Hoe gaat het nu? 32 weken zwanger

Hoe gaat het nu?

Inmiddels ben ik bijna 32 weken zwanger. De tijd gaat zo snel. De weken vliegen echt voorbij. Het gaat redelijk. Helaas hebben hormonen een slechte invloed op me waardoor ik of me enorm down en verdrietig voel of juist enorm snel op m’n teentjes getrapt ben. Omdat ik deze buien niet herken van mezelf maar vooral omdat ik niet nogmaals wil terugvallen in een burn-out heb ik vroegtijdig aan de bel getrokken. Ik wil zo graag voorkomen dat ik me ooit weer zo enorm rot ga voelen dat ik begin mei al een afspraak met m’n huisarts heb gehad. Zij verwees me door naar de pop poli in het ziekenhuis en, na 8 weken wachten, kon ik daar eindelijk terecht. Inmiddels heb ik 3 afspraken gehad met een maatschappelijk werker. De laatste weken merk ik dat het ‘vervelend’ voelen vaker komt en dat het langer duurt voor ik me weer enigszins oké voel.

Ik moet dus heel erg opletten bij wat ik doe. Hoe ik m’n week indeel, weekenden niet te vol, liever geen onverwachtse zaken, zorgen dat ik kan rusten… Kortom: niet m’n leven leven zoals ik graag wil. Maargoed, alles voor het goede doel zullen we maar zeggen. Al frustreert het me soms enorm dat ik me lange tijd goed voelde, niet zo heel veel rekening meer hoefde te houden met m’n hele planning en dergelijke. Soms voelt het alsof ik terug bij af ben. Al weet ik ook dat dat niet zo is. Ik ben, godzijdank, niet zover terug bij af als waar ik geweest ben. Dit is een enorme waarschuwing

Deze zwangerschap is echt de laatste, eigenlijk had ik m’n laatste al gehad dus dit zie ik steeds meer als een cadeautje. Ik probeer te genieten maar de tijd gaat ook zo snel, er lopen er nog 2 en tja, die verdomde hormonen he. Die maken het me soms zo moeilijk. Ik kan me op momenten dingen die een ander zegt zo enorm aantrekken. Laatst zei bijvoorbeeld een vriendin in 1 week 2x ons thee momentje af en ik kreeg weinig contact met nog een andere vriendin. Dit heb ik me zo enorm aangetrokken dat ik me 2 dagen slecht heb gevoeld. Down, verdrietig, eenzaam… Gelukkig had Peter dit vrij snel door en prikte erdoorheen. Want het liefst zet ik het opzij, praat ik er niet over maar weet ook dat dat geen zin heeft. Dat maakt m’n humeur niet beter. Dus tranen met tuiten gehuild. M’n ongenoegen geuit en dat luchtte ergens zeker op. Het ‘vervelende’ gevoel was daarmee nog niet weg, dat helaas niet. Waarom dat dan 2 dagen moet duren mag Joost weten maargoed, het is wat het is.

Enerzijds dus verdriet, anderzijds voel ik me vaker prikkelbaar, boos of gespannen. Dat verdriet overvalt me vaak die boosheid heeft vaak een aanleiding of bouwt zich op. Samen met mijn maatschappelijk werker heb ik een signaleringsplan ingevuld. Groen voelt goed, oranje wordt het minder en rood is crisis. Als ik daarnaar kijk zie ik zeker een opbouw bij mezelf in gedrag en zou ik het ook kunnen voorkomen om naar rood te gaan. Dat klinkt echter makkelijker gezegd dan gedaan want het is een hele kunst dit bij jezelf te zien en te ontdekken maar ala, ik doe m’n best. Alles hangt samen met rust, voorspelbaarheid, niet te veel prikkels maar ook omgeving. En juist die omgeving is lastig. Ik bedoel ik heb graag mensen om me heen (al neemt dat zeker af nu aan het einde van de zwangerschap haha) maar sommige mensen zijn niet altijd even tactisch met hun opmerkingen. Ik hou het netjes hè, tactisch. Eigenlijk bedoel ik gewoon dat sommige opmerkingen mega dom of achterlijk zijn maar hey, we houden het netjes. ‘Ooohh wat krijgen jullie het druk straks’. Of: ‘poeh, 2 in de luiers, heftig!’, ‘Ja dat wordt afzien maar komt allemaal goed’ zijn een aantal van die ‘tactische’ opmerkingen die ik bedoel. Mensen, kom op. Hou dan liever je mond dicht. Je weet wat ik heb meegemaakt. Dat ik een burn-out heb gehad en dat dat nog niet zo lang geleden is. Dat ik nu weer bij een maatschappelijk werker loop en dat deze zwangerschap totaal ongepland is. Hoe kun je dan zulke opmerkingen maken? Denk nou eventjes na.

Maargoed, loslaten en richten op wat komen gaat. Gelukkig zitten wij samen helemaal op 1 lijn en gaan we dit kindje alle liefde geven die we hebben. Ze zal niets tekort komen en nooit weten dat ze niet gepland was. Wat de buitenwereld vindt en denkt boeit ons niet meer. Wij zijn straks een gezin van 5 en gaan pracht tijden tegemoet! Amen.