Hou je net zoveel van je 2e baby.

Mijn kleine lieffie Zayn nu alweer 6 maanden oud, de tijd gaat zo snel. Ik ben inmiddels 4 maanden zwanger van de tweede. Ik zit nog steeds zo op een wolk met hem, ik hou zoveel van hem dat ik hem gewoon bijna niet uit handen kan geven. Ik kan wel de hele dag naar hem kijken. Als ik mijn ogen open doe en hij lacht naar me dan verdwijnen al mijn zorgen, ik kijk elke avond uit naar dat moment als we samen wakker worden. Ik kan hem ook niet een hele dag missen als het niet nodig is, ik wil ook nog niet dat hij gaat logeren bij iemand. Voor sommige mensen is dit misschien echt heel raar maar ik heb PTSS, en mijn kind voelt gewoon als mijn redding. Ik ben zo blij met hem, met hem en mijn man. Als ik mijn kind zie lachen dan verdwijnen al mijn zorgen, en niks anders helpt mij dan mijn kind. Hij geeft me afleiding, maar hij maakt me ook zo gelukkig.

Ik ben nu dus 4 maanden zwanger van de tweede, maar het moederschap is zo magisch dat ik me soms een paar dingen afvraag: Hou je net zoveel van je tweede als van je eerste? Omdat bij je eerste alles nieuw is. En voel je dit dan allemaal nog een keer. Hij is zo erg mijn wereld dat ik denk hoe kan je dit nog een keer voelen dat bestaat toch niet. Hahah ik moet er zelf om lachen hoor maar ik kan het gewoon niet geloven. Dat is toch te mooi om waar te zijn. En blijft die eerste baby niet stiekem gewoon altijd je eerste baby. Ik ben daar gewoon zo bang voor. Dat ik dit niet nog een keer voel ofzo.