Het vertrouwen kwijt in mijn lichaam vanaf 29 weken zwangerschap

Vanaf 29 weken zwangerschap begon het warmer te worden buiten en viel het reizen naar het werk mij zwaarder. Mijn voeten zwollen enorm op en ik begon steeds meer reacties erover te krijgen. Maar niet zeuren dacht ik. Toch ging ik rond 29 weken op controle, na wat metingen van de omvang van mijn buik werd me geruststellend uitgelegd dat ik me geen zorgen hoefde te maken. mijn bloeddruk was immers prima.  Dus ging ik door. Er werd me wel gevraagd of ik nog een groei echo wilde. Dit hoefde niet perse want mn buik groeide goed en mn bloeddruk was dus goed. Toch wilde ik dat! Want het is toch leuk om je kindje weer even te zien. 

De verloskundige begon met 30 weken met de groei echo . ze begon met meten , geconcentreerd en stil. Maar dat was wel erg stil en het stil zijn duurde (voor haar doen, ik kende deze praat graage verloskundie ) wel echt heel lang. ik zag de zorgen op haar gezicht. Ze zei niks en liep naar haar bureau. waar ik met mijn moeder ook mocht gaan zitten. Ze zei nog steeds niks en schreef iets op. Ineens zei ze: ik wil toch nog een keer opnieuw meten. Waarom dan? was mijn vraag. ' ik meet kleine waarden en afmetingen, ik denk dat ik een foutje gemaakt heb'. Dus nog een keer op de bank liggen en nog een keer alles opmeten. ook mn bloeddruk werd gemeten en die was echt veel te hoog ineens. Helaas bleek ze goed gemeten te hebben en bleek mijn kindje veel te klein voor het termijn van 30 weken.  ' het is handig om nu meteen naar het ziekenhuis te gaan, ik bel nu dat jullie komen'.  verbaasd en zorgelijk informeer ik mijn vader en een hele goeie vriendin en we rijden naar het ziekenhuis. Daar blijkt dat alle voeding die mijn kindje in mijn baarmoeder krijgt, meteen naar haar hoofdje gaat (naar de hersenen) dat wijst op ondervoeding want haar lijfje is te klein. Alle energie gaat dus naar haar hersenen. Dit kan leiden tot handicaps of afwijkingen. Wat is het plan? wat gaan we doen? Toen de gynaecoloog dat vertelde , dat zij al zien dat alles naar haar hoofdje gaat , kwamen de tranen. Ze heeft het moeilijk, mijn meisje (ja, ik zou een dochter krijgen) ze heeft het zwaar. Ze gaven meteen aan dat ik elke 3 dagen naar het ziekenhuis moest en ik de verloskundige bij deze had afgesloten en geheel door hen werd overgenomen. Ze moesten overleggen met een team artsen om een plan te maken, wat nu. Ze wilden natuurlijk het liefste wachten tot week 37. Maar of dat verstandig was, moest dus overlegd worden....

Toen bleek dat ik niet voor niks zo moe was ( de navelstreng bleek nauwelijks meer voeding en zuurstof door te laten) en mijn placenta was veel te klein. Dus mijn lichaam moest keihard werken om alles rond te krijgen voor mij en de baby.  Ik overdreef niet, ik was echt kapot. ik kon niet meer. 

Inmiddels verslechterde de toevoer van de navelstreng met de dag en moest ik elke dag mij melden in het ziekenhuis voor echo's, dopplers en ctg's. Helaas steeds met slechter nieuws. Ik was een week met verlof en dood moe. Een dokter zag mijn vermoeidheid en stelde voor mij op te nemen, het was dood vermoeiend om slecht te slapen van alle zorgen en toch elke dag in het ziekenhuis te verschijnen.  Dat was misschien dan wel het beste ja.... even bijtanken en de wetenschap dat mijn kindje de hele dag goed gecontroleerd werd, want ik voelde haar ook steeds slechter. Het bleek inderdaad dat zij steeds minder en minder energie kreeg om te bewegen. Totdat er op zondag 28 juli een arts 2 uur naar mijn ctg keek en 2 uur getwijfeld heeft, weinig leven kon meten van mijn dochter en toch een besluit nam met 34 weken........