Het tweede trimester - de hoop op een kantelpunt

 Ik krijg goed bedoelde beloftes van mensen om me heen dat ik het af moest wachten tot 12 weken. Dan zou het minder worden. Maar het wordt niet minder. 

Het eerste trimester is toch eindelijk bijna voorbij. In de loop naar mijn 13e week in de zwangerschap ben ik een pessimistisch, hoopvol wrak. Ik geloof er gewoon niet in dat ik mij wonderbaarlijk beter ga voelen op korte termijn. Zo voelt mijn lichaam gewoon niet.  

Helaas had ik ook gelijk, want 12 weken worden 16 weken. Vanaf dat moment voel ik mij stabiel. Alleen zit ik nog wel aan de medicijnen, zware medicijnen (Zofran) en dat zit me niet lekker. Ik wil graag afbouwen naar Emesafene, een medicijn wat tot nu toe nog niet eerder iets voor me deed, maar wat wel een stuk milder is. 

Ik maak een plan samen met mijn (toen) gynaecoloog. We gaan eerst een combinatie doen van Zofran en Emesafene. Daarna alleen Emesafene en in het meest positieve scenario bouwen we de Emesafene ook nog af. Ik hoop aan het eind van de rit medicijnvrij te zijn, maar probeer er niet zo zwaar aan te tillen als dit niet zou lukken. Alleen Emesafene is ook goed, zolang het maar geen Zofran meer is. Die obsessie om van de Zofran af te gaan is groot door een vervelend gesprek met één van de gynaecologen die ik gesproken heb. 

Het afbouwen is pittig. Zodra ik minder met Zofran merk ik dat de misselijkheid behoorlijk toeneemt. Emesafene doet op dit moment weer vrij weinig. Ik heb eigenlijk alleen maar last van de bijwerkingen. Ik voel me suf en duizelig. Juist door die duizeligheid word ik weer meer misselijk. Dave geeft aan dat ik het een kans moet geven om te wennen aan het nieuwe medicijn, maar ik voel me er niet goed bij. We hebben namelijk binnenkort de geslachtsbepaling van ons kindje en ik wil daar van kunnen genieten. Ik wil gewoon eindelijk mijn eerste genietmomentje.

Ik besluit dat ik in één keer, cold turkey, stop met alle medicijnen. Komt het terug, dan komt het terug. Dan neem ik gewoon weer mijn medicijnen.

Op vrijdag 2 juli om 16:00 hebben we een pretecho in Oudenbosch. Ik heb er enorm veel zin in en denk voor het eerst even niet aan mijn misselijkheid desondanks dat deze toch continue aanwezig is. Onderweg bespreken we voor de zoveelste keer wat we denken dat het geslacht van ons kindje is. We hebben beide heel erg lang gedacht dat het een jongetje zal worden, maar er heerst sinds kort twijfel. Ik had namelijk recent ervoor een droom gehad dat ik een meisje in mijn armen had met blauwe ogen. Dave pakt voor de afspraak een oranje-roze shirt, terwijl zijn kledingkast 90% blauw is. Wordt het dan toch een meisje?

Hierna willen we graag een gender reveal plannen. Het maakt me niet meer uit dat ik mijzelf hondsberoerd voel; ik wil dit moment niet aan mij voorbij laten gaan. De zwangerschapsaankondiging waarover ik gefantaseerd heb, heb ik misschien niet gekregen, maar deze gender reveal moet er komen.

Vanwege de pandemie besluiten we onze dierbaren op te splitsen in twee groepen. Dit maakt het dan ook mogelijk om iets meer uit te pakken. Het idee van een versierde woonkamer met een confetti ballon staat op het wensenlijstje, maar ook cupcakes en een rookbom staan hoog. 

Op dag één besluiten we een confetti ballon te gebruiken, de woonkamer te versieren en gekleurde cupcakes te serveren als lekkernij. Op dag twee besluiten we alleen cupcakes te presenteren waarvan de vulling ons geheimpje prijs gaat geven. 

Het weekend is een succes. Nu willen we het nog verder bekend maken op sociale media naar andere familie, vrienden, kennissen en collega's. Dave heeft in het begin aangegeven dat hij de rookbom leuk zou vinden om te gebruiken op onze gender reveal, maar we hebben er geen gebruik van gemaakt. Ik stel voor dat we het weekend eindigen met het maken van een slowmotion video waarin de gekleurde rook langzaam zichtbaar wordt.

We krijgen geweldige reacties. Hier kan ik nog een aantal dagen op teren, maar daarna overmand het misselijke gevoel mij weer. Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. De misselijkheid is nu stabiel zonder medicijnen. Een zeer aanwezige misselijkheid die het eten en drinken nog steeds moeilijk maakt. Ik hou het wel allemaal binnen, maar met moeite.

Vanaf dit moment komt de mentale strijd ook weer op de voorgrond. Ik pieker veel, ik ben angstig en ik merk dat er geregeld paniekaanvallen omhoog komen. Ik had zo gehoopt dat de positiviteit van de gender reveal iets zou zijn waar ik mij aan kon optrekken, maar de misselijkheid is gewoon te veel. De emoties zijn gewoon te veel. Ik had gehoopt op een kantelpunt voor mijn tweede trimester.

Ik besluit aan de bel te trekken bij de huisarts voor psychologische hulp. "Ik kan maar beter eraan werken tijdens mijn tweede trimester", denk ik. "Dan kan ik misschien in mijn derde trimester starten met genieten". De wachttijden zijn lang en het kantelpunt, waar ik mijn hoop op gevestigd had voor mijn tweede trimester, komt niet.