Hi, eventjes mezelf voorstellen...

Hi allemaal, mijn naam is T! 28 lentjes jong en mijn kinderwens is een meisjesdroom die zou uitkomen. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen kwam ik net uit een lange relatie en stond een kind krijgen niet meteen bovenaan mijn verlanglijstje. Eerst maar een beetje van elkaar genieten. Mijn vorige relatie was op de klippen gelopen toen ik ontdekte dat ik deze persoon niet zag als de vader van mijn toekomstige kinderen. Dit klinkt misschien heel cru maar laat ik je even meenemen naar hoe die relatie er uitzag?

Toen ik op mijn achttiende mijn petekindje in de armen kreeg ging mijn biologische klok serieus tikken, zelf aan kinderen beginnen? Nee dat vond ik veels te vroeg, eerst maar een diploma halen, settelen, een eigen huis en daarna zagen we wel. 

Het gevoel ebde gelukkig weg en toen we enkele jaren laten gesetteld waren kwam de drang naar een eigen klein wonder opnieuw in mijn leven. Mijn partner leek er nog niet honderd percent klaar voor maar wou de sprong wagen. We stopten in augustus 2017 met de pil, toen mijn menstruatie de volgende maand uitbleef deed ik stiekem een vreugdedansje. Een negatieve test bracht me weer met beide voetjes op de grond. Dokter Google leerde me dat je lichaam moet ontpillen, oké dan wachten we maar even tot mijn lichaam er ook klaar voor is. Zogezegd zo gedaan, de maanden verstreken en in februari 2018 had ik er mijn buik van vol. Ik was nog steeds niet ongesteld geweest, met een onzeker gevoel maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog. 

Mijn partner vond mijn onrust niet terecht en had niet echt zin om mee te gaan naar deze afspraak, ik trok dan ook alleen naar het ziekenhuis. Daar zat ik dan, alleen in een wachtzaal vol bolle buiken en gelukkige koppels. Ik apte mijn vriend om mijn gevoel met iemand te delen, alleen was de reactie die ik kreeg niet diegene die ik verwachte, hij vond dat ik jaloers was mijn tijd kwam wel en dan zou hij wel meegaan. Hij. Had zeker gelijk, onze tijd kwam wel, maar dat wil je op zo’n moment gewoon niet horen, een troostend woord dat had ik nodig. De gynaecoloog onderzocht me en wees me erop dat er lichamelijk niets speciaals te zien was. Opgelucht reed ik terug naar huis, enkele weken later was ik nog steeds niet ongesteld én viel het me steeds meer op hoe ik mijn partner wegduwde. 

Hij was gameverslaafd en hoorde vaak niet eens wat ik vertelde, zou hij onze baby dan wel horen huilen? Kon ik hem wel vertrouwen met zo’n klein wezentje? Op deze vragen durfde ik geen antwoord meer geven. Ik besloot voor mezelf om terug aan de pil te gaan tot ik zeker wist dat ik samen met deze persoon de verantwoordelijkheid van een kindje wilde nemen. Aan mijn partner vertelde ik dat nog even wachten misschien geen slecht idee was. Ik nam steeds meer afstand en beëindigde de relatie enkele maanden later. Hier ben ik vandaag nog altijd blij om, ik ben er zeker van dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Vandaag heb ik een gezonde relatie met een partner waarvan ik honderd percent zeker ben dat hij niet alleen een goede partner maar ook een super goede papa zal zijn. Begin december 2020 stopte ik met de pil, na tweemaal ongesteld te worden stopte ook nu mijn menstruatie weer. De eerste keer was het logisch gevolg van het stoppen met de pil en de tweede keer die kwam vanzelf! Meestal is ongesteld worden niet iets waar ik sta voor te springen maar in januari was ik er niet rouwig om. Maar de volgende menstruatie bleef gewoon terug uit. Eind februari stond zoals elke drie jaar mijn afspraak bij de gynaecoloog op de planning, ik vertelde haar over onze kinderwens en het uitblijven van mijn menstruatie. Ook zij herinnerde haar mijn vorig bezoekje nog en stelde me gerust dat het “bloed” klaar zat, ik moest wat geduld uitoefenen. 

Om mijn lichaam te helpen een normale cyclus van om en bij de 28 dagen te krijgen schreef ze myo inositol voor. Ik had niet geïnformeerd of ik hier alvast mee mocht starten of dat ik moest wachten tot ik uiteindelijk ongesteld werd. Toen ik op dag 45 nog steeds geen menstruatie had, belde ik haar even op en ja hoor ik mocht eigenlijk al gestart zijn met de medicatie. Vol goede moed ging ik naar de apotheek en bestelde een doosje myo inositol, zakjes om te op te lossen in een glas water zei de apotheek. Eventjes voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken, zakjes… Maar hé dit was voor het goede doel toch? Eenmaal thuis nam ik een glas water en loste de substantie op, mijn eerste gevoel toen ik een slok nam? Bah, bitter, zuur, niet te drinken. Enkele minuten na mijn laatste slok kwam alles er gewoon terug uit. Ik heb een heel gevoelige maag en blijkbaar was dit uitdrinken op een nuchtere maag geen goed plan! 

Nu zijn we een maand verder en werd ik intussen al eens ongesteld, het drankje smaakt nog altijd even slecht maar niets wat een goede scheut grenadine niet kan oplossen. Op naar de volgende eisprong, misschien wordt mijn grootste droom dan toch dit jaar nog werkelijkheid?