Het zal toch niet.. angst om kindje te verliezen

Na al twee miskramen te hebben gehad dit jaar, stonden we onlangs weer met een positieve zwangerschapstest. 3 keer is scheepsrecht werd mijn nieuwe mantra. Dan komen de eerste spannende weken tot aan de 7 weken echo.. is er een kloppend hartje te zien. Gelukkig was die er. Dit gaf een stukje opluchting, maar omdat de vorige twee miskramen rond de 9 weken plaatsvonden was er nog geen geruststelling. Met de verloskundige afgesproken dat we elke week tot aan de 11 weken echo langs kwamen. De 9 weken echo was goed dus op naar de 10. De spanning liep bij mij zo hoog op dat ik in de wachtkamer al begon te huilen. Mijn gevoel (of de angst) zei dat we geen goed nieuws zouden horen. Maar al gelijk was het hartje te zien en ook veel bewegingen bij de baby. Alles zag er goed uur en de baby groeide goed. De ontlading was groot en de rest van de dag was ik een emotioneel wrak. Zou het dan toch goedkomen deze keer?

Eergisteren de 11 weken echo waarbij de uitgerekende datum berekend zou worden

 Maar de baby lag niet op de juiste manier dus er kon geen goede meting gedaan worden. Aangezien we nog een andere afspraak hadden, zei de verloskundige dat we na een uurtje terug konden komen. Hopelijk was de ligging dan gunstiger. Mijn man moest ondertussen weer aan het werk dus ik ging alleen terug. Terwijl we nogmaals de echo deden voor de meting geeft de verloskundige ineens aan dat ze toch iets ziet waar ze zich zorgen over maakt. Ze ziet namelijk vocht rondom het hartje. Zoals je je kunt voorstellen kwam dit bericht binnen als een bom. Omdat ze gelijk een second opinion wilde heeft ze ons doorverwezen naar het ziekenhuis waar we twee uur later terecht konden. Nadat ik buiten stond, moest ik mijn man bellen met het slechte nieuws. Hij schrok zich rot omdat er vanochtend nog helemaal niets aan de hand was en keerde gelijk terug naar huis. In het ziekenhuis keken er twee mensen mee en ook daar constateerden ze vocht rondom het hart, in de onderbuik en een cyste op de buitenkant van de navelstreng. De zorgen waren van hun gezicht af te lezen. Wel zagen ze ook een hele hoop goede dingen. Vanuit hier werden we doorverwezen naar het AMC. 

De volgende ochtend belde het AMC met de vraag of we diezelfde dag nog konden komen. Daar aangekomen constateerden zij hetzelfde en werden er een aantal mogelijkheden met ons besproken. Het kon zijn dat het kindje een infectie had en zich even niet zo goed voelde en het vocht vanzelf weer weg zou trekken. Het kon een ernstige infectie zijn met weinig overlevingskansen of een chromosoom afwijking. Direct bloedgeprikt op infecties en op 5 augustus moeten we terugkomen. Blijkt er geen infectie te zijn, maar nog wel vocht, dan wordt er een vlokkentest gedaan. Al met al volledige onzekerheid en weet ik niet wat ik moet denken. Mijn hart en gevoel zeggen dat het goed gaat komen, maar realistisch gezien is vocht nooit een goed teken. Over twee dagen vliegen we naar de zon en hopelijk kunnen we alsnog genieten. We hebben het AMC gevraagd te wachten met de uitslag van het bloedonderzoek totdat we terug zijn. Ik ben ontzettend verdrietig en de angst om ook dit kindje te verliezen is zo ontzettend groot. Mede omdat ik het niet nog een keer aankan om hier doorheen te gaan, maar het dus ook het einde van mijn droom zou betekenen.