Hoe mijn zwangerschap verliep en hoe mijn bevalling begon.

De eerste weken van de zwangerschap vond ik pittig, het bestond vooral uit heel veel spugen en een vermoeidheid die maar niet over leek te gaan. Uiteten gaan was echt not done en een dagje “uit” zat er niet in, maar gelukkig werd het na 12 weken beter. Ik voelde me goed, de baby groeide goed en ik genoot vooral van het zwanger zijn.

Naarmate de zwangerschap vorderde kreeg ik van de verloskundige te horen dat ik misschien iets minder hooi op m’n vork zou moeten nemen vanwege extreme harde buiken en voorweeën, ik gaf hier naar mijn inziens gehoor aan maar niets bleek minder waar. Met een zwangerschapsduur van 35+2 werd ik ‘s nachts wakker van een verschrikkelijke pijn in mijn buik, zo nuchter als ik was dacht ik aan voorweeën en besloot weer een poging doen om te gaan slapen. Maar na een aantal uren draaien en een warme douche besloot ik toch mijn vriend te bellen die inmiddels aan het werk was gegaan, hij kwam naar huis en nam contact op met de verloskundige, zij besloot dat het toch verstandig was om even op huisbezoek te komen aangezien de weeën met enige regelmaat kwamen en ik nog maar 35 week zwanger was. 

De verloskundige deed haar onderzoek en kwam tot de conclusie dat dit toch echt weeën waren, ik al 1 cm ontsluiting had en de baby met haar hoofdje op de ontsluiting drukte. We werden overgedragen aan het ziekenhuis waar ik gelijk aan de CTG werd gelegd. Ze zagen de pittige weeën en hebben een paar uur gewacht of de ontsluiting vorderde, dit was echter niet het geval en we mochten weer naar huis. Ik moest accepteren dat de voorweeën nog even aan zouden houden en rusten. 

Na een paar dagen was de rust terug, de voorweeën waren tot een acceptabel niveau gezakt en ik kon weer wat dingetjes doen, alleen die buik... Die begon echt in de weg te zitten. Waar ik normaal slank en fit was, was ik nu een soort aangespoelde walvis. Mijn enkels waren ontzettend dik en met een buitentemperatuur van 36 graden werd het er ook niet echt beter op.  Ik leefde vooral binnen bij een ventilator en een bezoekje aan de toilet was al genoeg inspanning om eerst weer voor een paar uur op de bank te ploffen en met in mijn achterhoofd dat er ook nog vrij snel na de bevalling een verhuizing aan zat te komen genoot ik hier stiekem ook nog wel een beetje van. 

05/08/2019 Ik was 39+2 en vond het echt wel genoeg geweest, ik was op en mijn lichaam vond het hele zware gebeuren ook niet meer zo’n succes. De nesteldrang nam helaas de overhand en ik besloot samen met mijn vriend in ons nieuwe huis te gaan schoonmaken, ik wou dat ik alles schoon had voor ik bevallen was, zodat ik zeker wist dat het echt goed schoon was voor onze kleine meid. Mijn vriend attendeerde me erop dat ik dit beter niet kon doen maar eigenwijs als ik ben heb ik dit toch gedaan. Na een middag grondig schoonmaken, vond ik dat we ook best nog wel even op verjaardag konden gaan. Eenmaal op de verjaardag ging het gesprek al snel over mijn fysieke gesteldheid en dat het toch best grappig zou zijn als mijn vliezen die avond zouden breken. Ik verzekerde ze ervan dat dit niet zou gaan gebeuren en dat er immers maar een heel klein aantal van bevallingen start met gebroken vliezen. 

‘S nachts om 03:15 uur werd ik wakker van een raar gevoel Down Under en voordat ik überhaupt er bij na dacht stond ik naast bed, het was net een film een stortvloed van vruchtwater viel op de grond en ik maakte mijn vriend wakker. Hij reageerde niet zoals ik had verwacht, hij vroeg eerst hoelaat het was en dat ik best nog wel even weer kon gaan liggen, het vruchtwater was tenslotte helder en er waren nog geen weeën te bekennen. 

In mijn volgende post zal ik vertellen hoe de dag verder verliep en mijn bevalling werd ingeleid.