Het moment was daar Deel 2

De volgende ochtend werden we wakker en ik was blij ! geen bloed of vruchtwater te zien, dat was heel goed na deze ingreep.Na het ontbijt werden we door onze gynaecoloog opgehaald om een controle echo uit te voeren. Jeetje daar gingen alle emoties weer.. We liepen rustig naar het einde van de gang waar de behandelkamer was. Ik ging liggen op de tafel en ze zette de echo op  mijn buik, direct was ze daar, onze kleine meid zonder een hartslag.Wat een verdriet en emotie ging er door ons heen en daar zaten we met zijn tweetjes te huilen.. Vervolgens ging ze kijken of onze andere meid het nog goed deed en ja hoor een sterke hartslag en bewegende armpjes. Wat een dubbel gevoel, verdriet en blijdschap je weet begeven moment niet meer wat je moet voelen.

Nadat de echo er goed uitzag mochten we terug richting Limburg terug naar huis. Opnieuw moest ik een week rustig aan doen en na een week ook terug naar het ziekenhuis in Maastricht om te laten controleren dat alles goed bleef gaan met ons andere meisje. Op ons gemak pakte we de tassen in en gingen wij richting de auto terug naar huis. We waren nog geen 15 minuten in de auto en de telefoon ging. Het ziekenhuis in Maastricht met de uitslag van de vruchtwaterpunctie en het dna onderzoek van zowel mij als mijn man(volgens mij ben ik dit vergeten te benoemen in de vorige blogs maar we hadden ook direct een dna onderzoek of wij geen GEN zouden dragen waardoor dit gebeurd kon zijn.Daar kwam het antwoord, er was helemaal NIKS gevonden, niet bij de vruchtwaterpunctie en niet bij het DNA onderzoek. Goed nieuws voor ons andere kleine meisje dat zij dus nergens bang voor hoefde te zijn in de toekomst. Ik barste opnieuw in tranen uit aan de telefoon en excuseerde mij direct bij de gynaecoloog voor het huilen maar dat het kwam omdat we net uit het ziekenhuis in Leiden kwamen en ons andere meisje nu overleden was in mijn buik. Ze wenste ons sterkte en hoopte dat alles vanaf nu goed zou gaan.

Wat voelde ik mij ineens een slechte moeder.. mijn dochtertje was overleden door onszelf terwijl alle uitslagen goed bleken. Ik ging ontzettend twijfelen of we hier nu echt goed aan hadden gedaan.. alle uitslagen goed maar onze kleine meid is wel dood. Wat moet je dan nog voelen als ouder zijnde?De terugrit naar huis was hierdoor een hele zware en lange rit wat moet je nog voelen.. waar moet je nog met je gedachtes heen behalve alles tienduizendkeer door te nemen waar je wel en niet goed aan hebt gedaan.. Na een flink gesprek in de auto wisten we wel dat we de juiste keuze hadden gemaakt aan de hand van de echo's maar op zo een moment is dit toch heel moeilijk te blijven geloven.

Vanaf het moment dat we thuiskwamen hebben zowel ik als mijn man ons geprobeerd groot en sterk te houden waardoor ik ook denk dat niet veel mensen van ons thuisfront echt mee hebben gekregen wat voor een gigantische impact dit op ons beide heeft gehad en het ook onderschat wordt wat je in die tijd allemaal samen hebt meegemaakt.

Wordt vervolgd..