Hyperemesis Gravidarum

Hoera, een positieve zwangerschapstest! Ik had geen kwaaltjes, beter kon niet. Dacht ik... een paar dagen later begon de ‘ellende’. Misselijk, spugen. Niet alleen de welbekende ochtend misselijkheid. Nee, de hele dag én nacht. Alles wat ik binnen kreeg ging er weer uit. Met 4 weken zwangerschap was mijn eerste ziekenhuis opname. Totaal uitgedroogd vanwege het vele spugen moest ik een nachtje aan het infuus voor vocht. De volgende dag mocht ik weer naar huis. Het spugen bleef en twee weken later werd ik wéér opgenomen. Weer uitgedroogd. Zelfde riedeltje, een nachtje aan het infuus voor vocht en de volgende dag weer naar huis. Ik werd slapper en slapper en de kilo’s vlogen eraf. Binnen een week was het weer helemaal mis. Wéér melden bij de SEH. Ik werd weer opgenomen want was weer volledig uitgedroogd. Ondertussen was ik 7 weken zwanger en dus al 3 keer opgenomen in het ziekenhuis. Het misselijk zijn kreeg een naam. Hyperemesis Gravidarum. Oftewel zwangerschapsHG. Ik knapte niet op na een nachtje aan het infuus en het kon zo echt niet langer. Gesprekken gehad met de gynaecoloog en de diëtiste en samen besloten om te starten met sondevoeding. Er moest toch een keer weer wat kracht en energie in komen. De sondevoeding vond ik verschrikkelijk. Een slang door je neus in je keel en maag. Het deed me pijn en zat in de weg. Na 5 dagen mocht ik eindelijk naar huis. Naar mijn man en dochtertje. Mét sondevoeding. 2 keer per dag kreeg ik thuiszorg voor het aansluiten en reinigen van de sonde. Ik voelde me echt een patiënt door die slang. Vreselijk! Maar het werkte wel. Heel langzaamaan kreeg ik weer iets meer kracht en energie. Na ruim 7 weken sondevoeding te hebben gehad mocht het slangetje eruit. Ik was nog steeds heel misselijk, maar spuugde niet meer. Op maandag werd de sonde verwijderd. Wat een bevrijding! Nu was het een kwestie van aansterken, opknappen en verder genieten van de zwangerschap. Dacht ik.. Tot 2 dagen later het spugen weer begon. Elke dag, elke nacht. Water hield ik er vanaf toen wel redelijk in gelukkig, waardoor ik niet volledig uitdroogde. Ik voelde me futloos, slap en had geen energie. Door het vele spugen begon de bekkeninstabiliteit ook alweer op te spelen. Het staat tenslotte allemaal met elkaar in verbinding. Nu ben ik ondertussen bijna 24 weken zwanger. Ik ben nog steeds elke dag heel misselijk. Op goeie dagen spuug ik gemiddeld 1 keer. Op slechte dagen kan dat zo een keer of 10 zijn. Verder merk ik heel erg dat mijn spierkracht ‘weg’ is. Nog elke dag duim en hoop ik dat de misselijkheid nog weg gaat. Dat ik wat meer kan genieten van het zwanger zijn. Maar wat voor mij het meeste telt, is dat de baby het heel goed doet. Groeit als kool, en beweegt er vrolijk op los in mijn buik. De goeie momenten geniet ik volop. Van het getrappel en van onze dochter. Dat houd mij op de been en zorgt ervoor dat ik elke dag mijn bed uit kom en wat probeer te maken van de dag. Voor nu houd ik in mijn hoofd dat als de baby er straks is, ik er ook wel weer ben! Het lastigste vind ik misschien nog wel het onbegrip van mensen. Je ziet het niet aan de buitenkant. Alleen op mijn ‘goeie’ momenten kom ik buiten. Je bent toch zwanger, niet ziek.. Dat probeer ik te negeren. Ondertussen heb ik via Instagram wat meiden leren kennen die hetzelfde hebben of hebben gehad. Dat geeft kracht. Maak er geen taboe van, praat erover! Zijn hier ook vrouwen die er bekend mee zijn?