Hoe ik erachter kwam dat ik zwanger was en

Toen ik wat jonger was gebeurde het in de vriendinnengroep regelmatig: even een testje. Iemand was een dag overtijd, slecht te pas of twijfelde gewoon even. Als een vriendin ging testen, fietste de ander voor haar naar de plaatselijke drogist. Dan wisten we zeker dat niemand een link zou gaan leggen of dat er in ons kleine dorpje een roddel de wereld in zou gaan. We deden dat samen.

Zo ook die enige dag, een doodnormale dag. Ik was op werk en was al sinds het weekeind niet helemaal fit. Het was donderdag en mijn vriendin, tevens collega toentertijd zei lachend: ‘Haal anders ff zon testje.’ Ik lachte erom want dat was medisch gezien niet mogelijk, hierover later meer. Toch deed ik het maar gewoon, ik had nog een halfuur pauze en was bij een winkelcentrum in een stad ver weg van thuis, ik werkte destijds in de buitendienst. Bij de Kruidvat een test gekocht, urine bekers en XXL-verpakking Autodrop, ik was er nu toch. In het veld een Dixi opgezocht (je weet wel, corona en nergens meer een toilet om te gebruiken). Over het nemen van die test hoef ik niet uit te wijden, dat snapt iedereen.

Ik liep terug naar mijn auto en zag de uitslag van de test. Twee streepjes, maar toch ook niet. Of toch wel? Trillend belde ik die bewuste vriendin en ondertussen moest ik ook gaan werken. Mijn pauze was voorbij. Ik was met stomheid geslagen en dacht alleen maar bij mezelf, dit kan niet. Met die vriendin sprak ik af dat ik de teamleider zou bellen en zou vertellen dat ik in verband met privé omstandigheden naar huis moest. Zo gezegd zo gedaan.

Op de terugweg naar huis belde ik met een verloskundige in een dorp verderop. Ik legde haar de situatie uit en vroeg of ik alsjeblieft diezelfde dag of avond nog kon komen om dit te controleren. Het was niet mogelijk. Dat vond ze goed en diezelfde avond rond zeven uur kon ik terecht voor een controle. Ik had al sinds 2 dagen ervoor een beetje buikpijn. Ook dit had ik daar besproken. Ze ging kijken met de uitwendige echo, en zag geen duidelijke vrucht of iets. Wel dacht ze iets te zien wat ze niet kon plaatsen. Toch even inwendig een echo gemaakt en toen zag je heel duidelijk een verdikte baarmoederwand, maar geen vrucht, hartslag of dooierzakje of iets. In combinatie met mijn buikpijn en dat gekke plekje werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis, ik werd gecontroleerd op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

In de auto naar het ziekenhuis belde ik mijn vriendin, dezelfde als die middag. Ze zou me opzoeken zodra ze vrij was. Mijn vriend was op dat moment aan het werk en die wou ik niet storen, niet voordat ik een beetje meer zekerheid of duidelijkheid had. In het ziekenhuis werd ik op de spoedeisende hulp opgevangen door een verpleegkundige. Ze zou even wat bloed afnemen en wat waardes controleren, zoals mijn temperatuur en bloeddruk. Alles normaal en de bloedwaarden zou ik horen van de gynaecoloog. Mijn vriendin kwam na een uur eindelijk binnen, ze had een lange reistijd in verband met werk. Kort hierna kwam de gynaecoloog en deze vertelde mijn dat mijn bloedwaarden goed waren, maar dat ik een HCG waarde had van 38. Dat was te hoog om niet zwanger te zijn, maar ook in het ziekenhuis was er geen vrucht of teken van de vrucht te vinden. Het kon een aantal dingen betekenen, ik was of heel vroeg zwanger (4 weken of korter), ik had een hele vroege miskraam gehad, of ik had een doorlopend verhoogd HCG waarde, dit was te linken aan mijn gekke baarmoeder.

Met het advies om volgende week bloed te prikken, een antibiotica kuurtje voor een mogelijke blaasontsteking (zonder urine test of verhoogde ontstekingswaarden in mijn bloed, overigens niet genomen) en even rustig aan te doen. Volgende week woensdag werd ik gebeld of mijn HCG was gestegen.