Het nieuwe jaar is daar!

Gisteren 31/12 om 20.30u zat ik in de zetel. We hadden net gegeten, samen lekker gourmet. Daar geniet ik echt oprecht van, samen zijn. 

Daarna ging hij wat dartsen voor we een film gingen zien en ik zat in de zetel, beetje op mijn gsm te scrollen en na te denken. 

Na te denken over 2024 en wat we eigenlijk net allemaal hebben meegemaakt in dit jaar. 

Januari 2024 was de maand waar we onze gender reveal hadden en wisten dat we een zoontje gingen krijgen. Maart 2024 was de maand waar we afscheid moesten nemen van hem, nog voor we hem ooit echt hebben kunnen ontmoeten. 

Tranen rolde over mijn wangen. Tranen van verdriet en opluchting. Verdriet van alles wat er in 2024 gebeurd is en opluchting dat we dit jaar eindelijk achter ons konden laten. 

Toch blijf ik droevig nu het 2025 is geworden. Ik vind het heel dubbel. Uitkijkend naar ons regenboogje dat we gaan mogen verwachten , afscheid nemen van het jaar waar we ons zoontje hebben ontmoet. Het deed mij echt even nadenken over de tijd, dat deze zo snel gaat. Het is al zo lang geleden dat ik mijn zoontje heb mogen ontmoeten, vasthouden, liefhebben, eventjes mama heb mogen zijn van hem. 

Ik zou er echt zoveel voor geven om hem nog een keer te kunnen vasthouden, knuffelen en kusjes te geven. Liedjes te zingen en dansen in de ziekenhuiskamer. 

Oprecht enorm dankbaar voor het nieuwe leventje dat in mij groeit en dit kleine broertje of zusje zal Leon nooit vervangen! Ik ben ervan overtuigd dat Leon een goede gids is. Ons beschermengeltje. 

Ik zie mijn kinderen doodgraag. 

Leon en zijn kleine broer/zus. 

2024 ben ik mama geworden en 2025 is het jaar waar ik kan zeggen dat ik mama ben van twee kindjes. 

Ik hoop oprecht dat 2025 een beter jaar gaat zijn. 

Leon, ik mis je. Ik hou enorm veel van je. Voor altijd. 

Dikke knuffel en kus, 

Mama 🫂✨🤍