1 jaar geleden
Hoe vertel je je kinderen het vreselijke nieuws..?
Dit voelt heel onwerkelijk en onmenselijk om te doen, zoveel verdriet
Toen we de vreselijk gemene woorden "we hebben heel verdrietig nieuws voor jullie" hoorden, is de wereld onder onze voeten vandaan gegleden. We schreeuwden, huilden… Waarom? Nee! Dit kan niet!
We wilden meteen weten of je een jongetje of een meisje bent. Het is een meisje. Ons meisje, Josie May.
Sorry dat mijn lichaam gefaald heeft….
De artsen lieten ons even alleen en zouden later terug komen. Ik kon alleen maar "sorry" zeggen tegen Robin. Sorry dat mijn lichaam heeft gefaald. Sorry dat het veilige plekje toch niet veilig was. Sorry dat ik jouw dochter, waar je zo naar uitkeek, van je heb afgenomen. Dat heeft mijn lichaam gedaan. Ik was gebroken. Gebroken om mijn eigen verdriet, maar ook dat van mijn man.
De artsen kwamen terug en vertelden dat we naar huis mochten. Huh, naar huis? Maar hoe nu dan?
We spraken af dat we nu zouden proberen wat slaap te pakken. Samen zijn en dan morgen terugkomen in het ziekenhuis om verder alle praktische dingen bespreken. Want er zou vanaf nu heel erg veel op ons afkomen...
Die avond hebben we tot na middernacht met onze ouders bij ons aan tafel gezeten om over de emotionele dingen te praten, maar ook over de praktische dingetjes. Wat moet er allemaal geregeld worden? Te veel wat je niet wil regelen!
Het is zo pijnlijk om te zien dat je ouders ook zoveel verdriet hebben om jouw dochter…
Mama, als de baby geboren is mag ze in de Efteling bij mij op schoot als ze het spannend vind
Robin en ik wilden gaan slapen, want we wisten dat er heftige tijden aan gingen komen. Maar we konden alleen maar huilen samen. Tijdens het huilen zijn we samen in slaap gevallen maar werden snel weer wakker.
Onze dochter June was in de nacht wakker geworden. Klaar wakker! Ze ging kletsen, over m’n buik aaien en tegen de baby praten. Ze Ze vertelde dat ze graag de Paw Patrol wilde zien en dat wanneer de baby geboren was, we weer naar de Efteling zouden gaan. 'Want dan mag mama weer in de attracties. En als de baby bang is, dan mag de baby wel op mijn schoot, mama!' Hoe moet ik nou straks aan onze lieve kinderen vertellen dat hun zusje er niet meer is?
We dommelden nog even in slaap en om 05:00 stond ik toch echt weer naast mijn bed.
Jayce kwam opgewekt en enthousiast naar me toe
Toen de kinderen wakker werden, zijn we samen naar beneden gegaan. Jayce was al beneden, dat is een vroege vogel.
Ik zei dat ze even naar ons toe moesten komen, aan tafel zitten omdat we iets wilden vertellen. Jayce kwam enthousiast naar ons toe gelopen, hij hoopte op iets leuks! Maar toen hij mij aankeek en zag dat ik aan het huilen was, vertrok zijn gezicht.
"De baby in mama’s buik is overleden. De baby leeft niet meer…" Toen was het stil.
Kinderen zijn heel nuchter en praktisch dus de vragen kwamen natuurlijk al snel.
‘Hoe kan dat dan?’
‘Wat doen we dan met alle spullen?’
‘Je kan toch nog een baby krijgen?’
‘Als het misschien 2 baby’s zijn, leeft er misschien 1 wel’
Och kindjes. Sorry, jullie zusje Josie May is er echt niet meer.