HG zwangerschap

Augustus 2017. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Ik herinner mij dit nog als de dag van gisteren. Ik was bij de huisarts geweest want mijn linker borst groeide opeens uit tot het formaat meloen en deed ontzettend veel pijn. Omdat ik dacht dat ik doodging, want ik ben een ware hypochonder, stapte ik half huilend in de auto nadat ik te horen kreeg dat er niets aan de hand was en ik het gewoon even moest aan kijken. Ik had echt al een hele week heftige pijn en ik kon niets met dit advies. 

Twee dagen later belde de bewuste huisarts terug met de vraag of ik misschien zwanger zou kunnen zijn. Ik zat op dat moment op kantoor en er ging opeens van alles door mij heen. Ik hoefde die dag maar een ochtend te werken. Dus in de middag snelde ik naar de drogist om een zwangerschapstest te halen. En ja hoor! Direct kreeg ik de melding zwanger twee- vijf weken. Mijn eerste reactie was: Ooooooh help!! Wat nu? Ik heb eerst mijn vriendin gebeld. Ze feliciteerde mij en zei: “Heb je het Henri al verteld?” Waarop ik volmondig “Nee” antwoorden. We hadden het over kinderen gehad, maar het idee om zelf kinderen te krijgen had ik jaren geleden al laten varen. Ik heb een onregelmatige cyclus en ondergewicht. Mijn toenmalige huisarts had mij verteld dat ik nooit zwanger zou worden. En ik was immers al twee jaar van de pil af dus die kinderwens had ik laten varen. Ik wilde geen medische toestanden aan mijn lijf voor een kindje. Ons leven was goed zoals het was. Henri kwam thuis rond zes uur in de avond. Ik had de test op de eettafel neergezet en was zelf boven de was aan het doen. Hij kwam naar boven met de test en zei: “Is dit echt?!” Ik: “Jaaaaa helaas wel wat gaan we doen? Ik ben mijn baan straks kwijt”. Hij moest even bijkomen maar we kwam al snel tot de conclusie dat dit kindje moest komen. 

Er gingen vanaf dat moment veel verschillende emoties door mijn hoofd. Angst voor het onbekende. Blijdschap want ik had toch een wondertje in mijn lijf. Ongeloof, hoe dan ben ik nu zwanger dat kon toch immers niet. Stress, hoe gaan we dit financieel doen? Ik raak mijn baan kwijt. We zijn eerst gaan praten bij de huisarts omdat we met veel vragen zaten en er kwam opeens veel op ons af. Omdat ik een onregelmatige cyclus heb, hadden we ook een afspraak gemaakt bij de verloskundige. 

Bij de verloskundige konden we zien dat ik al ruim 5 weken zwanger was. Een week later gingen we op vakantie. Dit was het begin van mijn HG zwangerschap. We zaten in de auto op weg naar Italië. Tussendoor overnachten we in Oostenrijk. We waren net Nederland uit en ik werd ontzettend misselijk. Ik kon niet meer ophouden met overgeven. Alles kwam eruit. Ik durfde niets meer te eten. 

De hele vakantie heb ik in de caravan doorgebracht. Ik werd overal misselijk van en alles stonk. Zelfs Henri die onder de douche uit kwam. Ik snakte naar soep of normaal brood. Maar niets bleef in mijn lijf. Ik voelde me zo ellendig. Ik snapte niet dat ik zooooo ziek was. Volgens de verloskundige was het allemaal normaal. Geen reden tot paniek. We zijn eerder terug gekomen van de vakantie en ik schrok mij helemaal wild toen ik op de weegschaal stond. Ik was in 10 dagen tijd zeven kilo afgevallen en ik woog nog maar 35 kilo. Volgens de verloskundige was dit normaal. Ik ben klein en Aziatisch dus geen reden tot paniek. We hebben onze naaste familie op de hoogte gebracht dat we een klein kindje kregen maar omdat ik zo ziek was, kon ik er absoluut niet van genieten. Ik voelde me leeggezogen, oververmoeid, niet gehoord en hangry tot en met. Waar was nu die roze wolk waar iedereen het over had? 

Ik werd depressief. Mijn geluk waren twee vriendinnen met wie ik zwanger was. De één had een goede zwangerschap en we waren op dezelfde datum uitgerekend. En de ander was net als ik ook erg ziek. Dat sleepte mij door die eerste periode heen. Achteraf gezien had ik opgenomen moeten worden. Maar in 2018 werd er nog amper gesproken over HG zwangerschap en de verloskundige praktijk had mij hier toen beter over moeten voorlichten. Maar zij vertelden mij elke bezoek weer dat ik moest eten. En dat het er bij hoorde. Het werd beter na de 12 weken. Daar hoopte ik dan maar op.