Hoe ik mama werd en mijn zoon verloor

Toen ik op 24 juni 2018 een beetje urine probeerde op te vangen en Dee nog lag te slapen, wist ik al dat er iets anders was. Ik had de avond ervoor het vrijgezellenfeestje van mijn schoonzusje gehad en ik was als 1 van de eersten naar huis gegaan. Samen met een vriendin, reisden we met de trein huiswaarts. Op station Weesp stonden we nog even te kletsen, zodat ik niet alleen op mijn trein hoefde te wachten. We hadden het over haar kinderen en of mijn broer en schoonzus snel zouden beginnen met proberen nadat ze getrouwd waren. Natuurlijk kreeg ik de vraag of wij niet aan kindjes wilden beginnen. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden en antwoordde dat het voor ons nog echt niet zo ver was hoor! Wij wilden ook eerst trouwen. Ondertussen waren we al een half jaar aan het proberen zwanger te worden. Ik had de dag voor het vrijgezellenfeestje nog een testje gedaan, ik was “safe” en kon dus rustig drinken.

Bij het wakker worden voelde ik dus dat er iets anders was dan anders en deed uit voorzorg nog maar een test. Daar verscheen ineens een tweede streepje! Ik liep naar Dee en maakte hem voorzichtig wakker met het stripje in mijn hand. "Dee ik moet je wat vertellen, ik ben zwanger." Slaperige ogen kijken me aan. "Nee! Echt?" Trots laat ik hem het stripje zien. "Kijk twee streepjes. Het is echt waar lieverd. Je wordt papa!" 

Nuchter als hij is, geloofd hij het pas als ik een dure test doe. Dus daar gingen we, op zondagmiddag naar de winkel voor een dure Clearblue test met zo’n schermpje die je verteld hoe lang je zwanger bent. Bij thuiskomst ging ik natuurlijk meteen weer naar de wc, maar hij doet die het niet. Het scherm gaat niet eens aan. De volgende dag ruilen we hem om voor een nieuwe en ja hoor, daar staat het:ZWANGER 2 - 3 Mega pril, maar toch echt zwanger!