HORROR-monen

28.1 hallo derde trimester.

Wij zijn net terug van een paar heerlijke dagen genieten met elkaar. Maar genieten met de grote G! Niks zo fijn als met elkaar zijn. We waren heerlijk in de natuur, mooie plekjes ontdekt. Inmiddels zit ik in mijn 3e Trimster alweer. Abnormaal snel gaat het ineens wow....

Ik heb weinig tot geen zwangerschapskwaaltjes. Op heel snel harde buiken en sneller vermoeid na dan. Maar ik ken dus géén misselijkheid of dat soort gekkigheid. 

Wel heb ik deze zwangerschap echt enorme last van mijn hormonen. Echte HORROR-monen zijn het. Om gek van te worden. Ik kan mezelf al vaak niet uitstaan met hoe ik ineens kan omslaan in mijn gedrag. Laat staan mijn naasten, vooral mijn man! Ah, soms heb ik wel echt medelijden.... Serieus. Van super vrolijk geen vuiltje aan de lucht, naar een mega tornado die even flink langs raast. Dat je denkt oké waar ging dit mis? En waarom??? Uh ja... geen idee? Ik vind het maar gek. Tranen met tuiten en het andere moment is het weer helemaal in een deuk liggen (ok bewijs van spreken dan he).

Ik vind die hormoon huishouding maar iets heel geks. En ook akelig eigenlijk. Zo ben ik niet en zo wil je toch ook niet zijn. Kei hard trappen soms tegen de mensen die je het aller liefst hebt. Gelukkig gaat dit ook weer voorbij, dat zeg ik ook steeds haha maar op het moment zelf is het niet leuk. 

Om nog maar te zwijgen over de zwangerschapsdementie. Want die is ook flink aanwezig dit keer! Zo waren wij een paar weken geleden even naar de stad. Mega druk stonden helemaal op het dak van de garage geparkeerd. Ricardo zegt nog neem jij de spullen mee die we nodig hadden. Waar we voor naar de stad moesten. Ja nee geen probleem die neem ik mee. We moesten weet ik het hoeveel trappen naar beneden(met peuter), want de lift was steeds vol. Uiteindelijk beneden was ik dus alles vergeten. En we waren al halverwege de winkelstraat. Kon Ricardo weer terug... oeps.

Vorige week gingen wij, op weg naar Tilburg voor onze daagjes weg. Terwijl we al dik 15 minuten onderweg waren kwam ik erachter dat ik mijn telefoon niet bij had. Heus geen ramp (of wel want ja geen foto's kunnen maken hallo?!) Ik wist niet meer waar die kon zijn gebleven. Zou ik hem tussen de spullen hebben laten liggen in de achrerbak? Telefoon gebeld maar we hoorde niks in de auto. Nu heb ik hem vaak op stil staan dus ja gaf ook geen garantie. Dus keerde we om naar huis om dat ding te zoeken. Ik zocht me rot! Zweet overal waar het kruipen kon want ik wilde eigenlijk gewoon lekker al in het hotel zitten pff. Ik denken waar hij kon zijn.. en ineens had ik een helder moment. En vond ik hem terug in het toilet op het randje van onze houten ombouw zeg maar. Sukkel.... en zo gaat dat dagelijks met de meest gekke dingen. Hoe bestaat het he?! Ik ben benieuwd hoe het met jullie hormonen of HORRORmonen ging tijdens de zwangerschap?! Tijdens de zwangrschap van Yentl had ik dit dus niet zo heavy als nu!! Let me know!! 

LIEFS 

XOXO