Hoera zwanger! Oh nee, misselijk. Elke dag, de hele dag

Ik ben zwanger! Blijkt begin juni, ruim 5 weken. We zijn gelukkig! We kunnen het amper geloven, maar 3 verschillende testen vertellen dat het echt zo is. Ik vertel mijn vriend, dat mijn vorige zwangerschap (11 jaar geleden) gepaard ging met extreem overgeven. Dat het beetje overgeven wat ik nu heb, echt een geluk is! 

Week 6. Intussen is het dagelijkse overgeven, 20x per dag of nog vaker. Einde van die week, bel ik een vriendin. Of ze mij naar de huisartsenpost kan brengen. "Je hebt hyperemesis gravidarum hoor ik van de dokter". Aan je verhaal te horen, had je dit ook bij je dochter. Ik wist niet dat het een naam had? Bij mijn dochter heb ik 22 weken, extreem overgegeven. Zonder hulp. Ik dacht dat het erbij hoorde, dat vertelde de huisarts mij ook. Pas toen ik bloed overgaf, ivm kapotte slokdarm bij 20 weken kreeg ik medicatie, daarna verbeterde het. 

Ik word opgenomen. Krijg een echo, dat is een groot geluksmoment, dwars door de ellende heen. Een kloppend hartje. 7 weken zwanger. Mijn vriend komt net binnen, bij de echo. Maar hoe gelukkig we ook zijn, ik zie letterlijk groen. Uiteindelijk krijg ik een infuus, wat eerst fout geprikt word. Maar alles gaat langs me heen, ik ben mezelf niet meer. Heb visoenen over vocht. Het infuus zit, en ik mag naar de afdeling. 

Een zuster komt, ze sluit het infuus aan. Ik voel het vocht door mijn arm. Ik kan wel huilen van opluchting, alleen er zijn geen tranen door de uitdroging. Ze zegt dat het nog wel een aantal uur duurt voor mijn mond wat minder droog word. Maar er is hulp. Ik ga gerust slapen. 

Intussen heb ik goede hulp van uit het AMC. Ik heb twee soorten medicatie, en die halen de scherpe randjes er vanaf. Geen 20x of vaker, per dag overgeven. Geen nieuwe ziekenhuis opname. Maar wel elke dag misselijk, elke dag meerdere malen overgeven. Elke inspanning, ook enkel een stukje lopen of iets kleins doen in huis: veroorzaakt weer meer overgeven. De muren vliegen soms op mij af. Want in rust, ben ik het meest stabiel.

Ik heb al veel echo's gehad. Met 7 weken, 9 weken, 11 weken, 14 weken. Onze baby groeit perfect! Dat doet me goed, dat geeft mij de moed om door te zetten en zelfs blij te zijn met mijn baby. Ik ben het gaan splitsen in mijn hoofd. De baby, waar we intens gelukkig mee zijn. En de zwangerschap die heel misselijk-makend is, en gewoon rot! Waardoor ik zonder schuldgevoelens kan huilen, boos zijn of machteloosheid voelen, erom. 

Mijn vriend is mijn steun en liefde. Hij geeft me het gevoel dat ik niet teveel ben, ook al kan ik vrijwel niets. Hij geeft mij het gevoel dat ik in zijn ogen, de mooiste vrouw ben die er is. Ook al voel ik mij misselijk, en hang ik vaak kotsend boven de wc. Hij staat er helemaal voor mij.
Mijn dochter is afgelopen week 11 jaar geworden. En ook mijn meisje is geweldig. Ik heb co-ouderschap met haar vader, en de dagen dat ze bij ons is. Is ze heel lief, en ik ben geweldig trots op haar. Het herinnert mij eraan dat ik hier al 1x eerder doorheen ben gegaan, en het heb overleefd. Dat kan ik nu ook. Want mijn dochter is het waard, en deze baby ook. 

Ik ben nu 14 weken zwanger, en zal af en toe wat schrijven over deze zwangerschap, met HG! (afkorting voor hyperemesis gravidarum) 

Tot de volgende keer.