hoe verwerk je zoiets

na een paar maanden proberen om zwanger te worden was het zover de angst dat de kleine niet leeft is groot aangezien wij in dec. 2013 ook een kleintje zijn verloren..toch gaan we vol goede moed naar de eerste echo ik zie het beeld en zie meteen dat er geen hartje klopt mijn man en ik breken samen in tranen uit waarom?we worden gelijk geïnformeerd over het erna omdat we al eerder een curettage hebben mee gemaakt kiezen we dit x voor het inbrengen van pillen dit ook omdat we nog 4 kinders thuis hebben lopen en dit ons fijner leek gewoon thuis zonder dat ik naar het ziekenhuis hoefde..6 mei was het zover ik had de pillen ingebracht nadat de oudste 2 naar school waren want mocht het na 5 min al gebeuren dan kregen hun er zo weinig mogelijk van mee(ze zijn 10 en 7 jaar)om kwart voor 12 voel ik iets knappen in mijn buik ik sta op en het bloed begint gelijk te lopen..om half 3 loopt het er nog steeds uit en ik voel me niet lekker en bel naar het zh de mevrouw aan de andere kant van de lijn zei vriendelijk dat het erbij hoorde en als het om 16:00 nog zo was ik nog maar een x moest bellen want om 16:30 gingen de lijnen dicht..om 15:00 voel ik me steeds beroerder en zeg tegen mijn man dat het echt niet goed gaat bloed loopt nog steeds met een straaltje eruit en ik voel me steeds weg zakken en zwart voor me ogen worden en krijg het steeds heel warm..mn man belde het zh en die zeiden dat ik maar even langs moest komen eenmaal in het zh moest ik wachten op de spoedarts terwijl er op de afdeling genoeg artsen liepen die geen patiënten hadden maar ik moest wachten ik voelde me weer weg zakken en trok weer aan de bel ik werd in een kamertje gelegd en toch maar nagekeken door de dienstdoende arts(en zat er al een kwartier te wachten)er zaten nog stolsels die werden weg gehaald en er werd gezegd nu moet het vloeien(het liep nog steeds met een straal eruit maar goed)minder worden en stoppen toch werd ik op een afdeling neergelegd en daar moest ik wachten op de uitslag van mn bloedonderzoek vanwege mn ijzer..eenmaal op de afdeling verloor ik proppen die zo groot waren als een tennisbal de verpleegkundige trok nogmaals aan de bel bij de vk maar weer werd er gezegd dat het erbij hoorde en dat er niks aan de hand was inmiddels was ik al vanaf 12:00 uur doorlopend bloed aan het verliezen..e verpleegkundige zei kom we gaan ff douche knap je mischien ook van op want had het ondertussen koud gekregen en voelde me steeds slechter eenmaal onder de douche hoorde ik mezelf nog zeggen ik wordt niet goed ik werd warm en het werd zwart voor me ogen ik voelde me zo weg glijden ik hoorde in de verte de verpleegkundige tegen mijn man zeggen druk op de spoed bel daarna weet ik niks meer ik werd weer wakker op mn bed met ineens 5 mensen om me heen..ik hoorde later van mijn man dat ik helemaal zat te shaken en grauw van kleur werd hij was enorm geschrokken..eenmaal weer een beetje bij was mijn temperatuur nog meer gedaald net zoals mijn bloeddruk de verpleegkundige trok weer aan de bel bij de vk en die kwam toch maar is kijken ik zei tegen de vk het gaat niet goed met mij(wat ik overigens als meerdere keren had aangegeven)dit was om 21:30 en nog steeds verloor ik bloed toen kwam ze met de mededeling dat ik met spoed gecuretteerd moest worden en om 22:00 lag ik op de ok ik was op en moe en blij dat er eindelijk iets gedaan werd..de volgende dag met de verpleegkundige gesproken en die zeiden dat ze veel eerder in hadden moeten grijpen en dat het voor mij bijna te laat was en ik dus ook het leven had kunnen laten daar en mijn 4 kinderen dus geen mama meer hadden(dit dachten wij zelf ook al en nu werd het bevestigd)uiteraard mocht ze het eigenlijk niet zeggen van de artsen maar ze raden ons aan een klacht in te dienen dat hebben we ook gedaan het enige wat we kregen was een sorry en we hebben idd een inschattingsfout gemaakt en daarmee was het voor hun klaar...voor mij heeft het ruim 7 weken geduurd voordat ik weer de oude was en helemaal hersteld was van mijn bloedverlies en lage hb waarde mijn man en ik hebben er gelukkig veel en goed over kunnen praten waardoor we het een plek hebben kunnen geven maar vergeten zal ik het nooit..