Het vervolg na de slechte meting

Toen was daar het gesprek met de mededeling; ‘’De navelstreng werkt niet naar behoren en jullie kindje krijgt te weinig voeding. We willen haar daarom gaan halen over vier dagen.’’ Waar eerst bevallen voor de 37 weken nog echt een no go was omdat dit niet goed zou zijn, werd nu de afweging gemaakt en werd ik met precies 37 weken ingeleid. 

Mijn uitgerekende datum was 21 maart en ergens had ik al maanden de angst om op 15 maart te bevallen. Dit is namelijk de sterfdatum van mijn vader en ik wilde perse niet op deze datum bevallen. Dus ergens was ik opgelucht dat ik ingeleid ging worden want dat zou dan ruim voor 15 maart gebeuren.

Maar toch.. Toch was daar de boosheid op mijn lichaam die me voor mijn gevoel voor de zoveelste keer in de steek liet. Bij de zwangerschap van onze oudste was dit het geval, het meisje in mijn buik heeft een schisis en nu werkt de navelstreng niet meer goed.

De acceptatie dat ons meisje een schisis had, was er langzaam gekomen. Dit was voornamelijk voor mij een lang proces waarbij ik ook bij een psycholoog op de mamapoli heb gelopen. Het was niet eens dat ik de schisis zo erg vond, dat zou wel goed komen, hoe dan ook. Maar er kwamen wel veel gevoelens bij kijken. Ik was boos op mijn lichaam, verdrietig over dat ons kindje zo’n oneerlijke start zou hebben en angstig voor wat er zou komen. De opmerkingen van mensen, hoe goed bedoeld ook, deden pijn en ik voelde me zo onbegrepen. En dat schuldgevoel dat telkens aan mij bleef knagen… Had ik wel genoeg foliumzuur geslikt? Had ik iets verkeerds gegeten? Had ik dit alles kunnen voorkomen? 

Daarnaast was ik bang voor mezelf. Hoe zou ik reageren als mijn kleine meisje geboren zou worden? Zou ik direct net zoveel van haar houden als van haar zus? Zou ik schrikken van de schisis en zou ik het allemaal wel aankunnen? Mentaal merkte ik dat ik op mijn max zat. Gelukkig is Jeroen altijd de nuchtere van ons twee en hield hij mij op de been. Ook mijn moeder was een grote rots en bij haar kon ik mijn emoties laten gaan. En mijn lieve vriendinnen die bij elke huilbui aan de telefoon direct de auto pakten om naar me toe te komen.. En ook nu ik te horen kreeg dat ik met vier dagen zou gaan bevallen, stonden zij als altijd voor mij klaar.

Eenmaal thuis pakte ik mijn koffer vast in, zocht ik het geboortepakje uit en draaide ik de laatste babywasjes. De enige controle die ik nog had, was hierover. 1 maart moest ik me in de middag melden voor het plaatsen van een ballonnetje en die dag kwam langzaamaan dichterbij..

In mijn volgende blog neem ik jullie mee in het verhaal over mijn bevalling..