Hyperemesis gravidarum, HG oftewel ernstige zwangerschapsmisselijkheid

Het merendeel van de zwangere dames kent het wel misselijk door de zwangerschap. Vooral in het begin van de zwangerschap maakt het lichaam het hormoon beta-hCG (humaan choriongonadotrofine). Dit is ook het hormoon wat gemeten wordt met een zwangerschapstest. Tijdens de eerste weken van de zwangerschap wordt dit hormoon steeds meer aangemaakt, met een piek tussen de 7-12 weken. Dit hormoon zorgt niet alleen voor de innesteling van de eicel, het in stand houden van het baarmoederslijmvlies en de groei van het embryo, maar ook voor de zwangerschapskwaaltjes.

Één van deze kwaaltjes is de "ochtend" misselijkheid. Ongeveer 60-80% van de zwangere vrouwen krijgt gedurende de eerste vier maanden van de zwangerschap te maken met misselijkheid. Deze misselijkheid varieert per persoon en per zwangerschap. De één is 'alleen' 's ochtends misselijk, terwijl de ander de hele dag door er last van heeft, al dan niet gecombineerd met overgeven.

Aan het einde van week 5 begon de misselijkheid hier ook op te komen. Eerst een beetje en alleen in de ochtend... daarna werd het heel de dag, maar was het nog wel met frequent kleine beetjes eten te doen. In week 8 werd de misselijkheid al een stuk meer en toen kwam week 9...

Zwangerschapsweek 9 was het begin van een hele zware tijd. Ik weet nog dat ik de hele dag misselijk was en eten me tegen begon te staan. Aan het einde van de week zou ik de nachtdiensten op de SEH in gaan, maar twee dagen daarvoor begon naast het misselijk zijn ook het overgeven. Ik dacht in eerste instantie nog dat ik ook een griepje had opgelopen, want ik voelde me algeheel niet lekker en kreeg er toen ook koorts bij. Dit was allemaal net tijdens de eerste corona golf, dus meteen ook op corona laten testen, dat was negatief. Hopelijk met een aantal dagen rust dan zou het wel weer goed komen... 

Dat was zeker zo voor de koorts, maar voor de misselijkheid en het overgeven mocht het niet zo zijn. Alles wat ik ook maar at of dronk kwam er direct weer uit. En ook al had ik niks op, gewoon op nuchtere maag, bleven we overgeven. In een week tijd verloor ik 1,5 kg. Mentaal was het een gevecht om te blijven eten en drinken, want die kleine in mijn buik had toch echt voedingsstoffen nodig om te groeien. 

Vanwege onze eerdere miskramen en het fertiliteitstraject hadden we een extra controle afspraak gepland staan in het ziekenhuis bij de fertiliteitsarts. Gelukkig dacht zij direct met ons mee en liet me dan ook direct starten met medicatie, emesafene (meclozine/pyricoxine) zetpillen. Het idee was om te starten met 2 zetpillen per dag, dan zou ik me vast een stuk beter voelen en dan hopelijk bij de 12 weken dan wordt het minder.

De zetpillen hadden 1 positieve kant het braken stopte, maar de misselijkheid werd er niet minder op. Eten en drinken was voortaan een moet geworden. Ik heb altijd kunnen genieten van lekker eten en ben ook een snoepkont. Ik had me nooit voor kunnen stellen dat mijn vriend me moest pushen om te eten. Ik hoopte maar dat het met 3 maanden zwangerschap beter zou worden, daar klampte ik me aan vast. 

Inmiddels was ook wel duidelijk dat het niet meer om een "gewone" zwangerschapsmisselijkheid ging, maar dat er sprake was van een ernstige zwangerschapsmisselijkheid oftewel hyperemesis gravidarum. Normaal functioneren ging niet meer. Het enige wat ik nog kon was in bed liggen. De dagen waren gevuld met slapen en eten. Koken en douchen waren al activiteiten die te zwaar waren, 5 minuten douchen voelde aan als een uur knallen met sporten. Bij de 12 weken zwangerschap ben ik op het punt gekomen dat het niet meer ging. Inmiddels was er nog 2 kg af en ontwikkelde ik uitdrogingsverschijnselen. Door te blijven pushen om water binnen te krijgen heb ik uiteindelijk een ziekenhuisopname kunnen ontwijken, maar dat heeft niet veel gescheeld.

En naast het fysieke stuk, was het mentaal minstens zo zwaar... 

Één van de moeilijkste beslissingen was om de ziektewet in te gaan. Ik voelde me zo stom, alsof ik me aanstelde... in mijn hoofd kon ik het gewoon nog niet rijmen dat ik zo ziek kon zijn door mijn zwangerschap. Miljoenen vrouwen zijn zwanger en die klagen niet. Ik heb collega's die zwanger zijn en gewoon door werken. Terwijl ik nu net in de drukte van de corona golf mijn collega's op de SEH in de steek laat, ik voelde me zo schuldig tegenover mijn collega's. 

En achteraf voel ik me ook schuldig naar andere vrouwen met een HG en de patiënten die ik daarvan zelf heb gezien tijdens mijn coschap Gynaecologie in de opleiding Geneeskunde. Ik weet nog dat er zwangeren in het ziekenhuis werden opgenomen in verband met ernstige zwangerschapsmisselijkheid en uitdrogingsverschijnselen (hoofdpijn, duizeligheid, minder plassen/donkerdere urine/overgevoeligheid voor prikkels). Toen probeerde ik daar wel begrip voor te hebben, maar verbaasde ik me er ook over dat je zo ziek kon zijn door een zwangerschap en dat je niet door pusht om te blijven eten en drinken.

Het lastige is dat mensen begrip ervoor op proberen te brengen, maar tegelijkertijd kunnen ze zich er niet in verplaatsen. En dat snapte ik ook.. want ik zelf kon het ook niet begrijpen. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik de situatie zelf ook kon accepteren. 

Week 12 passeerde... week 16 passeerde... de misselijkheid bleef. We hebben van alles geprobeerd: verschillende types voeding, kleine beetjes eten, reisziektebandjes, de medicatie. Niks hielp, je kunt alleen maar accepteren, blijven eten/drinken en afwachten. 

Een belangrijk moment was 10 oktober 2020, ik voelde de kleine voor het eerst schoppen in mijn buik. ♡♡ Een euforisch gevoel, want tijdens de controles was alles goed, maar ik voelde me zo beroerd en ik had geen idee hoe het met de kleine in mijn buik was. Soms voelde het alsof ik niet goed genoeg voor dat kleintje zorgde zo. 

Vanaf week 17 ging het ietsjes beter, ik had iets meer energie en de misselijkheid leek wat te verminderen. Langzaam aan ging ik de medicatie afbouwen en weer wat meer doen. Toen pas merkte ik ook hoeveel ik ingeleverd heb in de afgelopen periode. Zodra ik ook maar iets teveel deed op een dag voelde ik me daarna een aantal dagen weer een stuk misselijker en vermoeider. 

De weken erop stonden vooral in teken van de balans vinden, waar liggen de grenzen... wat kan wel en wat kan niet... 

Inmiddels ben ik 31 weken zwanger. De misselijkheid is het merendeel van de tijd weg. Af en toe heb ik nog een dag dat ik me minder goed voel. Wanneer ik teveel doe dan boet ik ervoor met misselijkheid, hoofdpijn en nul komma nul energie. Vooral qua energie is het passen en meten. Ik vergelijk het met een oude accu... hij laat niet meer op tot 100% en loopt sneller leeg. Ik werk nu op therapeutische basis 2x 3 uur per week tot aan mijn verlof bij 34 weken. Om de 3-4 uur moet ik een half uurtje rusten. Wanneer ik me echt wat meer heb ingespannen in de 3-4 uur, zoals met werken, dan moet ik daarna echt een aantal uren gaan liggen/slapen om weer bij te komen. 

Ondanks de beperkingen voel ik me nu het beste... en waar ik vooral van geniet is dat mijn buik groeit en er een levendig monstertje in groeit die ons eraan herinnerd waarvoor we het doen. ♡