandeld arts/verloskundige onbegrip heeft. En dat is wel het allerlaatste wat iemand met HG verdient. Want je bent niet gek, het zit niet tussen je oren, je bent gewoon heel ziek!