Hoe anders is het nu 1

Daar is het dan, mijn eerste blog...

Een beetje onwennig wel maar het zal vast snel ‘normaal’ worden. Ik hoop eigenlijk op deze manier dingen van me af te schrijven en mensen herkenning/ erkenning te geven en te laten zien dat het allemaal prima is hoe je er mee omgaat. 

Wij zijn een gezin van 3 sinds 2016. Mijn vriend en ik gaan al heel lang terug maar de echte liefde bloeide 11 jaar geleden pas echt op. In eerste instantie wilde ik geen kinderen maar naarmate onze relatie steeds sterker werd begon het toch te kriebelen. 

Na een paar maandjes gestopt te zijn met de pil hadden we 2 gezellige bruiloften en een paar feestjes. Ik dacht gewoon (wel licht) gemenstrueerd te hebben, dus no worries nog niet zwanger... op de bruiloft kon ik dus gewoon een glaasje drinken!! hierna werd ik enigszins misselijk en dacht ik na de de volgende nod maar eens een testje te doen... dit gedaan, ja hoor! Dikke vette streep en zwanger. Afspraak gemaakt bij de verloskundige voor een echo. Tijdens de echo werd mij gevraagd of ik niet vlak van tevoren geplast had, dit ivm de blaas die als vergrootglas diende bij een echo voor de 12 weken. Dit had ik juist wel gedaan dus de verloskundige wist niet of ze wat zou kunnen zien... inmiddels werd er al gel op mijn buik gedaan en zette ze het echo apparaat er op. We schrokken allebei een beetje toen de verloskundige ‘hallo baby!’ Uit riep. Huh?! Wauw wat was hij goed zichtbaar. Ja zeg dat wel, naar de metingen te oordelen ben jij geen 11 weken maar 15 weken zwanger zei de verloskundige... Say What!!!? Hoe dan...(Euh ja gewoon op dezelfde manier als dat je 11 weken zwanger zou zijn zei mijn vriend) We waren extatisch! Gewoon de 12 weken door zonder noemenswaardige problemen... 

in mei (41+3) is onze zoon geboren, de bevalling was heftig zowel voor mij als mijn zoon. Hij was een fikse jongen met een behoorlijk groot hoofd. 4200 gram, 52 cm en 38cm hoofdomtrek. We grappen nu wel eens dat hij professor wordt omdat hij zo’n groot hoofd had. Door de kracht waarmee hij er uit is getrokken is zijn bovenste nekwervel verschoven en ik was schijnbaar ook uit elkaar getrokken, ik liep ineens met ernstige bekkenklachten die ik eerder nooit gehad had. Gelukkig is dat allemaal redelijk ok gekomen door vele fysio bezoeken voor zowel mijn zoon als mij. Inmiddels zijn we dat weer te boven, gelukkig!

Hoe anders is de tijd om zwanger te worden nu, het lijkt wel of onze kleine man een zeldzaam cadeautje is geweest en dat mijn lichaam het niet meer wil ondanks dat mijn hart zegt dat het wel wil. De strijd die zich bij je van binnen afspeelt is verschrikkelijk, hoe kan het en vooral waarom? Wat is er mis... meer daarover in mijn volgende blog.