Hoe kom je er op?! Namen zoeken...

Toen we zwanger waren rees al heel snel de vraag; hoe gaan we ons kindje noemen? Omdat bij ons alles anders is dan ‘standaard’ (relatie, taakverdeling thuis, trouwen, huisinrichting...) waren we het al snel eens; de naam moet ook niet ‘standaard’ worden. Voor ons dus geen top 10 naam! 

Maar wat dan wel? Uiteindelijk hadden we een lijstje aan eisen; zo moest hij niet te moeilijk zijn, makkelijk te schrijven en te spellen. Vrij kort. Er mochten geen rare dingen op rijmen. Hij moest bijna uniek zijn; je mocht hem niet te vaak horen of tegen komen. En ook niet onbelangrijk; ik wilde de jongens- en meisjesnaam weten voor we de geslachtsbepalende echo gingen doen in week 15. 

De meisjesnaam; 

Ergens waren we ervan overtuigd dat er een meisje in mijn buik groeide. En op de een of andere manier hadden we deze naam al snel gevonden. Er waren wel namen die ik mooi vond, maar Sjors vond deze niks. Julika vond hij vreselijk, Elma te ouderwets. En toen zaten we startrek te kijken (jaja, we zijn trekkies) en kwam de naam Vinka voorbij. We keken elkaar aan en wisten; dat is m! Research leverde ook weinig tot geen resultaten op, dus deze naam was goedgekeurd. Onze dochter zou Vinka Elisabeth gaan heten, met de tweede naam vernoemd naar mijn overleden oma. Mijn liefde voor oma is groots, ze overleed toen ik nog vrij jong (17 ofzo) was op 86 jarige leeftijd. Ze was de beste oma, lief en zorgzaam, ze verwende ons niet met cadeaus maar met liefde. Niks was fijner dan een week logeren; samen met oma baantjes zwemmen, samen naar de kerk, 5 keer in 1 week uit eten, fietstochtjes en met de trein naar een museum. Oma was leuk, lief, bijzonder en sterk, dat wens ik mijn dochter ook!

De jongensnaam;

Zoeken zoeken zoeken... een jongensnaam vonden we zóveel moeilijker! Heel veel namen vielen al snel af doordat ze te populair waren; Dirk, Pim en Dolf. Sommige vond Sjors vreselijk zoals Atticus. En een van onze favorieten roept toch te veel negativiteit op; Adolf. Heel wat uren hebben we gezocht, uiteindelijk kwamen we twee kanshebbers tegen waar we uiteindelijk uit moesten kiezen. De een tijdens het kijken van (alweer) Startrek; Odo. De ander tussen een lijstje Scandinavische namen online; Ubbe. We hebben even moeten wikken en wegen, maar wat ben ik blij met onze uiteindelijke keuze! Ubbe Johannes. En je raadt het misschien al; maar met zijn tweede naam is onze kanjer vernoemd naar mijn geweldige opa Jo en zijn zoon en mijn oom Joop. Opa is mijn held; man van mijn lieve oma. Die 9 maanden na haar overleed. De man met zijn kolenschoppen van handen, die als hij een dag langs kwam áltijd de tuin stond te schoffelen, die elke week een verse bos bloemen kocht voor oma (kan Sjors nog wat van leren!), die de traditie in ere hield en me zelfs met de fiets van de middelbare ophaalde als ze kwamen logeren. Sterk, grappig, zorgzaam, lief. En mijn lieve oom, ziek geboren, ziek gebleven, maar altijd positief en optimistisch, altijd grappig. Ik gun mijn zoon hun eigenschappen. 

Leuk weetje; onze auto heet nu Odo. En ons kindje dat niet mocht wezen noem ik in gedachte Vinka. 

Hoe ben jij op de na(a)m(en) van je kinderen gekomen? Hoe verliep deze zoektocht? 

Ps  ik zag dat er dit jaar nog een Ubbe geboren is. Leuk! Ik zou deze ouders graag eens willen spreken... mocht je ze kennen...