Hoe gaat het nu met #3

Het kamertje van de baby is al bijna klaar. Hoewel dit op het moment mijn fijnste plekje in huis is, dacht ik op een gegeven moment toch veel aan Evi. Als het allemaal anders was gelopen, had ik alles bij Skye en Evi contra gedaan. Zo heeft Skye een taupe kleur muur met zacht roze accenten. Evi had dan waarschijnlijk een zacht roze muur met taupe kleurige accenten gekregen, bijna precies zoals het kamertje van de baby nu is. Op het moment dat ik met mijn vorige zwangerschap wist dat ik in verwachting was van een tweeling, had ik alles al bedacht en tot in de puntjes uitgewerkt. De baby heeft nu een oud roze muur met taupe kleurige accenten en dit deed mij dus even heel veel verdriet. Ondanks mijn tranen op dat moment, ben ik heel blij met het resultaat en is het kamertje perfect zo.

Skye brengen we, als ons werk het toe laat, altijd samen naar bed. Zo ook deze keer. Michel deed haar pyjama aan en ik was aan het dagdromen. Ik sprak over de babykamer en vertelde hier voor het eerst de mogelijke naam als "naam baby" kamer. Ik schrok hier zelf van, omdat de naam nog helemaal niet vast staat. Michel moest er om lachen en Skye keek heel bedenkelijk. Het voelde zó goed om haar naam te zeggen, ik kreeg er ook echt kriebels van in mijn buik. Michel en ik hadden bij Skye en Evi gelijk een wauw gevoel, helaas krijgen wij dit nu maar niet voor elkaar. Ondanks dat dit maar niet wilt komen, komt er langzaam wel zekerheid voor de naam van de baby, de naam die ik dus zei. Het blijft gek dat alles nu zo anders gaat dan 2 jaar geleden. Van het kiezen van haar naam tot het uitzoeken van babykleertjes. Het lijkt zo ver op de achtergrond te zijn, want het aller belangrijkste is nogsteeds de gezondheid van onze kleine meid. Een fijne bevalling voor moeders waar ik haar niet af hoef te geven en ik blijf het zeggen; die verdomde beschuit met muisjes mag krijgen. Daar waar iedereen een mening had, een goed bedoeld advies gaf of vertelde hoe we het straks moesten doen met een baby bij mijn  vorige zwangerschap, is het nu heerlijk rustig en hoor je niemand. Ik vind dit zo fijn, heerlijk die rust en geen ongevraagd advies!

De therapie voor het trauma van mijn bevalling daar ben ik nogsteeds mee bezig. Ik heb besproken hoe het kan dat ze het op papier zo anders opschrijven dan dat ze ons lieten denken. Blijkt dat dit noodzaak is om zonder emotie te rapporteren. Ze heeft bevestigd met hoe het er staat, dat Skye het niet ging redden als wij de navelstrengcoagulatie niet lieten doen. Evi had al een selectieve groeivertraging, haar hersentjes waren al abnormaal groot en door middel van de navelstrengcoagulatie hebben we het tweeling transfusie syndroom (TTS) voorkomen. We hebben het gehad over hoe een normale bevalling zou gaan en op dat moment moest ik heel hard huilen. Ik ga uit van het ergste, omdat wij deze ervaring nou eenmaal hebben. Het klinkt hierdoor voor mij heel raar dat ik (als alles gaat zoals het "hoort" te gaan) de verloskundige moet bellen als de bevalling is begonnen, ze dan naar ons huis komt en we samen naar het ziekenhuis toe rijden. Er bij een bevalling zonder medische reden maar 3 man bij is en ik eventueel ook in bad kan bevallen. Het droomplaatje van een normale bevalling gaat misschien dan toch gebeuren.

Inmiddels heb ik mijn vorige bevalling bij mijn coach herbeleefd via de EVA methode, met deze methode verander je een traumatische bevalling in een soort droom bevalling. Ik ben niet meer bang voor wat er komen gaat en ik durf zelfs voorzichtig te zeggen dat ik "genezen" ben van alle ellende in mijn vorige zwangerschap. Vergeten gebeurd nooit, maar de herbelevenissen en het steeds weer zien van alle beelden is er steeds minder. Hoewel... Vandaag ben ik 27 weken zwanger, ik zit voor de aankomende 2 uur in het BovenIJ ziekenhuis vanwege de glucose tolerantie test. Ik zit hier in een stille ruimte want de stoelen zijn hier écht gewoon een stuk chiller. Ik hoor niet zo veel op een suis na en het lijkt zó veel op de ruimte in het LUMC waar ik vaak zat om te kolven. Het ruikt zelfs een beetje hetzelfde. Hierdoor denk ik al snel weer terug aan die ziekenhuisgangen in het LUMC. En toch met een héél ander gevoel dan een paar maanden geleden.

Ik ben nu anderhalve week gestopt met mijn werk vanwege bekkeninstabiliteit. Toen ik bij Skye en Evi 27 weken zwanger was, was ik al 3 maanden gestopt met werken. Iets om zéker niet trots op te zijn, maar wat echt wel noodzaak is. Skye heeft voor nu al mijn aandacht voor hoever mijn lichaam dit toe laat. Ze is nu op een leeftijd dat ze steeds meer gaat begrijpen en meer woordjes zegt. Een heerlijke tijd waar ik enorm en intens van geniet!❤