Het verdict (2)

Met een bang hartje bel ik naar het Centrum voor reproductieve geneeskunde in Jette.

Ik weet helemaal niet wat ik moet zeggen..

Als er wordt opgenomen zeg ik: 'Ik zou graag zwanger worden, maar het lukt me niet..'

Ik krijg een paar weken later een afspraak voor enkele controles.

Een maand gaat voorbij. Ik ben met een ballon getest geweest of mijn baarmoederhals sterk genoeg is, ik kreeg een hyfosy om te kijken of mijn eileiders toegankelijk waren, kreeg een uitsttrijkje, wekelijks een bloedafname, meerdere echo's,...

Ook mijn man werd getest, bloedtest, SOA test, zaadtest,... We hadden meerdere gesprekken met de planningsverantwoordelijke, de psychologe, noem maar op. Het was intens.

Toen duidelijk was wat er aan de hand was kreeg ik een arts toegewezen die gespecialiseerd was in mijn 'problemen', dit werd Dr. De Vos.

Mijn eerste gesprek met hem verliep heel vlot en aangenaam.

Hij stelde me meteen gerust met de woorden 'het is normaal dat je niet zwanger kan worden, je hebt PCOS, de kans op een normale bevruchting is slechts 2%'

Vanbinnen panikeerde ik maar ik voelde me ook ergens begrepen, ik wist gewoon dat er iets mis was en dat werd nu eindelijk bevestigd.

Ik heb een zeer zware vorm van PCOS met alle mogelijke kwalen en eigenschappen die hieraan verbonden zijn.

IVF was dus voor mij geen optie, daarom koos Dr. De Vos voor IVM, een techniek die hij zelf bedacht heeft en die niet zo vaak wordt toegepast.

Bij IVF laten ze een eicel en zaadcel samensmelten om vervolgens in te planten, bij IVM laten ze de cellen nog verder in een incubator uitgroeien tot een blatocyste.

Ik krijg een heel resem hormonen mee naar huis, een DVD met uitleg en we kunnen starten.

2x per dag moet ik een spuit Menopur krijgen gedurende een week, na die week krijg ik een echo om de eitjes te tellen, het zijn er een 30 tal.

Nadien wordt de Menopur opgedreven en mag ik ook beginnen met Pregnyl, die de eitjes sneller laat rijpen.

In december ga ik binnen in dagkliniek voor mijn eerste pick up.

Ik krijg een Xanax om te kalmeren en een Dafalgan voor de pijn die zal komen, alsook een baxter.

Mijn bedje rijd het operatiekwartier binnen en Dr. De Vos zit klaar.

Ik word gespoeld en ontsmet en er word een holle naald ingebracht in de eierstokken waarna de eitjes worden geoogst, een beetje te vergelijken met een liposuctie maar dan van eicellen.

Ik denk dat er toen 6 personen aanwezig waren.

Iemand zit achter een luikje en bekijkt de eicellen aandachtig of ze geschikt zijn voor bevruchting.

De pijn is draaglijk maar aangenaam is het niet.

Na 15min vraag ik of ik in slaap mag gebracht worden want ik krijg het nu best lastig en lig vastgebonden zodat ik met niet kan bewegen waardoor ik ook claustrofobisch word.

De verpleegster zegt 'bijt nog even door, nog 2 minuutjes en het is gedaan'.

Op de recovery lig ik naast 3 slapende vrouwen, joepie! Ik heb toch volgehouden!

Eens op de kamer komen ze zeggen dat er 22 geschikte eicellen zijn.

Mijn man gaat met lichte tegenzin naar 'het mannenkamertje' om zijn plicht te vervullen.

Na een weekje krijg ik telefoon met meer nieuws; van alle 22 cellen zijn er 2 uitgegroeid tot embryo, de rest is helaas verloren. 1 embryo heeft een slaagkans van 95% en houden ze in leven, de andere heeft een slaagkans van 33% en wordt ingevrozen.

Wanneer ik eerst dacht dat ik veel hormonen moest nemen moet ik nu herzien.

Er volgt een resem pilletjes (oraal en vaginaal), oestrogel om baarmoederslijmvlies aan te maken, ik start met foliumzuur,...

Ik krijg nog een laatste echo, alles ziet er klaar en gunstig uit.

De volgende dag om 9u worden we verwacht om ons kleintje te gaan halen :)

We krijgen onze operatiehemdjes aan, mondkapje, haarnetje, voetenzakjes, noem maar op en mogen een kamertje binnen.

De kamer is klein en er staan veel mensen binnen, een dame komt naar voor en stelt zich voor in het Engels, ze zegt dat ze onze embryo's heeft samengebracht en verzorgd en garandeert ons dat deze van uitmuntende kwaliteit is met veel slaagkans.

Dr. De Vos komt binnen en neemt plaats, hij brengt het speculum in en een lang buisje en zegt dat 'het vloeibaar goud' mag komen.

Iemand komt dan binnen met een schaaltje, ze stapt heel traag en kalm en zet het voorzichtig neer.

Het is volledig ingepakt in doeken.

Er zit een soort plastieken spuit in die wordt aangesloten op het buisje.

Op de echo kunnen we meevolgen.

We zien door het buisje een klein spierwit stipje naar boven gaan, de grootte van een speldenkopje.

Het gaat rechtstreeks in de baarmoeder.

'Ziezo klaar.. Proficiat'

Huh? Was dat het? Blijkbaar wel.

We doen onze kleren aan en rijden naar huis.

Ik kan het bijna niet geloven, er zit voor de eerste keer een 'kindje' in mijn buik.

Ik doe mijn pyama aan, neem een fleecedekentje en een warme tas soep en hoe me rustig die dag, met een brede glimlach op mijn gezicht.