Het vervolg na mijn eerste zwangerschap

Zoals mijn laatste blog aangeeft, ben ik begonnen met therapie , dit alles heeft zich afgelopen zomer afgespeeld. Ik ben gestart met EMDR therapie. Wat was dit heftig, maar nodig. Uiteindelijk heb ik niet veel sessies nodig gehad, maar ik merk dat mijn trauma rondom de gezondheid van mijn oudste kindje nooit helemaal zal verdwijnen, dat is oké om dat te accepteren. Het is ook moeilijk om uit te leggen aan ‘omstanders’ dat mijn dochter het moeilijk trekt bij bijv een zware verkoudheid, dat ik haar eerder moet ophalen v school omdat ze wit weg trekt en de prikkels teveel zijn. Ik ben en blijf over alert en blijkbaar nodig ook! De juffen van groep 1 herkennen mijn bezorgdheid, wat me versterkt in m’n gevoel dat ik niet gek ben; wel mega bezorgd. Mijn dochter zal hierin haar eigen weg moeten vinden en wie weet groeit zij er overheen. Niet elke dag wat plannen, geen drukke verjaardagen ( soms gaat dit wel heel goed maar soms totaal niet), etc etc.

Maar! Het is zoals het is en het is een heerlijke meid. Ze doet het ondanks regelmatig eerder ophalen v school super goed en ze is een kletskous en bijdehandje eersteklas. Exact zoals een 4 jarige meid is! 

Zwanger! 

En dan ben je opnieuw zwanger! Met medische hulp want dit ging niet vanzelf. Mooi dat deze mogelijkheid er was! Zwanger van weer een dochter, inmiddels 34 weken! 

Wauw wat had ik mij ingesteld op - dit keer- een ‘relaxte’ zwangerschap. Waarin m’n dochtertje goed groeit en er geen zorgen zijn! 

Daarom slik ik bergen medicatie elke dag. En word ik streng onder controle gezet en in de gaten gehouden bij het minste of geringste. 

Medicatie heeft in het begin bijwerkingen die niet fijn zijn. Gelukkig kan ik er op mijn werk dit keer goed over praten en is er alle begrip.  Dan komt de eerste hobbel: 5e ziekte heerst  op m’n werk en natuurlijk wil ik geen risico lopen! M’n trauma komt weer redelijk boven en gelukkig staan bepaalde collega’s achter mij om niet in deze omstandigheden te werken. Sommigen snappen het ook niet en daar wordt over ‘gesproken’ prima , ze weten niet welke weg ik en m’n kinderen gegaan zijn en ik schreeuw dat ook niet van de daken.

Inmiddels na wat dagen blijk ik resistent voor de 5e ziekte. Weken gaan voorbij, ons meisje groeit eerst op de boven lijn. Daarna blijkt op een gemiddelde lijn en 2 weken later krijg ik een gesprek dat zij onder het gemiddelde groeit…. 

BAM. Wat een klap. Ook m’n vruchtwater lijkt heel krap. 

De baby is afgebogen in groei. En ik schrik me helemaal kapot. De arts in het ziekenhuis haalt de grafiek van m’n oudste dochter erbij. Ik zie en concludeer met hem dat zij ontzettend vroeg , licht en verzwakt  ter wereld kwam. En m’n trauma is er weer helemaal. 

Met mijn werk heb ik afgesproken dat als ik weer nieuws zou krijgen dat onze tweede baby niet goed groeit en er kans is dat ze eerder komt, ik minder ga werken. Hier heb ik mij bij de oudste enorm schuldig en verdrietig over gevoeld dat ik door werkte en er verder weinig ruimte was. Mede daardoor ook m’n therapie. 

Ik kan er niks aan doen en moet ook deze klap verwerken. Kans op herhaling zag ik al helemaal voor me . De slangetjes, m’n kindje zo ziek zien, zo mager, het lange verblijf in het ziekenhuis en dit keer ook aandacht aan m’n oudste dochter willen geven,en een blije mama zijn. Ik app wat in het rond en het en de vertel ik het nieuws. Wat balen zeg, dit hadden we niet verwacht “ krijg ik veelal als reactie. Dat is absoluut zo. Ik hou me sterk omdat dit nog niet heel veel hoeft te betekenen maar toch gaat het mis . In een update naar m’n manager hou ik het niet meer en alles komt er 3 dubbel uit. 

Wat een zorgen weer, 

angst. Angst om ook dit kindje geen gezonde zwangerschap te geven, angst om weer te falen, angst om haar weer niet te laten ontwikkelen zoals het hoort , angst voor weer een prematuur en dysmatuur kindje. Ik huil me suf en in overleg met de arbo en m’n manager krijg ik ruimte om boventallig te gaan werken. Ontzettend fijn en langzaam aan ga ik dingen loslaten op werk. Intussen is m’n oudste dochter weer enorm ziek en blijkt long ontsteking met oor en keel ontsteking te hebben , iets wat niet onbekend is en bij haar wel 2x per jaar zeker voorkomt. 

Momenteel ben ik dankbaar dat m’n ongeboren baby al boven het geboortegewicht is van m’n oudste dochter. Zij is goed aangekomen en ik denk dat de rust hierin bijdraagt.  Ik ben m’n werk heel dankbaar voor de ruimte die ik kreeg en het meeleven. Hoe het er momenteel voor staat met de groei van de baby weet ik niet, omdat ik pas over 2 weken weer een groei echo heb. Maar week 34 is gehaald en de 2 kilo van mn ongeboren dochter ook! Dankbaar. Als zij nu moet komen dan is dat zo maar dan heeft zij in ieder geval wat reserves! Elke dag/ week binnen in m. Buik is er 1. 

We kunnen niet wachten om ons kindje in ons gezin te verwelkomen en intussen mag ik ook ervaren hoe het is om WEL die dikke buik te hebben en om WEL te ervaren dat ie in de weg zit, niet makkelijk meer te kunnen draaien in bed en om m’n schoenen moeilijk aan te krijgen haha. Gewone dingen die voor een andere hoogzwangere vrouw zo gewoon zijn en voor mij enorme dankbaarheid geven!! 

Op naar de laatste loodjes in goede gezondheid!