Hoe werkt dit in godsnaam?

Nou, helaas. Zo snel en makkelijk gaat het natuurlijk allemaal niet. En toch ook weer wel. Want de ei- en zaadcel moeten gewoon samensmelten en als het allemaal goed gaat ben je zwanger. Maar het moet natuurlijk ook tijdens je vruchtbare periode. En aangezien de ovulatietesten dat nog niet aangaven was ik dus (nog) niet vruchtbaar op dat moment.

Toen hij het potje aan het vullen was heb ik natuurlijk wel 100 keer op internet zitten lezen hoe ik het beste zou kunnen insemineren. Alle websites afgestruind maar mijn gedachten gingen ook steeds naar hem.

Hoe moet hij zich voelen dat hij een potje zit te vullen voor een ‘vreemde’ vrouw die hij aan een kind wil helpen. Dat moet voor hem toch ook raar zijn? Spanning gierde door mijn lijf want ik vond het ook allemaal wel raar dat het nu niet op de officiële manier gaat en dat ik er straks zelf voor moet zorgen dat het ingebracht wordt.

Ik had uit voorzorg de hondjes al uitgelaten want als hij klaar was moest ik natuurlijk als een razende naar boven, aangezien dat zaadcellen buiten het lichaam niet lang overleven.

En toen kwam hij terug… Nog snel een praatje en afscheid genomen, we zouden contact houden. Nu moet het toch echt gaan gebeuren en toen wist ik het even niet meer. Er ging ineens een raar gevoel door me heen van moet ik dit wel doen? Niet omdat ik geen kindje wilde, want dit was mijn allergrootste wens maar meer over de manier waarop het nu gaat. Ik ga nu zaad inbrengen van een ‘vreemde’ man en hij wordt, hoe dan ook, de biologische vader van mijn kind. Maar ik moest nu toch écht snel handelen want het potje stond daar maar te staan en hoe langer het stond, hoe minder zaadcellen dat er in leven bleven.

Mel, denk na! Wat wil je? Een kind? Ja! Dan MOET je nu doorzetten!

Ik heb al mijn gedachtes opzij gezet en ben naar boven gegaan. En dan moet je dus insemineren. Een kind kan de was doen zou je zeggen maar de eerste keer insemineren…….. Breek me de bek niet open. Want doe je het wel allemaal goed? Zou ik toch een dezer dagen mijn eisprong hebben? Zou het meteen al raak zijn? Wat als het niet gaat lukken? Hoe zou het voor hem geweest zijn? Etc. Etc.

Toen het allemaal gebeurd was viel er een hele spanning van mijn lijf. Nou Mel, dit is het. Zo moet het de komende tijd gebeuren om zwanger te raken… Of misschien hoeft het al niet meer...

Ik ben als een blok in slaap gevallen. En nu is het afwachten. Al denk ik niet dat het deze keer raak zal zijn want het is gebeurd toen ik nog geen positieve ovulatietest had.

Maar ik was er zoveel mee bezig, dat ik zelfs kwaaltjes kreeg van zwangerschap. Gevoelige borsten, misselijk, eten wat ik normaal erg lekker vind, vond ik nu vies. Jeetje, zou ik zwanger zijn? Dan gaat het allemaal wel heel snel. Terwijl ik nog niet eens een positieve ovulatietest heb gehad.

Ik heb L nog geappt dat het naar mijn idee gisteren goed is gegaan maar dat het wel wat onwennig is. Hij zei dat het wel went en dat het de volgende ke(e)r(en) steeds minder onwennig zal zijn.

We zitten inmiddels op 22 juni 2015 en ik ben nog steeds druk bezig met ovulatietesten maar ik kan geen piek ontdekken. En ja, waarom dat dus was, ik ben te laat begonnen met testen en ben heb vandaag mijn menstruatie gekregen. Helaas, volgende keer beter. Aangezien mijn cyclus langer is dan gemiddeld ga ik nu toch wel eerder beginnen met testen, want stel dat ik hem weer zou missen.

Ik had al contact gezocht met een verloskundigepraktijk hier in de buurt en mijn situatie uitgelegd. Het leek hen een goed idee om een keer op gesprek te komen en het e.e.a. te bespreken. We hebben 8 juli afgesproken dat ik daar langs ga. Ik ben helemaal niet zwanger, en ga toch naar een verloskundige. Dat klinkt ook wel erg raar. Maar ze hebben dus een speciaal spreekuur voor mensen met een kinderwens.

L adviseerde me om te vragen of ze daar echo’s kunnen maken van de eitjes vooral om te kijken hoe groot deze zijn en wanneer de ovulatie er dus aankomt.

Op 8 juli had ik dus de afspraak bij de verloskundige. En ja hoor! Zij kunnen dat soort echo’s maken! En daar heb ik 11 juli een afspraak voor. Bij de verloskundige hebben we e.e.a besproken over mijn situatie en verder wat ik allemaal moet doen vooraf zoals foliumzuur slikken, maar daar was ik al even mee begonnen. En wat een leuke verloskundige zeg! Bij haar wil ik, als het zover is wel cliënt worden!

11 juli was dus de echo. Ik kreeg een andere verloskundige die dus gespecialiseerd is in de echo’s. En dan krijg je dus een vaginale echo… Weer een ervaring rijker pfff. Maar het is voor een goed doel. Er was veel slijm in de baarmoeder te zien, dat betekent dat er een ‘warm nestje’ wordt gemaakt voor de eicel én er was een flinke follikel te zien die elk moment kan barsten. Advies van de verloskundige was dus om morgen (zondag) en dinsdag en eventueel donderdag (mocht de test pas later positief zijn) een donatie te doen. Dus dit heb ik doorgegeven en het was akkoord. Morgen komt hij weer. Ik voelde de spanning al weer oplopen maar het was niet zo erg als de eerste keer.

12 juli ’s avonds nog een ovulatietest gedaan en deze was positief. Dus de berekening van de verloskundige klopte nog ook. Nu kan ik dus elk moment een eisprong hebben! Ik heb dit gelijk aan L doorgegeven en nogmaals een bevestiging gekregen dat hij zou komen. We hebben die avond afgesproken dat hij morgen nog een keer zou komen. Dinsdag zou waarschijnlijk geen zin meer hebben aangezien ik nu al een positieve test heb. En dat klopte ook. Maandag had ik nog een positieve test, maar dinsdag niet meer Dus we hebben het goed uitgekiend deze maand.

De week dat ik een zwangerschapstest mocht doen had ik weer kwaaltjes van een opgeblazen gevoel, misselijk, honger etc. Op 27 juli kreeg ik helaas een menstruatie. Als het allemaal volgens de planning verloopt zou het nu weer ergens rond 15 augustus moeten zijn.

En daar ga ik in mijn volgende blog op verder