Het mooiste nieuws met veel verdriet

3 weken Bali waren zo voorbij maar het had me zeker een stukje rust gebracht. Op Bali had ik mijn menstruatie moeten krijgen maar door de stress van afgelopen maanden keek ik er niet raar van op dat zich dat wat uitstelde. Toch had ik op Bali al ontzettende zere borsten, mijn man grapte "je zal maar zwanger zijn!" Haha jaa echt iets voor ons lachte ik terug, maar ging ervan uit dat het een voorteken was van mijn menstruatie. 

Op 29 september stond ik met een positieve test in mijn handen, vol ongeloof zei ik tegen mijn man " volgens mij ben ik zwanger?!" 

De test gaf een heel duidelijk streepje en de tranen sprongen in onze ogen, bij mijn man vooral van geluk maar bij mij was het naast geluk ook verdriet, ongeloof, onzekerheid en zoveel meer wat ik niet onder woorden kan brengen. 

Waarom moet dit 3 maanden na het overlijden van mijn moeder? Waarom moet ik dit zonder haar doen? Kan ik dit zonder mijn moeder en zo werd het een rollercoaster door m'n hoofd. 

18 oktober had ik een afspraak bij het fertiliteitscentrum. Daar kregen we een echo of ik echt wel zwanger was. Jullie hebben goed geoefend zei de arts gefeliciteerd, jullie zijn zwanger! 24 mei ben je uitgerekend. 

Met de eerste foto van ons toekomstige mensje op schoot reden we naar huis, blij dat alles goed maar vol verdriet om mijn vader dit nieuws te gaan vertellen want ik wist dat dit voor hem ook dubbele gevoelens zou geven. 

Met bibberende handjes gaf ik hem de envelop, de tranen rollen al over m'n wangen. Hij bekijkt de foto "wat mooi!" maar dan schokt zijn hele lichaam en we hoeven geen woorden te gebruiken. We weten van elkaar wat we denken.

Ook is er een stukje opluchting afgelopen weken heb ik mijn mond moeten houden, mijn misselijk - en moeheid moeten verbergen. 

20 oktober ben ik jarig en als dat rond 't weekend valt maak ik er een citytrip van en laat ik me verrassen waar we heen gaan. We gingen naar Edinburgh waar ik vooral in bed heb gelegen. Toch had ik de energie om daar de eerste spullen voor ons wondertje te kopen. We konden het niet laten om Schotse Hooglander pantoffels en een knuffeltje te kopen. 

Die zondag stroomde de appje binnen, gefeliciteerd met je verjaardag en probeer er ondanks het gemis een beetje van te genieten. Jullie moesten eens weten, genieten? Kotsmisselijk en een groot gemis. Jullie snappen dit echt niet! Maar dat konden ze natuurlijk ook niet. Degene die het meest te verduren kreeg was mijn man. Wat moet je met een vrouw vol hormonen, gemis van haar moeder, kotsmisselijk en dan ook nog niet blij op haar verjaardag. Zelfs z'n kado vond ik stom! ( dat kwam niet door m'n hormonen 😉) een ketting met een belletje zodat de baby het zou horen. Zo niet mijn ding! 

Misschien was de echo foto wel mijn mooiste verjaardagskado ooit bedenk ik me nu, ach ja nu ik t schrijf kan ik er ook wel weer om lachen... Misschien moeten we nog eens met z'n drieën terug naar Schotland. 

Wordt vervolgd...