Hier kunt u het hartje zien kloppen.

In mijn vorige stuk konden jullie al lezen dat ik voor de zoveelste keer weer niet ongesteld werd. Inmiddels had ik heel veel buikpijn gekregen en kreeg ik koorts als ik dingen deed.  De huisarts had al flink wat bloed laten afnemen en er was een echo aangevraagd. (voorlopig vermoeden, cystes op de eierstokken die aan het rommelen waren of een ontsteking aan de eierstokken)

Inmiddels was het maandag geworden en kon ik eindelijk gaan bellen voor de uitslagen. Donderdag was er bloed af genomen en na een bezoekje spoedpost tussendoor was ik er inmiddels wel klaar voor om een oplossing te vinden. Ik belde de assistente voor de uitslag. Alle waardes waren goed en er werd geen ontsteking gevonden. Dat is natuurlijk heel positief maar dat maakte mij wel extra nerveus voor de echo, want als het geen ontsteking is zijn het waarschijnlijk de cystes. 

De week ging langzaam (wat kan een week lang duren als je je niet lekker voelt en nerveus bent) voorbij en die vrijdag kon ik gelukkig al terecht in het ziekenhuis voor een echo. Voor de echo was het van belang om een redelijk volleblaas te hebben, nu heb ik een miniblaas dus het werd meteen al een uitdaging om niet te plassen voor de echo. Gelukkig werd ik redelijk snel gehaald voor de echo. Bij binnenkomst werd al meteen gevraagd of ik mogelijk zwanger kon zijn. Ik lachte en zei dat ik echt zeker wist dat dat niet het geval was aangezien elke arts 1 of meerdere tests had gedaan en deze allemaal negatief waren.

Daar lag ik dan in een donkere kamer, flink nodig moeten plassen en lichtelijk nerveus. Want  zou ik dan later nog wel kinderen kunnen krijgen. Gelukkig was het een aardige dame en ze hield een kort praatje waardoor mijn nervositeit iets afnam. Plotseling werd ze wel redelijk stil, ze stopte met beelden maken en zij dat ze even moest overleggen met haar supervisor. Ik vroeg nog of ik dan intussen eindelijk mocht plassen, maar dat mocht niet en ik moest blijven liggen. Jeetje wat duurde dat lang, en wat kunnen er veel gedachtes door je heen gaan op dat moment. Ik wist honderd procent zeker dat ze iets gezien had want haar blik was flink geschrokken. Wat nou als het iets ergs is?

Even later kwam de vrouw terug met haar supervisor. Zij stelde zich voor en legde uit dat zij ook nog even wilden kijken. Helemaal prima, als ik dan maar gauw kan plassen dacht ik. Heel nerveus probeerde ik hun gezichten af telezen maar ik werd er niet veel wijzer van. Gelukkig lieten ze me niet heel lang in spanning. Ze begon met de woorden "eigenlijk mogen wij je niet de uitslag van het onderzoek geven, maar in dit geval vinden wij het heel belangrijk dat je het nu te horen krijgt". Hoe bedoel je spanning opbouwen?!! "U bent zwanger en al best wel een tijdje." Voor ik ook maar iets kon zeggen vulde ze de stilte op. "Waarschijnlijk bent u 8 a 10 weken zwanger en er is al een kloppend hartje zichtbaar, wil je het zien?". Volgens mij heb ik alleen geknikt dat ik het wilde zien en gemompeld dat dat helemaal niet kan en dat alle tests negatief waren. In tussen liet ze mijn het scherm zien met daar op een klein garnaaltje met een knipperend vlekje. Ik was zo ontzettend verbaasd ik had geen idee wat ik moest zeggen. 

Eenmaal op de gang sloeg de paniek toe. En nu? Is alles dan wel oke? Ik heb geen vitamines geslikt, ik ben nog heel jong, kan ik dit wel? Kan ik dit aan met mijn chronische aandoening? Wat moet ik nu doen? Wat moet ik allemaal regelen? Hoe ga ik dit vertellen. 

Snel ben ik het ziekenhuis uit gelopen en heb ik mijn vriend gebeld dat hij mij nu op moest halen en dat ik geen tijd had om iets uit te leggen omdat ik direct mijn huisarts wilde bellen. Ik merkte dat ik helemaal trilde. Ik belde mijn huisarts op flink in paniek en het enige wat hij mij vertelde was dat ik tot maandag had om te besluiten. Of ik belde hem of ik belde maandag de verloskundige. 

Inmiddels kwam mijn vriend aangereden en ik stapte in. Ik probeerde nog enigszins rustig te blijven, maar toen ik de woorden ik ben zwanger uit mijn mond hoorde komen werd het gewoon 1 stortvloed van gedachtes en emoties. Gelukkig begreep hij wel wat ik zei want ik weet het echt niet meer. Hij begon alleen ontzettend hard te lachen (op een vriendelijke, blije maar vooral geschrokken manier) en ik begon te huilen. Ik wilden altijd al kinderen en ik dacht dat als ik ooit zou horen dat ik zwanger was ik euforisch zou zijn. Maar ik was nu zo geschrokken dat ik gewoon helemaal verdoofd was. Verdoofd en tegelijkertijd gevuld met schuldgevoel omdat ik eigenlijk blij wilden zijn en ook wel ergens was, maar het niet voelde. 

Eenmaal thuis was 1 van de eerste dingen die ik ook zij "maar ik voel me helemaal niet zwanger". Zo iets voel je toch? Dat is toch onderdeel van dat oerinstinct. 

Inmiddels stroomde mijn telefoon vol met berichten van familie die vroeg hoe het was gegaan. Ik antwoordde alleen op het bericht van mijn moeder en zij dat de afspraak iets uitliep. Ik wist dat ik het namelijk nooit geheim kon houden en als ze me zou bellen om te vragen hoe het was gegaan zij de hele stortvloed van emoties over zich heen zou krijgen. Even later besloot ik een berichtje te sturen met, "we komen wel even langs". Volgens mij wisten zij toen ook direct dat er iets was. 

We zijn naar de dichtstbijzijnde Kruidvat gereden en hebben een speentje gekocht en reden door naar mijn ouders.