Hoop houden 🤞🏻

Corona heeft mij in februari goed te pakken gehad, dus ik ben blij dat ik mijn lichaam niet ook nog heb hoeven belasten met hormonen. We zijn heerlijk een weekend weggeweest naar een wellness villa. Drie dagen lang alleen maar bubbelen en ontspannen, en een lekker drankje erbij. Hier waren we aan toe!

De week erna ook begonnen met ovulatietesten en gelukkig weer een eisprong gevonden. Soms fijn om ook weer even de bevestiging te krijgen dat mijn lichaam uit zichzelf ook nog doet wat het moet doen ofzo. Je hoopt dan even op dat spontane wondertje, maar nee.. Helaas heeft het niet tot een zwangerschap geleid, want op 28 februari is mijn menstruatie weer doorgekomen.

Op 2 maart dus weer begonnen met de Gonal f, zelfde dosering gekozen als de vorige keer. Op woensdagochtend 9 maart de eerste meting, ik had al wel wat pijn links onderin mijn buik, dus ik was wel bang dat er misschien weer teveel (grote) follikels zouden zitten. Rechts zaten er twee van 17 mm en 15 mm en links zat er (gelukkig!!) maar eentje, wel al van 21 mm.

Bij thuiskomst direct de Ovitrelle gezet en op donderdagmiddag terug voor de inseminatie. En dan de lange wachtweken weer in… Deze keer heb ik, ondanks mijn hoge progesteron waarde, ook gevraagd om Utrogestan. Een baadt het niet, schaadt het niet idee. Ik wilde toch weer even iets nieuws proberen  

De gynaecoloog gaf die donderdag aan dat hij ook de doorverwijzing voor IVF had verzonden naar het ziekenhuis van onze keuze. De volgende ochtend werd ik al door hen gebeld voor het inplannen van een intakegesprek. Zo snel al, spannend! We hopen nog steeds dat IVF niet nodig is, maar we komen wel steeds dichterbij.

Twee weken na de inseminatie was ik nog niet ongesteld, maar ik ging er al vanuit dat dit kwam door de Utrogestan. Een zwangerschapstest gedaan op 24 maart en inderdaad, helaas negatief. Ik ben toen direct gestopt met de Utrogestan en werd twee dagen later ongesteld. 

We besloten toen een vakantie te boeken voor april, even een pauze van alles..