Hoe droge HG word onderschat

Inmiddels was ik zes weken zwanger toen de misselijkheid begon. Hier was ik bekend mee na drie zwangerschappen. Erg vervelend maar dat zou maar drie weken duren. Bij alle andere ging het na de negende week beter. Het was even afzien zeker omdat ik nóg drie andere kids had en daarnaast ook nog naar mijn werk moest. Maar i made it! De drie weken waren voorbij gekropen maar nu ik richting week tien ging zou ik me langzaam beter gaan voelen. Maar, dat gebeurde niet.. Ik bleef misselijk en het leek juist alleen maar erger te worden. Dag in dag uit voelde ik me ziek. Met 14 weken ging ik volledig in de ziektewet omdat ik niet meer kon functioneren. Op de dagen dat ik alleen was of mijn vriend er was om voor de kinderen te zorgen lag ik ziek op bed. Overgeven deed ik niet maar ik kon ook niks eten.  Ik kon niet meer voor mezelf zorgen, het huishouden of zelfs even een kleine boodschap doen. Ik voelde me ellendig en schuldig tegenover mijn kinderen. Speelafspraakjes lukte niet meer, ik had een kort lontje en op de dagen dat ik de kinderen alleen had, lag ik op de bank. Mama was altijd ziek. Ik was volledig opgebrand en kon alleen nog maar heel veel huilen en mezelf afvragen waarom we toch ja hadden gezegd tegen deze zwangerschap. Voor mensen die dit niet herkennen is het lastig te begrijpen. Vervelend dat je misselijk bent maar gelukkig geef je niet over werd er weleens gezegd of nou, ik ken iemand die zoveel overgaf dat ze opgenomen werd in het ziekenhuis. Die mensen begrijpen er niks van. Het is geen wedstrijd wie het meeste overgeeft of kilo's verliest, wie voelt zich het meest ziek. Wij voelen ons eerder lotgenoten. Een vriendin kwam naar me toe en zei: jij hebt geen last van gewone misselijkheid, jij hebt droge HG! HG... de volledige naam Hyperemesis Gravidarum ook wel bekend als extreme zwangerschapsmisselijkheid. Blijkbaar heb je een natte en droge variant. En inderdaad ik bleek alle symptomen te hebben van de droge variant. Wat mij zo ziek maakte kreeg een naam. Niet dat ik me daar beter door ging voelen maar het hielp ergens dat ik wist wat het nou was. Helaas kon ik op internet weinig vinden over de droge variant en ook volgens de verloskundige is droge HG nog niet zo bekend. Het moet absoluut niet onderschat worden. Het is echt een ziekte. Toen ik mijn 18e week in ging, had ik even een opleving. Zes weken lang ging het steeds beter en de laatste weken was ik er zelfs helemaal vanaf! Ik dacht even dat het weg was. Ik kon weer mijn wat huishoudelijke taken oppakken, even naar de winkel en af en toe een cake bakken met mijn kinderen. Ik was wel heel moe maar volgens de verloskundige had het even tijd nodig om mijn energielevel weer omhoog te krijgen omdat ik zo lang alleen maar kon liggen. Maar prima, daar kon ik mee leven. Precies zes weken duurde deze opleving totdat ik weer voor het eerst misselijk was. En de weken daarna steeds meer en meer. En helaas zijn we terug bij af. Ik ben nu 35 weken zwanger en bijna elke dag misselijk en het sloopt me mentaal. In ben alweer een tijd onder begeleiding van de POP in het ziekenhuis. Deze bestaat uit een team gespecialiseerde mensen die mij begeleiden tijdens deze heftige zwangerschap. Regelmatig heb ik contact met een medisch psycholoog waarvan ik het gevoel heb dat ze echt naar mij luistert en mij begrijpt maar mij ook toespreekt over hoe bepaalde dingen anders moeten. Ik moet hulp vragen van familie/vrienden, niet hoeven te bewijzen dat ik dit alleen kan. Niet gaan compenseren op de dagen dat ik me iets beter voel. Maar ook mijn badjas niet oneindig aan mag. Ik vertelde haar laatst dat ik het liefste met mijn badjas aan in bed kruip, me afzonder van de rest van de wereld en daar wacht totdat deze ellendige tijd voorbij is. Gelukkig heb ik kinderen waardoor ik dat niet kan doen maar wat verlang ik naar dat. Elke afspraak buitenshuis is er één teveel en kost zoveel energie. Morgen(zondag) is er door mijn lieve familie en vrienden een babyshower georganiseerd en o wat ben ik blij dat ze mij dit van te voren hebben verteld. Zo, lief maar in alle eerlijkheid nodig ik het clubje mensen hier thuis uit om een kopje thee te komen doen zodat ik het huis niet uit hoef. Natuurlijk geef ik mezelf een schop onder mijn kont en ongeacht hoe ik me voel ga ik daarheen. Maandag gaan de kinderen weer naar school en naar de opvang zodat ik me ongestoord ziek kan voelen van deze prikkels wat ongetwijfelt gaat gebeuren. Voor mij zit het er bijna op. Nog ongeveer vijf weken te gaan en hopelijk kunnen we daarna volledig op onze roze wolk gaan genieten. Ik hoop met dit artikel anderen te kunnen helpen die ook ziek zijn door HG. Het is een rotziekte en wordt door de buitenwereld zo onderschat. Maar ook hoop ik andere mensen te bereiken die dit niet kennen maar het door mijn artikel beter gaan begrijpen. Hulp vragen doen we toch niet. We willen tenslotte niemand tot last zijn maar, bied maar eens je hulp aan en plan gelijk een datum. Neem de andere kinderen in huis eens mee op pad, draai een wasje of dweil het huis. Kook een maaltijd voor de andere gezinsleden. Nogmaals we vragen het niet omdat we niemand tot last willen zijn, maar jouw hulp is meer dan welkom.