6 jaar geleden
Hoe ver kan en wil je gaan?
Mijn eerste blog: Pim, Brenda. Al jaren heel gelukkig samen. 6 jaar geleden werd ons geluk bezegeld: Samira. En 2 jaar later: Olivia!
Met z'n viertjes zijn we heel gelukkig, een geoliede machine. We hebben lol, kunnen op elkaar bouwen en houden zielsveel van elkaar. Klinkt heel zoetsappig allemaal, dat weet ik. Maar het is gewoon echt zo.
Wel hebben we, vooral Pim en ik, de wens voor een derde kindje. Ook de meiden zouden niets liever willen: een broertje of zusje. Alleen 1 probleem: zwanger worden (en zijn) gaat niet gemakkelijk bij mij, zacht gezegd.
Zwanger worden van Samira heeft ons 3 jaar gekost en daar hebben we hulp van het ziekenhuis bij gehad. Vervolgens ging Olivia wat gemakkelijker, wederom met hulp van het ziekenhuis (ivf) werd na 1 jaar proberen de test positief.
Beide zwangerschappen waren een regelrechte hel: misselijk, bekkeninstabiliteit, harde buiken en om van de bevallingen zelf nog maar iet te spreken. Wel is het allemaal dik waard geweest, maar echt makkelijk was het niet.
Al vrij snel na de geboorte van Olivia besloten we er weer voor te gaan, een derde en laatste kindje, als het ons gegund zou zijn. Direct weer aangemeld bij de kliniek en daar gingen we. Dat is nu ruim 3 jaar geleden...
De afgelopen 3 jaar waren super zwaar: 2 jonge kids en een heftig traject in het ziekenhuis met bijbehorende tegenslagen. Ik zit op een keerpunt. Hoe ver wil ik gaan voor een derde kindje? Zo langzaamaan gaat het ten koste van mijn humeur, relatie en positiviteit als moeder. Ik ben de laatste tijd vaak moe, chagrijnig en fysiek heb ik last. Dit verdienen mijn liefste schatten niet!
Wanneer ik het met Pim over stoppen heb, en dus opgeven van onze derde kinderwens, vindt hij dat lastig. De wens zit diep, hoe verwend dit ook klinkt met al twee pracht kinderen...
Klinkt dit voor iemand herkenbaar? Ik wil graag van me af schrijven en zo tot een keuze komen.
Anoniem
Herkenbaar! Ik zou zelf dolgraag een derde willen: onze tweede zoon is middels ivf verwekt, beide zwangerschappen pittig door bekkeninstabiliteit en ik vond het ivf traject best heftig. We hebben nog 5 embryo's in de vriezer, dus het voortraject zou ons dan gespaard blijven. Ik heb voor mezelf een 'plan b' gemaakt: mochten we ons gezin zo houden, dan heb ik deze wens. Dit heb ik voordat we aan het ivf verhaal begonnen samen met m'n vriend afgesproken. Ik vond het voor mezelf een heel prettige gedachte om iets anders moois in het verschiet te hebben, mocht onze tweede niet lukken. Wij hebben gelukkig sinds februari ons tweede kindje mogen verwelkomen! Heel veel sterkte met wat je besluit te doen!
Anoniem
Wat knap dat jullie tot 3x toe het aandurven om met behulp van het ziekenhuis zwanger te worden. Ik ben zelf moeder van een tweeling geworden na een hormoonbehandeling na 2 jaar en twijfel nu heel erg of ik het aandurf om weer naar het ziekenhuis te gaan. De hormoonschommelingen, de afspraken en de onzekerheid... en ook ik ben gezegend met 2 gezonde kindjes. Ik begrijp de wens voor een derde kindje heel goed, maar laat je leven en je gezin er niet onder lijden. Het is niet niks zo'n traject.