Hoe ver ga je voor een 2e kindje?

Nadat Boris 1 jaar is geworden, mochten we weer zwanger worden. De onzekerheid breekt weer aan, zijn we er wel aan toe? Boris kwam ook niet erg makkelijk, dus toch maar beginnen. In januari 2014 zijn we begonnen, in mei liep ik alweer in het ziekenhuis. Mijn menstruaties waren zo heftig, dat mijn huisarts me meteen weer doorstuurde. Er werd gedacht aan endometriose, deze keer aan mijn darmen. Mijn gynaecoloog vertelde om weer aan de pil te gaan, dit was in strijd met onze kinderwens. Om direct met de IUI te beginnen vond ik heftig, daarom een goede pijnbestrijding gekregen en onze keuze om een paar maanden actief bezig te zijn met onze kinderwens. Hopende op een natuurlijke zwangerschap. In augustus hield ik het niet meer vol, de menstruaties werden heftiger en de medicatie hielp niet echt. Daarom begonnen met de IUI, meteen weer zwanger. We waren ontzettend blij! Echter bij 5 weken zwangerschap, verloor ik ontzettend veel bloed. Om de 2 dagen echo's en bloedprikken. Eerst werd gedacht aan een miskraam, later leek het toch goed te gaan. Een hematoon was eerst enorm, later kleiner en bijna onzichtbaar op de echo's. Na de 12 weken echo waren de zorgen weg volgens de artsen, ik verloor nog steeds lichtjes bloed. Ik voelde me echt niet ok. Maar goed, de artsen zeggen het is goed, dus we gaan ervoor. 6 dagen na de 12 weken echo had ik een miskraam, alles ging eruit en het was 1 bloedbad. Ben opgenomen in het ziekenhuis, 's avonds mocht ik gelukkig weer naar huis. Ik bleef maar bloeden, met de controle bleek dat ik toch gecuretteerd moest worden. In totaal 2 maanden thuis geweest met ontzettende bloedarmoede,  fors vitamine D tekort en veel bloedverlies.

In januari konden we weer beginnen met IUI, wederom meteen zwanger. En wederom met de 5e zwangerschapsweek bloedverlies. De echo liet zien dat we weer een miskraam hadden gehad. We konden begrijpen dat het misschien nog wat vroeg was, en dat mijn lichaam nog aan het herstellen was. In de rust-cyclus hadden we minimaal gemeenschap gehad. Al wachtende op een menstruatie, kwamen de opvliegers me tegemoet. Opmerkelijk, dit had ik alleen tijdens een zwangerschap. Dus getest, en ja hoor! We waren natuurlijk zwanger geworden?! Onvoorstelbaar! We waren ontzettend blij! Echter kwam de onzekerheid ook weer. Ik voelde van alles, ging steeds naar de wc om te kijken of ik geen bloed verloor. En wederom bij de 5e zwangerschapsweek weer bloed verlies. Weer gebeld met het ziekenhuis. Bloedverlies kan bij een zwangerschap horen. Echter uit mijn ervaring vond ik dat niet. De onrust kwam weer meer en ik probeerde wederom mijn gedachten de baas te blijven. Bij de controle bleek wederom dat we een miskraam hadden gehad. Ik kon even niet meer, ik was kapot. Moe van het zwanger zijn, de wisselde hormonen en emoties. Bang voor de toekomst, komt er überhaupt nog wel een kindje erbij? Is Boris een geluk geweest? Tot hoever gaan we?

We hebben bloed geprikt om te kijken of we ergens een afwijking hebben, waardoor we nu al 8 keer zwanger zijn geweest en al 7 keer een miskraam hebben gehad. Aan de ene kant hoop ik op duidelijkheid, maar ben ook bang voor de duidelijkheid. Wat als? Wederom mijn gedachten de baas proberen te blijven, te genieten van de dagen en bezig blijven.

Onze omgeving is erg lief en betrokken maar ook afstandelijk. Anderen zijn wel zwanger, doen spastisch als ze ons zien. Ontwijken ons. Waarom? Wij kunnen oprecht blij zijn dat het leed niet voor iedereen zo hoeft te zijn. Ik gun iedereen een rustige zwangerschap! Aan de andere kant een zwanger stel die alleen maar over hun zwangerschap praat, terwijl aan ons niet gevraagd wordt hoe het met ons gaat. Dit stoort me, vraag ons af en toe is hoe het is. Dat is het minste toch? Hoeft heus niet elke keer als we elkaar zien, heel af en toe is prima. We ontvangen veel kaarten, knuffels, belletjes, appjes en mensen zoeken ons op. Dit is prettig. Even onze gedachten kunnen verzetten even neuzelen over het werk, de lente of de aanbiedingen van de kruidvat.

Tussendoor maken we ons zorgen, hoe zal een volgende zwangerschap gaan? Hebben we nog moed om verder te gaan? Waar ligt onze grens? Waar ligt mijn grens? Waar ligt de grens van mijn vriend? We hebben geen idee! Eerst de uitslag van onze bloedtest, rust nemen en dan weer verder zien denk ik dan maar.