Hoe de wereld verder draait, terwijl wij stil staan

De dagen na de bevalling van Feline* verlopen in een roes. We krijgen kraamhulp. In eerste instantie vond ik dit een gek gegeven. Waarom krijg ik kraamhulp als we geen kindje thuis hebben. Achteraf ben ik er hartstikke blij mee geweest. We hebben een hartstikke lieve vrouw als kraamverzorgster en ze helpt ons in het huishouden, ze houdt mij in de gaten én ik kan goed met haar praten over Feline*.

Aan haar vertel ik ook dat ik, hoe verdrietig ik ook ben, ook de wens heb om toch weer snel zwanger te worden. Ik vind het verwarrend. Hoe kan ik voelen dat ik snel opnieuw zwanger wil worden terwijl ik zo ontzettend verdrietig ben. Ik voel me schuldig tegenover Feline*, maar de wens om een kindje te krijgen en daarvoor te kunnen zorgen is ook zo groot.

Soms kan ik mijn bed niet uitkomen omdat ik zo verdrietig ben. Het liefst blijf ik onder de dekens. Ik geef mezelf af en toe echt een schop onder mijn hol, om toch de dag door te komen. Ik vraag me af of ik me ooit weer beter ga voelen.

We hebben heel veel steun aan de mensen om ons heen. De kaarten en lieve berichtjes blijven binnenstromen. ons huis staat vol met bloemen en kaarten. Zo bijzonder en fijn om te merken dat mensen met ons meeleven. Niet alleen bij ons, maar ook bij anderen is het nieuws ingeslagen als een bom.

We laten Feline* cremeren. Op de dag van de crematie, 7 juni 2013, is het prachtig weer. te mooi weer om ons mooie meisje te laten cremeren. Het is bizar om nagedacht te moeten hebben over kistjes, muziek, wel of geen sprekers, de gasten etc. Het lijkt nog zo kort geleden dat alles 'normaal' was, we babykaartjes aan het uitzoeken waren en de wereld ons toelachte. Het contrast is enorm.

Er verstrijkt wat tijd. Uit de onderzoeken van de gynaecoloog op Feline* en mij is niets noemenswaardigs uitgekomen. Ze houden de oorzaak van het overlijden op een loslating van de placenta, maar zeker weten zullen we dit nooit. Er is niet perse een kans op herhaling, maar ze melden wel dat als er eenmaal een loslating van de placenta geweest is, het mogelijk wel vaker kan gebeuren. Het is een enge gedachte. Aan de ene kant ben ik opgelucht dat er niets uit de onderzoeken gekomen is. Aan de andere kant vind ik het moeilijk te verkroppen dat Feline* gewoon gezond was, en dat ze toch niet kon leven. Het maakt me boos.

Ik ben blij als eindelijk de uitgerekende datum aanbreekt, 9 september. deze datum strooien we de as van Feline* uit. Het voelt als een opluchting. Een afsluiting en een nieuw begin. De afgelopen tijd heb ik bij alles wat we gedaan hebben bedacht hoeveel weken zwanger ik had moeten zijn. Nergens kon ik echt van genieten omdat ik steeds bedacht hoe anders het had moeten zijn. Eindelijk, 9 september, kan ik dit loslaten. Ik weet dat Feline* altijd een deel van mij zal blijven. Ze zal altijd ons eerste kindje blijven, wat er ook gebeurd..

Ik vind het ingewikkeld wat ik allemaal voel. enerzijds wil ik zo graag weer zwanger worden. Anderzijds ben ik nog zo verdrietig.. Ik voel me ook ontzettend schuldig dat ik weer door wil en weer wil proberen zwanger te worden.
We besluiten om het ook met onze gynaecoloog hierover te hebben. Gelukkig begrijpt de gynaecoloog dat we ook weer door willen. We spreken af weer een menstruatie af te wachten en dan weer te beginnen met de hormoonbehandelingen die ik eerder ook heb gehad.

Is het te snel? Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat zwanger worden en een kind krijgen bijna het doel op zich geworden is. Mensen zeggen dat ik het los moet laten, maar hoe doe je dat? Hoe kan ik het loslaten terwijl het mijn leven, mijn gedachten beheerst? Om me heen zijn verschillende mensen bezig met zwanger worden of ze zijn al zwanger. Ik vind het oneerlijk!
Het voelt alsof het nu onze beurt is. Wij wachten al zo lang.. Wil ik te snel? Moet ik toch meer geduld hebben?

Het is op een zondag in oktober als ik een zwangerschapstest doe. 16 dagen eerder heb ik mijn eisprong gevoeld en ik had mijn menstruatie eigenlijk al verwacht. Met knikkende knieën en trillende handen plas ik op het, voor mij inmiddels zo bekende, staafje.
De seconden tikken weg. Wat verwacht ik? Wat hóóp ik? Ik ben vooral bang! Bang voor de teleurstelling als ik niet zwanger blijk te zijn, bang voor de angst als ik wél zwanger blijk te zijn. Zoveel gevoelens, zoveel gedachten in zo'n korte tijd...

De seconden worden minuten en ik kijk op de test. Daar staat het. Zwanger 2-3 weken!
Ik weet niet of ik moet lachen of huilen, en doe het allebei tegelijk. Ik ben zo blij, maar ook zo bang. Bang voor alles wat er komen gaat, bang voor alle gevoelens die komen kijken bij dit nieuws.
Het is weer tijd voor een nieuw avontuur..........