Hoe zwanger zijn ons leven veranderde

In mijn vorige blog konden jullie lezen hoe mijn droombevalling is gegaan. De weg hier naar toe was helaas minder prettig. 

Het was 13 mei 2019. Het was mijn 24e verjaardag. Waren een half jaar geleden naar ons huis verhuisd na een lange verbouwing. We hadden het al vaker over kinderen gehad maar door alle drukte besloten er nog even mee te wachten. Begin april besloten we dat de tijd gekomen was. Dus 13 mei, ik zei nog tegen mijn vriend, nou zou het dan de eerste maand al raak zijn? Ik was wel vaker laat met mijn menstruatie dus besloten nog even te wachten. Woensdag toch maar mijn beste vriendin gebeld en die zei ga nu maar testen dan weet je het zeker. Dus ik in de pauze naar de kruidvat om een test te halen en deed hem even snel op het werk. Hartstikke positief. Daar sta je dan in de kantine 😂. Met een pokerface weer aan het werk. 's avonds de test aan m'n vriend laten zien, die zei, schat haal morgen maar even zo'n dure test, deze zijn niet betrouwbaar. Dus de volgende dag een duurdere test gehaald en ook die was positief. 

Dol blij alle twee en verbaasd dat het zo snel gelukt was! Het liefste wilde ik gelijk mijn moeder bellen maar we besloten om daar nog even mee te wachten. Dan begint het grote wachten. Wachten op de eerste afspraak bij de verloskundige, wachten tot je het iedereen kan en mag vertellen. De eerste 3 maanden van de zwangerschap waren prima. Op de misselijkheid en moeheid na voelde ik me top. De eerste echo bij de verloskundige was helemaal goed, we zagen het hartje al kloppen. Die dag konden we het ook aan onze ouders vertellen. Mega trots natuurlijk, voor mijn ouders werd het het eerste kleinkind. 

Richting de 20 weken zwangerschap werd het druk op het werk (wekte in een schoenen winkel). Werkte per week ongeveer 40 a 50 uur. Dit was geen succes. Na 3 weken kreeg in plots bloedverlies en ik kon niet meer op m'n benen staan en had enorme banden pijn. De verloskundige gebeld en mocht gelijk langs komen. Gelukkig was met de kleine alles goed, maar dit was een signaal dat mijn lichaam er klaar mee was. Vanaf dat moment (eind september) mezelf ziek gemeld op werk en verplichte bank en bed rust. Ook begon ik vanaf dat moment met naar de fysio te gaan. Wat een top vrouw. Door de bekkeninstabiliteit stond alles onder m'n navel scheef en zette dat elke week weer recht. Zo waren de weken iets beter uit te zitten. De rest van de zwangerschap ging alles in de rolstoel als ik veder dan einde van de straat moest lopen. 

Maar zo eigenwijs als ik was, was ik die rust al snel zat. Zo had ik in de laatste 6 weken minimaal wel 1 keer bloedverlies of kon ik niet meer op m'n benen staan door de pijn in m'n bekken. Het werkte ook niet mee dat ik een enorme buik had. Dus alles maar dan ook alles deed zeer. 

Zo moe en uitgeput dat ik was verheugde ik me toch op de bevalling. Dan zou dit namelijk allemaal over zijn. Vanaf dat moment hebben wij ook besloten dat Bram ons enig kind zou blijven. Ik ben super blij en trots dat ik hem zo heb mogen dragen. Maar echt respect voor vrouwen die dit vaker doen. 

Als je dus mijn vorige blog hebt gelezen snap je wel, bevallen doe ik nog zo 100x maar zwanger zijn nooit meer! Ons gezinnetje is nu helemaal compleet. 

De volgende keer vertel ik over de droom die in duigen viel na bevalling. 

Liefs van mij! X