Hoe mijn roze wolk in een paar tellen een donkere wolk werd

24 september 2018, we mochten ons melden bij de fertilliteitskliniek. We zouden te horen krijgen welke onderzoeken we zouden krijgen, waar we rekening mee moesten houden en wat er zou gebeuren bij een slecht resultaat. Ik was nog niet ongesteld geworden, maar zou het die woensdag moeten worden. De verpleegkundige had een echo gemaakt en zag een verdikking in mijn baarmoederwand. Dit kon 2 dingen betekenen, of ik moest inderdaad ongesteld worden, of ik was zwanger. Die donderdag moest mijn vriend zijn zaad inleveren voor onderzoek, omdat hij moest werken ben ik met het gevulde potje(in mijn bh) naar het ziekenhuis gegaan om dit in te leveren.

Die zaterdag was ik nog niet ongesteld en ik kon niet langer wachten. Ik heb die ochtend een test gedaan en binnen een paar seconden had ik een positieve test in mijn handen. Ik was zwanger! Toen ik het nieuws deelde met mijn vriend, was zijn reactie nog al koud. "Oh, oke", hij was net wakker dus ik dacht dat het daar aan zou liggen. Later die ochtend heb ik het hem nog een keer gemeld en toen kwam de reactie "oh, het had van mij nog wel 1 of 2 jaar mogen duren". De grond zakte onder mijn voeten vandaan en zo snel ik op die roze wolk was gekomen, zo snel werd ik er meteen afgegooid. Hoe kan je zoiets zeggen nadat ik twee dagen daarvoor je zaad in heb geleverd?

Na twee weken was er nog geen positieve reactie vanuit zijn kant gekomen en de situatie werd er niet gezelliger op. Veel ruzie, veel verdriet en van affectie vanuit zijn kant was al helemaal geen sprake.

Gelukkig was met ons kindje alles goed. Mooi kloppend hartje, de groei ging goed en het was al erg bewegelijk.

Toen de magische grens van 12 weken was bereikt, mocht ik het van hem met niemand delen. Het moest stil gehouden worden alsof het 1 groot geheim was. Maar ik was hartstikke beroerd en mijn werk leed er ontzettend onder. Ik heb het uiteindelijk toch mogen delen, maar hij mocht niet genoemd worden in berichten op fb.

Wat een verdriet heb ik daar van gehad, zoiets magisch, moois en bijzonders wat niet gedeeld mocht worden. Ik voelde mij afgewezen, maar nog erger, het voelde alsof dit kindje totaal niet gewenst was.

Uiteindelijk is er besloten dat het beter voor iedereen was dat hij(tijdelijk) op zoek ging naar een andere woonruimte. Elke dag ruzie en alle stress die daarbij hoorde was voor niemand goed. Volgens hem was het voor hem het meest slopende, zich totaal niet realiserend wat voor effect dit kon hebben op ons ongeboren kind.

Januari 2019 is onze relatie echt stuk gelopen. De ruzies bleven en de verantwoordelijkheid vanuit hem bleef weg. Er zat geen haast achter de erkenning, ik werd tijdens ruzies uitgescholden, moest mijn benen maar bij elkaar houden en regelmatig kreeg ik te horen wat voor k*twijf ik was.

Toch heb ik nog lang geprobeerd om hem bij de echo's en belangrijke afspraken te laten zijn, maar de spanning tussen ons was uiteindelijk te groot.

In maart 2019 is het compleet uit de hand gelopen en daarna is er geen contact meer geweest tot aan de geboorte van de kleine meid.

In die periode heb ik eindelijk kunnen en durven genieten van de zwangerschap. Ik kon weer meer lachen dan huilen, ik werd vrolijker en voelde mij beter. Ook al was het schuldgevoel groot. Hoe kon ik zoiets onschuldigs en puurs in een gebroken gezin laten komen. Maar dat stukje, lag niet in mijn handen. Door therapie heb ik mij beseft dat ik mij niet hoef te verantwoorden voor de keuzes die hij heeft gemaakt. Ook al was er nog verdriet, het overheerste mijn leven tenminste niet meer.

Het aftellen kon beginnen, de liefde voor de kleine meid groeide met de dag meer. En het wachten tot ze zich zou melden werd met de dag spannender.

Hoe het de laatste periode tot aan de bevalling is verlopen, vertel ik je graag in een ander verhaal!

Muchos besos😘