Hoe vond jij je zwangerschap?

Hij gaf aan blij te zijn nooit zwanger te hoeven worden maar vroeg zich eigenlijk af hoe ik maar ook andere vrouwen de zwangerschap hebben ervaren. Dit omdat zijn beeld is dat zwanger zijn helemaal niet leuk is maar hij ook wel eens geluiden hoorde van mensen die het heerlijk vonden om zwanger te zijn.

Dit liet mij weer even terug denken aan hoe ik de zwangerschap heb ervaren.

Het eerste trimester

Ik herinner mij nog goed dat ik erg moest wennen aan het feit dat mijn lichaam dingen deed waar ik totaal geen controle over had.

 Ik kreeg al heel snel last van mijn stuitje en mijn blaas. Ook was ik enorm moe. En was er iets aan te doen, niet echt. Ik moest al heel snel stoppen met yoga omdat mijn stuitje veelte veel pijn deed als ik op een matje moest liggen of zitten. Wat vond ik dat jammer want alle zwangerschapscursussen begonnen pas bij 16 weken en ik was toen iets van 12 weken zwanger. Na een bezoek bij een bekkenfysio gaf zij aan zwangerschapsfitness te geven en ook al was dit ook vanaf 16 weken ik mocht van haar best eerder instromen. Zo gezegd zo gedaan en ben ik al snel overgestapt op begeleid sporten. Wat was dat fijn. Vooral bij iemand die je precies kon helpen met je klachten. 

Enfin, even terug naar het eerste trimester. Ik vond het heel erg leuk om iedereen te vertellen dat ik zwanger was maar de periode daarvoor vond ik erg zwaar. Ik was heel erg moe en kon niemand uitleggen waardoor dit kwam. Gelukkig kwam al snel de kerstvakantie en kon ik wat rust nemen en kon ik tijdens kerst eindelijk aan de familie vertellen dat ik zwanger was en bij terug komst op werk heb ik het ook op werk verteld. Wat is dat enorm leuk om te doen.

Langzamerhand kwam ook de acceptatie dat je al vanaf trimester één je leven moet gaan veranderen. Je lichaam geeft gewoon aan dat je anders moet leven. Ik lustte geen koffie meer, ik had sowieso geen trek meer in snoep, chip of andere slechte dingen. Wat best positief was want daardoor at ik automatisch heel gezond en ipv aankomen viel ik dan ook af in het eerste trimester. Gelukkig geen zorgwekkende cijfers dus so far so good.

Het eerste trimester ging ik door met gemengde gevoelens, super leuk om zwanger te zijn, super leuk om ons voor te bereiden op het kind, super leuk om het te delen met de wereld. Maar oh zo moeilijk om te accepteren dat je lichaam dingen doet waar jij geen controle over hebt. Opnieuw leren omgaan met je lichaam die nu bepaalde klachten vertoont en omgaan met je werksituatie nu je lichaam andere dingen van je vraagt.

Het tweede trimester

In het tweede trimester leerden we het geslacht kennen. Super leuk, een jongen. Hierbij kreeg ik meteen ook de stress van de zoek tocht naar de naam. Ik had het gevoel dat we echt niet genoeg tijd hadden om deze te bedenken. Wat uiteindelijk echt onzin bleek te zijn want we hadden hem ruim op tijd bedacht.

Ik begon behoorlijk nesteldrang te krijgen. Alles moest af en wel direct. Zo hebben we avond achter avond geklust en gekocht. Totaal niet nodig. Uiteindelijk was alles heel snel af en hadden we nog alle tijd. Het gaf mij echter wel de rust die ik nodig had.

Ik was gewend aan mijn kwalen en kon er steeds beter mee omgaan. Verder kreeg ik er een behoorlijk vervelende kwaal bij en dat waren de slapeloze nachten. Naast dat ik wel 6 keer per nacht naar de wc moest kon ik gewoon niet in slaap vallen. Niet omdat ik aan het malen was of mij zorgen maakte maar gewoon omdat ik klaar wakker was. Volgens de huisarts hormonen. De homeopathische druppels hielpen weinig en zo werd ik steeds vermoeider in het tweede trimester. Ik moest wel gewoon nog 5 dagen in de week werken en dat begon mij steeds meer op te breken. Mijn dagen zagen er dan ongeveer zo uit: Opstaan na een slapeloze nacht, klaar maken voor werk. Werken en als de kinderen naar huis ging, stortte ik in. Slapen op mijn bureau, zo goed mogelijk proberen nog wat werk voor me kaar te krijgen.  Naar huis, koken, eten en daarna was ik zo gesloopt dat ik niet meer wakker kon blijven. Ik kon dan dus ook niks meer doen behalve werken en dat maakte dat ik mij emotioneel echt verrot begon te voelen.

Het tweede trimester heb ik dan ook als erg vervelend ervaren. Het hielp dan ook niet dat je overal leest dat vrouwen zich in het tweede trimester beter voelen en weer veel energie hebben. Nou ik dus niet.

Het derde trimester

Op een gegeven moment was ik er klaar mee en ben ik naar mijn directeur gestapt. Op naar de arbo arts. En wat een opluchting, ik mocht minder gaan werken. Ik ben dan ook deels in de ziekte wet gegaan en ben van 5 dagen werken naar 3 dagen gegaan. Alleen mijn eigen kleuterklasje hoefde ik nog te draaien, groep 6 kon ik laten vallen en de kleuters draaide ik samen met een LIO-stagiaire die zelf de klas moest doen. Dus ik was meer observerend aan de zijlijn aanwezig. 

Dit maakte zo een verschil. Op de dagen dat ik niet hoefde te werken sliep ik ook lekker 's middags en deed ik rustig aan en de dagen dat ik moest werken nam ik langere pauze en ging op tijd naar huis. 

Daarnaast werd het steeds beter weer en kon ik op mijn vrije dagen weer afspreken met vrienden. Zoals koffie drinken. Deze sociale contacten heb ik echt nodig want alleen thuis zitten daar word ik niet gelukkig van.

Ook begon mijn buik steeds meer te tonen, hiervoor had ik een erg kleine buik en hadden mensen vaak niet door dat ik zwanger was tot mijn grote ergernis als ik naast een vriendin stond met haar grote toeter van een buik, terwijl zij twee weken korter zwanger was. Ik vond het heerlijk om in het lekkere weer buiten te zijn, mij mooi aan te kleden zodat je mijn buik goed kon zien en eindelijk voelde ik mij in de zwangerschap goed.

De klachten van mijn stuitje het plassen en de slapeloosheid waren er nog steeds maar met minder werken en op het laatst in mijn verlof zonder werk was dit goed vol te houden en genoot ik echt van zwanger zijn.

De laatste twee weken waren wel wat zwaar. Het was enorm heet eind juli en ondanks dat mijn voeten niet opgezwollen waren deden ze na een stukje lopen erg veel pijn door het gewicht, en raakte ik snel buiten adem op de fiets. Dus uitstapjes naar buiten werden steeds moeilijker. Ik zat dan ook vaak in de tuin met mijn voeten in een opblaasbadje. Vriendinnen liet ik steeds meer afspreken bij mij thuis waardoor ook dit nog wel te doen was.

Het derde trimester heb ik dus eigenlijk heel erg positief ervaren. Ik vond zwanger zijn eindelijk echt leuk.

De bevalling

Een week over tijd kreeg ik opeens hoge bloeddruk en moest ik ingeleid worden in het ziekenhuis. Hierdoor werd het helaas geen thuisbevalling. Ook kon ik niet in het ziekenhuis naar keuze bevallen omdat ze het te druk hadden. Helaas. In het UMC ben ik ook erg goed geholpen. De weeën zetten snel in en de bevalling liep goed. Natuurlijk deed het wel pijn maar de hormonen in mijn lichaam hielpen mij erg goed steeds tussen een wee in, weg te vallen waardoor het dragelijk was. Het persen duurde maar een 15 minuten en ondanks dat ik wel ingescheurd was vond ik de bevalling best mee vallen. Hier gelukkig dus geen horror verhaal. 

Dus de bevalling heb ik ook als positief ervaren. het ging vlot, zonder pijnstillers en er kwam een gezond jongetje uit.

De kraamtijd

Ik was onder de indruk wat voor effect zo een bevalling op je lichaam heeft. Ik kon de eerste dag echt nauwelijks lopen. Ik wou graag douchen maar knikte door mijn benen bij het lopen en had echt ondersteuning nodig. Natuurlijk deden ook de hechtingen veel pijn. 

De borstvoeding deed echt super veel pijn de eerste dag en nadat ze er achter waren gekomen dat Nino een te kort tongriempje had en dit ingeknipt was ging het geven van borstvoeding een stuk beter. Het duurde nog wel een week voordat mijn tepels weer geheeld waren maar dat was nog te overzien.

Ik mocht pas na twee dagen naar huis omdat mijn bloeddruk maar niet genoeg daalde. Mijn vriend mocht niet in het ziekenhuis blijven en Nino had nog geen slaapritme en huilde 's nachts veel. Dat vond ik wel pittig.

Na iedereen ervan overtuigd te hebben dat ik me echt prima voelde en gewoon naar huis wou mocht ik eindelijk gaan. Thuis was de kraamweek heerlijk. Overdag was er een fijne kraamvrouw die lekker fruit snee en ons hielp met Nino. Mijn vriend was er ook en 's nachts konden we het samen doen. 

Kraamtranen heb ik dan ook niet gehad. Mijn vriend had de eerste 3 weken vrij genomen wat heel fijn was zo konden we samen alles ontdekken van Nino.

En daarna

Ook de periode van mijn verlof die volgde waar mijn vriend weer moest werken vond ik heerlijk. Het was lekker weer. Nino was een droom van een kind. Sliep 's nachts goed en overdag was hij vrolijk en rustig. Ik ben met hem dan ook veel op terrasjes gaan zitten met vrienden en heb genoten van de tijd.

Ik vond het ook niet erg toen ik weer moest gaan werken. Ik had er eigenlijk best veel zin in. Thuis zitten voor een periode met lekker weer vond ik prima maar het weer begon om te slaan en het begon bij mij weer te kriebelen. 

Werken vond ik uiteindelijk toch best pittig. Wat koste dat veel energie. Het heeft mij zeker 2 maanden gekost om weer een beetje in het normale ritme te komen en genoeg energie te hebben. Eigenlijk voel ik nu pas sinds een maandje mij niet meer helemaal gesloopt na 3 dagen werken.

Conclusie

Zwanger zijn heeft zijn up's en down's. Ik herinner mij het laatste trimester en de bevalling het meest waardoor ik er een goede herinnering eraan over heb gehouden. Maar of het nou leuk is. Ik weet het niet. Dat is denk ik heel persoonlijk en verschilt zelfs bij mij met welke dag je het vraagt. Zou het liever aan mijn vriend hebben gegeven zodat ik het zelf niet hoefde te doen. Nee, ik ben dank baar voor deze bijzondere ervaring en koester hem zeer. Bang voor een tweede zwangerschap ben ik ook niet. Dus al met al sta ik er positief in.

Hoe was hebben jullie je zwangerschap ervaren?